No escape possible

Deel 15*

'Ik haat je' zeg ik doodserieus. James gooit me over zijn schouder en brengt me naar boven. 'LAAT ME LOS!!' Gil ik en sla zo hard als ik kan op zijn rug. We staan boven aan de trap als James opeens stil staat. Hij zet me neer en kijkt me kil aan. 'Doei' zegt hij en trapt me van de trap.

POV Julia

'AAAHHH' gil ik en beland met een bonk op de grond. Ik kijk happend naar adem om me heen.  Oh gelukkig het was maar een droom. Ik ben blijkbaar uit bed gevallen. Ik wil weer opstaan maar zak direct weer door mijn benen heen. Ik grijp naar mijn hoofd door de pijnscheut die er doorheen schiet. 'James?' vraag ik fluisterend. Geen antwoord. Ik moet wel naar beneden als ik een paracetamol wil. Ik hijs mezelf met pijn en moeite overeind. Ik ben nog steeds duizelig en mijn spaghettibenen werken ook niet echt mee, maar ik moet het er maar even mee doen. Ik klem mezelf vast aan de trapleuning en ga stapje voor stapje naar beneden.

Kut welke deur moet ik ook alweer hebben. Ik strompel verder naar een deur die me een soort van bekend voorkomt en trek hem open.

Ik sla mijn hand voor mijn mond als ik zie wat er hier binnen is. 'Omg zijn jullie oké?' vraag ik geschrokken en strompel naar ze toe. Er zijn hier 8 cellen met een goor matras die op de grond in een hoek is gegooid. De meisjes zijn veel te mager en zitten onder de blauwe plekken. Ik kan dit gewoon niet aanzien. 'Wacht ik ben zo terug' probeer ik ze gerust te stellen.

Ik strompel naar de keuken. 'James!' fluisterschreeuw ik. 'Waarom zitten er meisjes in cellen in dit huis?' vraag ik vol verbazing en afschuw. "Wat doe jij niet in bed?" vraagt hij bezorgd. "Ontwijk mijn vraag niet"
'Waarom was je in die kamer?' vraagt James achterdochtig. 'Dat maakt niet uit, waarom zitten ze daar?' vraag ik vol verbazing en nog meer afschuw. 'Waarom ben je beneden je moet rusten' zegt hij weer afwijkend van het onderwerp. 'Niet van onderwerp veranderen' zeg ik pissig. Ik wil op hem aflopen maar ga bijna op m'n plaat. Ik kan me nog net vastpakken aan een stoel en grijp naar mijn hoofd.

James tilt me zonder moeite op en legt me weer in bed. 'Ga die meisjes eten geven' commandeer ik James . Hij kijkt me verbaast aan. 'Alsjeblieft?' vraag ik serieus. Hij zucht en loopt de kamer weer uit. Even later komt hij met een glas water en een pil binnen. 'Is dat een paracetamol?' vraag ik achterdochtig. 'Ja tuurlijk' antwoord hij. Ik kijk hem confronterend aan. 'Weet je zeker?' vraag ik weer. 'Ja vertrouw me nou maar' zegt hij. Ik twijfel maar besluit het toch te doen. 'Rust nog wat' zegt hij en drukt een kusje op mijn voorhoofd. Ik veeg hem meteen weg. 'James?' vraag ik net voordat hij opstaat. 'Waarom ben je zo bezorgt om me?' vraag ik in de war. 'Ik wil gewoon niet dat je iets overkomt' zegt hij simpel en loopt de deur uit. Ik probeer wat te slapen maar elke keer als ik mijn ogen sluit, zie ik die magere meisjes. Ik moet iets doen.

Ik hijs mezelf voorzichtig overheid en strompel naar de deur. Ik open hem zachtjes en sluip stilletjes de trap af. Ik loop voorzichtig verder onderweg naar de kamer. 'Julia!' Hoor ik James streng roepen en ik draai me langzaam om. 'Je zou rustig aan doen' zegt hij zuchtend. 'Als je die meisjes te eten geeft, heb je de hele dag geen last van me' zeg ik simpel. Hij twijfelt maar knikt ja. Hij loopt naar me toe en tilt me op in bride style. Hij draagt me voorzichtig de trap op terwijl mijn ogen steeds zwaarder aan voelen. James legt me zo voorzichtig in bed alsof ik een porseleinen bordje ben die elk moment kan breken. 'James je gaat ze toch wel echt te eten geven hé?' Vraag ik achterdochtig. 'Jaja' zegt hij kortaf. 'Beloof het' zeg ik dwingend. 'Ik beloof het' zegt hij zuchtend en hij loopt de kamer uit. Hoe ben ik hier toch beland? M'n hersenen stoppen maar niet met nadenken.

Zou ik gemist worden?
Zouden m'n ouders wel teruggekomen zijn van hun congres om naar me te zoeken?

Al snel val ik in een onrustige slaap, denkend aan thuis.