No escape possible

Deel 11*

POV Julia

Als ik op de helft ben van de film begin ik me eigenlijk te vervelen. Ik wil de deur opendoen, maar was even vergeten dat ik de sleutel aan de andere kant van de deur heb gelegd. Ik loop de inloopkast in, zodat ik toch nog een beetje kan helpen zoeken. Het is nog steeds raar dat alles hier mijn maat is.

Als ik een paar leuke setjes heb gevonden loop ik de kast weer uit en schrik ik me helemaal rot. James staat woedend voor mijn neus. 'W-wat doe jij hier al?' Vraag ik geschrokken en verbaast. Zijn ogen staan op woedend, wat meestal niet echt iets goeds betekent bij de meeste mensen. Ik zit in de problemen. Nou het was leuk voor zo lang het duurde.

Ik probeer langs hem te stappen, maar als ik een stap naar rechts zet zet hij die mee, dus het gaat niet heel soepel. "Oké oké ik snap het ik zit in de problemen" zeg ik zuchtend. Hij knikt alleen maar langzaam. "Geen eten meer vandaag" zegt hij simpel en hij loopt weg. "Dat kun je niet maken" zeg ik verbaast. "Als je morgen te eten wilt zou ik maar snel je bek dicht houden Julia" zegt James weer streng. "Morgen hoor je over de andere helft van je straf"zegt hij en loopt weg. Ik zucht en laat me op bed vallen.

Ik kijk op de klok aan de muur: 19.46u. Dit gaat nog een languhhh dag worden' zucht ik en laat me achterover op bed vallen. Ik kan beter nu al gaan slapen, ik hoef toch nergens wakker voor te blijven. Ik doe een Comfy pyjama aan, poets mijn tanden en ga in bed liggen. Na een tijdje beginnen mijn ogen al zwaarder aan te voelen en val ik in een onrustige slaap.

Ik krijs het uit van de pijn wanneer hij weer een snee in mijn rug zet. 'Stop stop! Ik doe alles als je maar stopt!! Maar stop alsjeblieft' smeek ik hem. Hij stopt meteen zonder twijfel. 'Alles zei je?' Vraagt hij sluw. Ik heb nu al spijt van wat ik nu gezegd heb, maar ik heb geen andere keus. 'Ja' zeg ik snikkend. Ik voel het bloed langzaam uit mijn rug stromen. 'Ik weet wel iets leuks' zegt hij. En ik vrees voor wat er gaat gebeuren

'Stop alsjeblieft!' Roep ik smekend. Maar hij stopt niet. Zijn handen zijn overal waar ik ze niet wil hebben. Ik knijp mijn ogen stijf dicht smekend of hij wilt stoppen. Maar stoppen doet hij niet. Tranen stromen over mijn wangen, terwijl het bloed nog steeds uit mijn rug drupt. Op die moment zou ik willen dat mensen de functie zouden hebben om hun zintuigen uit te zetten. Ik bal mijn handen tot vuisten, boos op mezelf, op hem, op iedereen en op de wereld dat dit mij moet overkomen. De tranen blijven maar komen en ik huil alsof mijn leven ervan af hangt.

Ik schrik wakker en schiet omhoog, balend in mijn eigen zweet. Ik adem steeds sneller en het voelt alsof alle muren op me af komen. 'Juul wat is er?!' Vraagt James bezorgt die nu ook wakker is. Ik grijp naar borst en hap naar adem hopend dat dit mijn longen weer laat werken. James lijkt niet helemaal te snappen wat er gebeurt. Hij springt uit bed en tilt me in bride style naar beneden. Hij loopt voorzichtig maar snel de trap af naar de woonkamer. James zet me beneden voorzichtig neer op de bank en zet de achterdeuren wijd open. Ik sluit mijn ogen en adem een paar keer diep in en uit totdat ademhalen makkelijker word. Ik staat voor me uit, mezelf afvragend waarom ik zoveel flashbacks heb in dit huis, nog meer dan normaal. 'Wil je erover praten?' vraagt hij. Ik schrik wakker uit mijn gedachtes en knik kort nee. 'Wil je een glaasje water?' vraagt James weer. Ik knik kort ja als antwoord.

Ik drink rustig mijn glas water op en staar weer voor me uit. 'Had je weer een paniek aanval?' vraagt James weer bezorgt. 'Ja' antwoord ik zachtjes.  'Heb je het koud?' vraagt James. Ik knik weer kort ja en hij sluit de achterdeuren. 'Had je last van flashbacks?' vraagt James opeens. 'H-hoe weet jij dat?' vraag ik verward. 'Wat gebeurt hier allemaal?' klinkt er opeens en daar staan Rafaël en Nathan. Wacht eens even. Alles valt nu bijeen. Hij heet Nathan, hij komt me bekend voor, hij wist mijn naam toen ik zei dat ik Marie heette en ik heb opeens superveel flashbacks met hem in de buurt. 'Juul gaat het wel?' Vraagt Rafaël als hij me helemaal wit weg ziet trekken.

'Jij was het hé?' Mompel ik net verstaanbaar genoeg. 'Wat bedoel je? Waarom doe je zo vaag?' Vraagt Rafaël verward. 'Hij' zeg ik wijzend naar Nathan. 'Wat bedoel je? 'vraagt hij 'verward'. 'Je weet heel goed waar ik het over heb' zeg ik terwijl iets in me begint te koken van woede. Hij beseft het langzamerhand terwijl Rafaël en James me verward aan blijven kijken. 'Hoe kon je?' Vraag ik met tranen in mijn ogen. 'Ik was dronken oke' antwoord Nathan al snel. 'Dat is geen Fucking excuus, ik was Fucking 13 weet je nog?' Zeg ik kokend van woede. "Juul wat is er aan de hand?' Vraag James in de war. 'Vraag dat maar aan hem' zeg ik wijzend naar Nathan met tranen in mijn ogen.

Houd je in, houd je in. Ik sta op en loop weer naar boven. Ik was 13. Mijn verdriet verandert al snel in woede en ik bal mijn handen tot vuisten. Ik heb dit aan niemand vertelt. Toen ik jonger was dacht ik dat het mijn schuld was, maar nu weet ik dat het zeker niet mijn fout was.