No escape possible

Deel 27*

Ik word de kamer in geduwd en de deur word met een klap dichtgetrokken. Kan het nog erger, op dezelfde dag en weer ontvoerd worden en ongesteld worden EN in 1 kamer worden opgesloten met de gast die je leven heeft verziekt.

POV Julia

'Trek je trui uit' commandeert Nathan. Ik schud hevig mijn hoofd. Ja dag, rot een eind op man. 'Julia, ik zei trek je trui uit' zegt hij kil. Ik trek langzaam mijn trui uit en gooi hem op de grond. 'En je T-shirt' zegt hij geïrriteerd. Ook mijn shirt trek ik langzaam uit maar ik probeer me zoveel mogelijk te bedekken met mijn handen.  'Ga op de grond liggen' commandeert Nathan weer. 'Nee' zeg ik zelfverzekerd. 'Je moet leren gehoorzamen' zegt hij weer kil. 'Ik zei, nee..' zeg ik met mijn armen over elkaar. 'Wil je het zo gaan spelen?' vraagt hij geïrriteerd. Ik besluit het toch maar te doen, aangezien me dat het verstandigste lijkt in deze situatie. Hoe kon ik zo stom zijn. Dit is al de zoveelste keer dat ze me ontvoerd hebben. Ik wil hier niet zijn. Stelletje zakken. Als Noah hier nu was, zouden we ze samen in elkaar meppen. Mijn gedachtes worden verstoord door een flinke pijnscheut in mijn rug.

Een pijnlijke schreeuw verlaat m'n mond. Ik draai mijn hoofd in een ruk om naar Nathan. Nathan staat grijnzend met een riem in zijn hand. 'Tel mee met de slagen, anders worden ze verdubbeld' zegt Nathan genietend van mijn pijn. Ik knik met tranen in mijn ogen. Weer een brandend gevoel schiet door mijn rug en een traan ontsnapt uit mijn ooghoek. 'Een' mompel ik door de pijn heen. 'Harder!' Roept Nathan. 'Twee' zeg ik kreunend van pijn. Hij geniet er gewoon van. Gestoorde, en ik maar denken dat hij al psychisch was.

Na zo'n 10 slagen stopt hij ermee en lig ik met een bebloede rug op de grond. 'Sta op' commandeert hij weer. Ik blijf uitgeput op de grond liggen. Een pijnscheut schiet weer door mijn rug en ik krimp in elkaar. 'Ik zei, sta op' bijt hij me toe. Ik probeer de pijn te negeren, maar dat gaat haast niet. Als ik op probeer te staan zak ik door mijn knieën maar uiteindelijk weet het toch te lukken. Hij laat me achter in deze stille kamer. Al snel komt Benjamin binnen om me op te halen. Hij maakt mijn armen en benen los en commandeert dat ik overeind moet komen. Ik probeer op te staan, bang voor de gevolgen. Hij blijft wachten tot ik op ben gestaan en sleurt me mee naar boven. Bij elke stap die ik zet schieten er pijnscheuten door mijn rug. James verschijnt nu in de deuropening. Ik kan de pijn niet meer aan en zak door mijn benen heen

Het spijt me dat ik niet zo veel meer publiceer maar ik probeer wat meer op mezelf te focussen. Ik hoop dat jullie dit begrijpen en weten dat ik hier erg mijn best op heb gedaan!

Liefs thisshitisweard:)