No escape possible

Deel 25*

Nu snap ik wat die piepende banden waren want een busje rijd ons vol voorbij, slipt hard en blokkeert vol de weg. Door die onverwachte actie stop ik met rennen en word ik vanachter vastgegrepen. Ik vecht met al mijn laatste beetje kracht tegen, maar het heeft geen zin meer.

POV Julia

Ik sla en ik schop en ik gil zo hard als ik kan om me heen, maar ik ben te zwak. Ik heb de hele dag gelopen zonder voedsel, een klein beetje water en een paar uurtjes slaap. Ik ben uitgeput. James gooit me over zijn schouder, loopt naar het busje en gooit me letterlijk achterin. NEE! Ik was er bijna. Ik raap mezelf overeind loop naar de deur en sta op het punt om een poging doen de deur open te trappen totdat James de deur opentrekt. Hij stapt in trekt de deuren dicht en het busje scheurt weg. Ik graai ondertussen in mijn rugzak op zoek naar het zakmes. Maar James is me al voor, hij trekt hem uit mijn handen en gooit hem in een hoek.

Hij trekt me naar zich toe en ik probeer hem zo intimiderend en woedend aan te kijken als ik kan, maar ik ben bang, doodsbang. 'Laat nooit je emoties zien aan de vijand, dat is een teken van zwakte' spookt door mijn hoofd, mijn vader zei dat altijd tegen me. 'Je zult hiervoor gestraft worden' is het enige wat hij zegt en hij kijkt me boos aan. Ik duw hem meteen weer van me af en begin te schreeuwen om hulp. Ik weet dat het een afgelegen gebied is, maar je weet maar nooit. Hij trekt me weer naar zich toe en drukt zijn hand op mijn mond. Dit is hopeloos, ik maak geen schijn van kans tegen deze gespierde klootzak.

Het lukt me verbazendwekkend genoeg om een arm los te wringen. Ik wil James voor z'n neus slaan maar hij pakt hem net op tijd beet en doet hem weer op mijn rug. Ja doei, ik ga nu niet opgeven. Ik ben zo ver gekomen en die stelletje eikels verpesten het in een klap. 'Jack heb jij nog een stuk touw daar liggen ofzoiets?' Vraagt James. Dit is mijn kans nu is hij afgeleid. Ik draai me om trek mijn armen los en ren naar de deur. Ik begin er als een gek aan die deur te trekken en te duwen, maar hij gaat niet open. Ik ben druk bezig met mijn laatste poging tot vrijheid als ik bij mijn enkels word gegrepen. Ik smak met mijn hoofd tegen de grond en word met een ruk naar achter getrokken.

POV James

'Jack, heb jij daar een stuk touw liggen of zoiets' vraag ik. Julia wringt zichzelf uit mijn greep en rent naar de deur. Ze begint er als een gek op te slaan en ik trek aan haar enkels om haar te stoppen, waardoor ze tegen de grond aan smakt. Ik trek Juul naar me toe en pak met mijn hand haar kin beet. 'Wat probeer je nou überhaupt?' vraag ik met een opgetrokken wenkbrauw. 'Je gaat hier toch nooit wegkomen' zeg ik simpel. 'Wacht maar' zegt ze boos. Ze probeert me een kopstoot te geven maar ik kan hem maar net ontwijken. 'Dat was de druppel' zeg ik nu boos. Ik duw haar met haar gezicht tegen de grond met haar armen op haar rug. 'Hier ligt nog een stuk touw' zegt Jack terwijl hij ze naar m'n hoofd gooit.

Ik bind Juuls handen op haar rug vast, ze stribbelt tegen maar ik ben sterker. Ze zucht diep als ik haar weer overeind trek. 'Ik haat je' sist ze met betraande ogen. Ik ga naast haar zitten maar ze duwt zichzelf van me vandaan.

POV Julia

Hoe heeft dit kunnen gebeuren! Alles is verpest. Ik ga mijn verjaardag niet eens thuis kunnen vieren. Tranen vormen zich in mijn ogen bij het idee dat ik gefaald heb, alweer. 'Nu blijf je bij bij me, voor altijd' fluistert James in mijn oor. Kippenvel verspreid zich over mijn lichaam. Een eenzame traan rolt over mijn gezicht terwijl ik nog steeds driftig om me heen kijk, zoekend naar een laatste hoop. 'Niet huilen' zegt James terwijl hij de traan wegveegt. 'Blijf met je gore teringpoten van me af ' sis ik en ik draai mijn rug naar hem toe. Hij pakt mijn kin stevig vast.

'Fuck jou' bijt ik hem toe.'Je hebt alles verpest, begrijp je dat niet. Ik zal nooit van je houden, nooit' sis ik. Zijn ogen gaan van bezorgt naar donker en gevoelloos. Het geeft me de kriebels. Maar spijt, spijt is zeker niet aanwezig. 'Doe niet alsof je het niet weet, je hebt me ontvoerd. Dit is verdomme al de zoveelste keer, snap je het nou niet?' Vraag ik lachend. 'Ik wil hier niet zijn, ik wil naar huis. Naar mijn ouders, naar mijn vrienden, naar mijn broer en naar mijn eigen bed. Waarom denk je dat ik altijd ontsnap?' Snauw ik. Ik weet dat dit pijn doet bij hem, en hij verdient het. Hij blijft me woedend aankijken en ik kijk woedend terug.

Ik weet dat hij woedend is en ik zeker de gevolgen ga voelen, maar ook ik ben woedend, nog nooit heeft mijn bloed zo erg gekookt. Zijn ogen worden alsmaar donkerder en ik weet gewoon dat hij me iets aan wilt doen. Als we midden in een stare-down zitten, haalt hij opeens uit en ik voel zijn hand nabranden op mijn gezicht. Ik wil naar mijn wang grijpen, maar die zit nog steeds vast op mijn rug. Ik kijk hem met afschuw aan en nog een traan verlaat mijn ooghoek. 'Ja want hierdoor word ik verliefd op je' zeg ik spottend met tranen in mijn ogen. Ik staar alleen maar diep voor me uit.

O nee zal ze ooit nog kunnen ontsnappen?!! Heee daar ben ik weer hoor:) we staan gwn op #8 van mysterie! Ik ben jullie hier zo dankbaar voor!
Dit was mijn korte bericht aan jullie weer:)

Byee XoXo