No escape possible

Deel 5*

Als ik weer achter me kijk zie ik 2 jongens gevaarlijk dichtbij komen. Ik ben misschien snel, maar ik weet dat ze sneller zijn. Ik draai en snel weer om en waar ik het meest bang voor was rijd met grote snelheid mijn kant op, het zwarte busje.

POV Julia

Kut. Het busje maakt steeds meer vaart en ook de 2 jongens komen me toch echt te dichtbij. Moet ik me overgeven? Natuurlijk niet. "Kut kut kut" mompel ik. Ik besluit de kant van de auto op te rennen, want die andere kant gaat hem niet worden. Als ik bijna langs het busje ren stopt hij met piepende banden en vliegen de deuren open. Twee sterke handen pakken me bij mijn heup en tillen me de lucht in. Ik begin hysterisch om hulp te roepen en schreeuw dat hij me los moet laten. Blijkbaar trek ik iemands aandacht want ik hoor iemand anders ook schreeuwen. "Hey wat doen jullie daar laat haar los!"

Ik kijk zoekend om me heen en zie een man bij het tankstation staan. "Ik bel de politie" roept hij nog en stapt daarna weer in zijn auto. Ik weet me weer los te wurmen en doe nog een poging tot vluchten. Ik voel een ruk aan mijn arm die me tot stilstaan brengt. Ik draai me langzaam om en kijk recht in de woedende ogen van James. Voordat ik iets kan zeggen sleurt hij me mee naar het busje en gooit, ja gooit, hij me erin. Jack en Benjamin drukken me op de vloer terwijl mijn handen op mijn rug worden gepind en het busje scheurt weer weg. Mijn nekharen schieten overeind als ik een touw strak om mijn polsen voel, ik beweeg weer als een gek waardoor ik ze het hopelijk zo moeilijk mogelijk maak. Het lukt ze om zowel mijn polsen als mijn enkels vast te binden.

Ik word weer overeind getild en hard tegen de muur aan geduwd. James knielt weer voor me neer en kijkt me met een grijns aan. "Dit zal de eerste en laatste keer zijn dat je hebt weten te ontsnappen, mocht het je lukken nog een keer ontsnappen zullen er zware consequenties volgen. Haal het niet meer in je hoofd want je bent nu van mij lieve Marie" fluistert hij in mijn oor. Ik kijk hem met een blik vol afschuw aan. Ik buig me naar hem toe. "Ik zal altijd blijven vechten voor mijn vrijheid en al helemaal nooit opgeven, je kan doen wat je wil maar ik kom hier zeker weg lieve James" fluister ik nu in zijn hoor.

Voordat ik zelf naar achter kan leunen duwt hij me hard naar achter. "Ik haat je" snauw ik. "Geef dat flesje" beveelt hij Benjamin. James krijgt een flesje in zijn handen geduwd en houd het ondersteboven op een doekje. Ik weet heel goed wat erop zit. Hij duwt het doekje tegen mijn gezicht aan en ik weiger in te ademen. Ik zie hem geïrriteerd en ongeduldig toekijken. Na zo'n 30 seconden kan ik echt niet meer en adem in. Hij kijkt me grijnzend aan als ik verslap in zijn armen. De kleine zwarte vlekjes worden steeds groter totdat het helemaal zwart word.