No escape possible

Deel 6*

Na zo'n 30 seconden kan ik echt niet meer en adem in. Hij kijkt me grijnzend aan als ik verslap in zijn armen. De kleine zwarte vlekjes worden steeds groter totdat het helemaal zwart word.

POV Julia

Ik knipper met mijn ogen als ik wakker word van het felle licht dat het busje in schijnt. James is de enige die nog naast me zit. "James?" vraag ik slaperig. "Wat is er?" vraagt hij alweer geïrriteerd. "Waar is iedereen" "Weg" zegt hij kortaf. Ja zou ver was ik ook gekomen. Waar zijn we dan?" vraag ik weer. "Bij een tankstation, en haal je niks in je hoofd want je zult er spijt van krijgen" waarschuwt hij. Oh.
"Hoelang moeten we nog rijden?" vraag ik. "Ga je serieus de hele tijd irritante vragen blijven stellen Marie?" vraagt hij en kijkt me geïrriteerd aan. "Ja, beantwoord mijn vraag nou" zeg ik zeurend. "Nog heel even" zegt hij. "Waar zijn we!" vraag ik weer zeurend. Als hij denkt dat ik me rustig ga gedragen heeft hij het verkeerd. "Hou op met die irritante vragen van je!" schreeuwt hij opeens in mijn gezicht. Ik schrik van zijn plotselinge uitbarsting. "Best" mompel ik beledigd. Hij rommelt wat naast zich en ik zie het bekende doekje tevoorschijn komen. "Flikker op" roep ik en probeer weg te kruipen. James trekt me aan mijn benen naar zich toe en houd me sterk vast in z'n armen . Hij duwt het doekje ruw in mijn gezicht. "Slaaplekker schoonheid" zegt hij met een gemene grijns. Ik doe net alsof ik slaap en laat me verslappen in z'n armen. Hij legt me naast zich neer en doet de deur open. "Waarom duurt het zo lang?" roept hij naar buiten. Op het moment dat de deuren openvliegen schieten mijn ogen open. "HELP" schreeuw ik hard. James trekt de deuren dicht en stormt woedend op me af. Hij drukt zijn hand op mijn mond waardoor het onmogelijk word om mezelf hieruit te lullen. "Wat heb ik gezegd, haal niks in je hoofd. Hier is niemand om je te helpen en die zullen er ook niet zijn. Hij pakt weer het doekje en duwt het ook deze keer weer recht tegen m'n gezicht aan. Door deze plotselinge actie schrik ik en adem in een keer de chemische walm in.