No escape possible

Deel 24

Als ze je nu vinden, is alles voor niets geweest. En dat is alles wat ik nog maar kan denken. Ik vouw mijn benen stevig om de tak heen zodat ik niet meteen uit de boom val als ik mijn evenwicht verlies. Mijn oren spitsen zich als ik beneden een takje hoor kraken. Ik bijt hard op mijn lip met mijn hand nog steeds voor mijn mond.

POV James

We sluipen zo stil mogelijk  naar de rand van het bos. Dat hele stil-zijn-plan mislukt al snel doordat Jack op een takje gaat staan. Heel typisch dit. Mijn ogen zoeken paniekerig naar mijn Julia, maar ze vinden ze niet. 'Jij gaat naar links, dan ga ik naar rechts' commandeert Jack mij door middel van handgebaren. Ik knik kort en loop zoekend verder.

Na zo'n 5 minuten zoeken kom ik Jack weer tegen. 'Weet je zeker dat je haar gezien hebt?' vraagt Jack geërgerd. 'Ja ik weet het zeker' mompel ik net verstaanbaar. 'Nou waar is ze dan' sist hij. 'Geen idee man, ik zag haar daar lopen en ik-' zeg ik zuchtend. 'Misschien moet je zo even gaan liggen, je begint te hallucineren James' zegt Jack terwijl hij me probeert te kalmeren. 'Ja misschien heb je gelijk' zeg ik met tegenzin. 'Nog 5 minuutjes' zeg ik smekend. 'Oké, nog 5 minuten maar daarna gaan we naar huis en ga jij even liggen' zegt hij. "Juliaa" roep ik nog steeds zoekend. Wacht eens even, ze is een bomenklimmer. 'Ze is een bomenklimmer!'

POV Julia

Ik knijp mijn ogen stijf dicht uit angst om weer  gevonden te worden. Dit kan niet waar zijn. Maar ik ga niet stoppen met me verzetten, dat nooit. Als ze me vinden blijf ik ontsnappen, ik blijf ze boos maken, en ik ga al helemaal niet naar ze luisteren. Wat denken ze wel niet mij een beetje te lopen commanderen. Ik zit diep in gedachten als ik weer een takje hoor breken. Mijn oren spitsen zich en ik maak me zo klein mogelijk. Ik knijp hard in de tak waaraan ik mezelf vasthoud. 'Ze is een bomenklimmer!' hoor ik James roepen. Mijn ogen worden groot. Fuck, ik ben er geweest. Wacht, wacht ,wacht. Ze kunnen niet in al deze bomen gaan klimmen. Je moet jezelf gewoon zo stil mogelijk houden. En dat doe ik, ik knijp m'n ogen stijf dicht en bijt hard op m'n lip.

POV James

Jack komt aangerend. 'Wat zei je nou net' fluistert hij verward. "Ze is een bomenklimmer, luister wat zou jij doen als mensen je achterna zitten?" fluister ik terug. Hij kijkt me raar aan. 'Iedereen zou in bomen gaan klimmen, enig idee hoe lang het duurt om in elke boom te kijken' fluister ik. 'Slim' zegt hij. 'Maar luister gast, laten we ons gewoon aan ons plan houden' fluistert Jack weer terug. 'Wat waarom' fluisterschreeuw ik. 'Kijk als we hier wachten komt ze vanzelf wel uit een van die bomen en kunnen we haar makkelijk meenemen' fluister ik weer wat rustiger. 'Slim' zegt hij verbaast. 'Maar hoe wil je dat met het busje doen dan?' Vraag ik nu verward. 'Ik ga naar het busje en rijd hem ietsje verder, ik blijf in het busje en wacht op het teken, dat teken geef jij als je haar gevangen hebt' zegt hij in een hap lucht (wat me verbaast). 'Moeten we de rest niet bellen?' Vraagt Jack. 'Nee het is toch goud als we terug komen met haar' fluister ik enthousiast. 'Ja klopt' fluister ik.

'Maar waar moet ik gaan zitten, ze kan overal zijn?' Zeg ik diep nadenkend. 'Ga naar die rand van het bos, als ze wilt ontsnappen moet ze daar heen' zegt Jack alsof hij de slimste persoon op aarde is. Vandaag even wel. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik eraan denk dat ze weer bij me is. 'Dit gaan we doen' zeggen we beide lachend.

POV Julia

Het is nu al een tijdje verdacht stil beneden, zal ik even gaan kijken? Nee dat is te riskant. Mijn nekharen springen overeind als ik deuren van een auto dicht hoor slaan. Ik probeer zo stil mogelijk hoger in de boom te klimmen om te kijken welke kant het busje opgaat. Hij gaat richting het huis. Na 5 minuten wachten, gewoon voor de zekerheid je weet maar nooit, klim ik voorzichtig uit de boom. Ik scan het gebied en loop weer richting het pad. Ik ben (hopelijk) op weg naar de bewoonde wereld. Bij elke minuut versnel ik mijn passen maar ik blijf staan als ik opeens iets achter me hoor. Ik draai me in een ruk om. Correctie, als ik opeens iemand achter me hoor. Ik kijk recht in de ogen van James die me boos aankijkt. 'Waar ben je mee bezig Juul, je werkt jezelf in zoveel problemen' zegt James terwijl hij me teleurgesteld aan blijft kijken. Ik zit als een rat in de val.. Mijn hoofd denkt maar 1 ding: lopen, maar mijn lichaam is iets anders van plan.

Als ik weer terug blijk te komen in de realiteit draai ik me in een ruk om en vlieg ik weg. Ik hoor James nog een luide kreet achter me geven, maar dat boeit me niets. Mijn benen rennen zo hard als ze kunnen en de adrenaline stroomt door mijn lijf. Ren! Ren!! Ren!!! Ren!!!   is het enige wat mijn hoofd kan denken op dit moment. Ik hoor piepende banden achter me maar ik blijf rennen als een gek. Mijn verslechterde conditie en slappe spieren helpen ook niet echt.

Nu snap ik wat die piepende banden waren want een busje rijd ons vol voorbij, slipt hard en blokkeert vol de weg. Door die onverwachte actie stop ik met rennen en word ik vanachter vastgegrepen. Ik vecht met al mijn laatste beetje kracht tegen, maar het heeft geen zin meer.

Hi guys:)
Weer een deel. Ik publiceer mijn delen btw altijd s'avonds omdat ik na half 12 met muziek gwn echt veel inspiratie krijg! Dit was mijn kort berichtje weer die Niemand leest:)

Stay safe!❤️ xoxo