Deel 20*

2.4K 32 6
                                    

Hij tilt me de trap op en we lopen (eigenlijk loopt James) naar de slaapkamers. Hij doet de deur voorzichtig open en hij legt me kon een groot 2-persoons bed. Het is een bizar grote kamer met 4 deuren.1 is zoiezo de deur naar de gang, 1 moet wel de badkamer zijn, 1 de kast. Maar waar is die laatste deur voor.. nog voor ik er langer over na kan denken vallen mijn ogen dicht en beland ik in een diepe slaap.

~

POV Julia

'Juul wakker worden' hoor ik in de verte. Ik draai me om en duik weet terug in dromenland. Ik ben alweer lekker aan het dromen als ik opeens door elkaar word geschud. 'Rustig, rustig ik ben al wakker' zeg ik slaperig. Voordat ik me ook maar uit kan rekken word ik alweer opgetild door James, natuurlijk in bride style. Daar gaan we weer. 'Hoe laat is het?' mompel ik. ' Uhmm half 7 volgensmij' mompelt hij terug.'waarom heb je me wakker gemaakt?' Vraag ik en ik leun tegen zijn borst. 'Het eten is er' zegt hij en ik zie hem glimlachen door mijn actie. 'Maareh je kan me nu wel weer neerzetten hoor' grijns ik weer. 'Oké wat jij wilt' gromt hij terug, hij zet me neer en pakt mijn hand stevig vast om me vervolgens mee te sleuren.

Een overdreven zucht kan ik natuurlijk niet laten en dat doe ik dan ook met alle liefde. Als we de keuken binnenkomen kijkt iedereen me aan alsof ze een spook zien staan. Ik negeer het en ga aan tafel zitten. Deze pizza is niet normaal lekker. 'James?' zeg ik als ik bijna m'n bord leeg heb. 'Ja schoonheid?' Antwoordt hij. 'Hebben jullie de meiden al te eten gegeven?' 'Ja' antwoord Benjamin, maar de twijfel in zijn stem verraad hem. 'Ga ze eten geven' commandeer  ik. Een paar jongens zuchten. Eikels. Ik sta op en loop naar de keuken. 'Waar staan de borden?' vraag ik geërgerd. Geen antwoord. 'Die zijn verkocht oké! ' snauwt Nathan. Mijn mond valt open van verbazing en tranen vorming zich in mijn ogen. 'Julia kom hier' sist James. Ik rol met mijn ogen en loop naar hem toe. 'Ga je ooit eens gehoorzamen?' vraagt hij geërgerd. 'Ga je ooit normaal doen?' vraag ik geërgerd terug.

Hij trekt me aan mijn arm mee de trap op, 'onze' kamer in en gooit me op zowat op bed. 'GA JE VERDOMME OOIT GEHOORZAMEN?' schreeuwt hij. Ik kijk woedend weg voordat ik dingen zeg of doe waar ik spijt van krijg. 'Kijk me verdomme aan als ik tegen je praat!' Sist hij en hij loopt woedend op me af. Hij pakt mijn kin stevig vast zodat ik hem wel aan moet kijken. 'Ik vroeg je wat' zegt hij kil. Ik word bang van hem als hij zo doet. Ik kijk hem alleen maar emotieloos aan totdat hij me een mep verkoopt. Ik grijp naar mijn wang en ik zie al meteen dat hij spijt heeft. Ik duw hem van me af en ga met mijn rug naar hem toe zitten. 'Ga weg James' sis ik. Ik probeer de brok in m'n keel weg te slikken. 'Ik zei, ga weg James' sis ik weer als ik geen antwoord krijg. 'Best' snauwt hij en hij stormt de kamer uit. De deur word met een harde knal dichtgegooid.

Ik grijp een kussen en knuffel het zo hard als ik maar kan. Ik snik, huil en schreeuw alles eruit. Na mijn 20 minuut lange mental breakdown sta ik op om op onderzoek uit de gaan. Ik veeg de tranen van mijn gezicht en loop naar de deur die naar de gang lijd. Ik trek eraan maar hij is toch wel echt op slot. 'JAMES!' schreeuw ik en ik bons op de deur. Na een tijdje geschreeuwd te hebben hoor ik jongens de trap op stormen en het slot van de deur af gaan. 'Wat is er?' Fluister schreeuwt hij. Ik kijk hem grijnzend aan en loop langs hem naar de trap. 'O niks hoor' zeg ik en ik loop grijnzend de trap af. Als ik de keuken inloop zitten Jack, Kevin en Carlos nog aan tafel met een biertje. Top de helft is niet nuchter. 'Wat is er met jou aan de hand?' Vraagt Carlos lachend als hij mijn betraande gezicht ziet. Ik negeer hem en zoek naar de vriezer. Als ik hem gevonden heb trek ik hem open en zoek naar een bak ijs. Wacht eens even, waarom is deze vriezer gevuld. We zijn hier pas zo'n 5 a 6 uur. 'Jongens, waarom is de vriezer gevuld' vraag ik verward. Geen antwoord. Wat als, dit al gepland was. Nee nu sla ik door. Maar het zo best kunnen. Ik pak mijn bak ijs en een lepel en ren naar boven.

No escape possibleWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu