ဇာတ္ရံ(ဇာတ်ရံ)

Part19{Z&U}

ကစားကြင္းထဲ၌ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့ ေဆာ့ကစားေနေသာ ေသာ္တာရွင္းသန္႔ကို ၾကည့္ရင္း ဘုန္းျပည့္လ်ွံေဝ စိတ္ညစ္လာခဲ့ၿပီ။

မနက္ ၁၀နာရီခြဲ တည္းက အခုေန႔လည္ ၅နာရီ အထိ..ကေလးစားစရာ Ice-cream နွင့္ Unicorn Cotton Candyေလးကိုသာ အဆာေျပစားထားသည္။
ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္လည္း ထမင္းမစား...ကစားကြင္းကို အလြတ္ရေအာင္ပဲ ပတ္ေနသလား ထင္ရေသာ ေသာ္တာ။
ဒါေပမယ့္ ကစားကြင္းကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေရာက္ဖူးတဲ့ ကေလးလူႀကီးတစ္ေယာက္အတြက္ ဒီလိုမ်ိဳးက ျဖစ္နိုင္သည္ ထင္၍လည္း မဆူရက္ေပ။
ေျပာသာေျပာေနရတာ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ဟိုေကာင္ေလးသြားတဲ့ ေနာက္ကိုသာ တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနမိသည္။
သို႔ေသာ္ အဆာလြန္ၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္က ျပန္၍ျပဳစုေပးေနရမည္မွာ လြယ္ကူေသာ ကိစၥမဟုတ္သျဖင့္...
"ေသာ္တာ!!!ဒီလာဦး"

"ဟုတ္..."
ေအာ္ေခၚလိုက္ေတာ့မွ အနားေျပးလာေသာ ေသာ္တာ။
"ျပန္ၾကရေအာင္...အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္လင့္ေနၿပီ။မင္းလည္း ဗိုက္ဆာေနၿပီ မဟုတ္လား"

"ကြၽန္ေတာ္ မဆာေသးပါ...."

""ဂြီ""
ပါးစပ္က မဆာေသးဘူးတဲ့...ဗိုက္ကေတာ့ ျမည္ေနသတဲ့ေလ။
ကြၽန္ေတာ္ သိတာေပါ့...ကစားကြင္းမက္ေနလို႔ အစားေမ့ေနတဲ့ ကေလးအေၾကာင္းကိုေလ....
"ဟက္ သြားၾကတာေပါ့..."

မ်က္နွာကို ရႈံ႕မဲ့  ရႈံ႕မဲ့ လုပ္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ၿငိမ့္နွင့္ သူ႔ေနာက္ပါလာေသာ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ဘုန္းျပည့္လ်ွံေဝ ရယ္ေနမိခဲ့သည္။ ။

"မင္း ဘာစားခ်င္လဲ"

"ဘာစားရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။စားခ်င္တာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ ဟီးး"
ခုနရုပ္နွင့္ မတူေတာ့။
ပထမတုန္းကေတာ့ ဘာမွ မစားခ်င္သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ စားခ်င္ေတာ့လည္း အမ်ားႀကီးဆုိပဲ။တကယ္မလြယ္တဲ့ ကေလး။

"ဒီေလာက္ ေဖာင္းကားေနတာေတာင္ အမ်ားႀကီး စားခ်င္ေနေသးတယ္ေပါ့"
ေျပာရင္းျဖင့္ ထိုကေလးရဲ႕ ေဖာင္းအိအိ ပါးနွစ္ဖက္ကို ခပ္နာနာေလး ဆြဲညစ္လိုက္သည္။

"အားးး နာတယ္လို႔ ကိုကို!!"
ပါးနွစ္ဖက္ကို ပြတ္၍ သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္ကာ...
"ပါးက ဘာမွမစားရင္ေတာင္ သူ႔ဘာသာ အရင္တည္းက ေဖာင္းတာႀကီးကို...ဒီပါးေလးကို အျပစ္လိုက္ရွာေနတာပဲ အီးးဟီးး"
သူဆြဲထား၍ နီျမန္းေသာ ပါးနွစ္ဖက္ကို အသာပြတ္ကာ ငိုျခင္းခ်ေနေသာ ေသာ္တာရွင္းသန္႔။
"ဟက္ ငိုမေနနဲ႔ေတာ့...လာ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့"
အငိုသန္ေသာ ဝက္ပုတ္ေလးကို လက္တြဲရင္း ကားရွိရာဆီသို႔...