Take Me To Reality

Chapter 16

Tahimik lang kaming dalawa ni Cael at kusa namang humupa ang mga iyak ko, nang maramdaman niya siguro na bahagya na akong kumalma ay agad syang humiwalay sa pagkakayakap ko at hinawakan ang magkabila kong braso para matitigan ako.

Inatake ako ng hiya at nagbaba lang ng tingin, I don’t usually cry infront of them, lalo na sa kaniya, hindi naman ako iyakin pero pakiramdam ko talaga kanina gustong-gusto kong umiyak.

“Tell me, what happened?” Nag-aalalang tanong niya, I bit my lower lip before I wiped those dried tears in my cheeks.
I cleared my throat before I gave him a force smile.

“I-I’m okay.” Paos na sabi ko, mabilis na nagsalubong ang mga kilay niya and I saw his eyes darkened.

“Don’t give me that kind of answer, I’m serious here.” Mariing sabi niya, nailing na lang ako at naglakad papuntang sofa at naupo roon, mabilis naman siyang tumabi sa akin at hindi ako nilubayan ng tingin.

“Ayos nga lang ako.”

“Hindi nga, ano talagang nangyari? Hmm?” Malambing na tanong niya, matunog akong nagbuntong hininga bago napayuko.

“N-nasasaktan ako.” Gumagaralgal ang boses ko, “Sanay akong nasa akin lang ang buo niyong atensyon .  .  . P-pero kay Blue, parang lagi akong may k-kahati.”

“What do you mean?” His voice became cold.

“He still love his ex, ex na nakikita niya sa akin.”

“What?” Hindi makapaniwalang tanong niya, nag-angat ako sa kanya ng tingin bago tumango.

“Magkamukha kami ng ex nya .  .  .”

“He’s being unfair, krisha, stop dating that jerk!” Galit na sabi niya sakin.

“But .  .  .”

“But what krisha? Mas mabuti ng maaga mong matigilan ang kahibangan mo, you deserve someone better, you deserve a man who will accept you for being you not for being someone else!”

“But I love him .  .  . I already love him.” Halos pabulong na lang iyon, hindi ko rin alam kung bakit iyon ang lumabas na mga salita sa bibig ko.

“Y-you don’t know what love means, krish .  .  .”

“And you do?”

“Krisha, please listen to me this time.” Nagsusumamong ani nya, “He’s no good for you.”

Hindi ako umimik at nag-iwas na lang ng tingin, narinig ko naman siyang bumuntong hininga, mabilis na lumapat ang paningin ko sa kamay niya na mahigpit ang hawak sa kamay ko ngayon.

“I’m sorry .  .  .” he whispered, he gave me an apologetic smile but I can see pain in his eyes, “Don’t worry, kung m-mahal mo talaga sya .  .  . s-susuportahan kita.”

“Thank you.” Mahina kong sambit.

“You don’t have to thank me, makita lang kitang masaya ayos na sa akin ‘yon.” Tila nahihirapang sabi niya.

Yumakap akong muli sa kaniya at awtomatiko naman ang pagpalibot ng braso niya sa baywang ko.

“Thank you for hearing me out, thank you for staying by my side.” I whispered, humiwalay ako sa kaniya at hinalikan sya sa pisngi. “Goodnight.”

“Good night.”

Diretso ang lakad ko papunta sa office ko not minding the stares of the people, it’s actually a week ago since Blue and I had a talk, that’s when I was in his condo, I haven’t talk to him after that, I started avoiding him to sort out my feelings, if this is only an infatuation or not, naguguluhan ako.