You, Only You

Chapter 32

Magkaiba nga pala talaga ang pagmamahal na natutunan lang sa pagmamahal na nagkusa. Mas higit pa pala ang pinagkaiba noon kaysa sa inaakala ko. I never knew that i was just teaching myself. Posible pala ang ganon. Posible palang hindi mo na namamalayan ang nangyayare, nangyayare sayo at sa relasyon mo sa ibang tao.

I am now sitting here in the seashore, looking at the end line that seems to connect the night sky and the sea. Napaupo na lang ako dito sa puting buhanginan kakahanap kay Shiane. I try to chase her, i try to look for her pero ultimo sa loob ng bahay, sa garden, sa kwarto at dito sa tabing dagat ay wala siya. I know i am a shit, a douchebag, an asshole, stupid or whatever she will call me. I just want to explain my side, myself. I just want to make it easy.

Back then, when i was with Shiane i know i am so happy. I am genuienly happy. When i said i love her, i mean it. When i chase her, when i went to their house bago mangyare ang lahat ng 'to, i still feel it. I still know that i love her, that i want to be with her and that she is what i ever wanted like i never wanted anyone else before. I mean what i have said to her.But when i spoke from my heart a while ago it all change. Like it was restarted and feels so brand new.

When i saw Odette, pakiramdam ko kailangan kong punasan bawat luha na tumutulo mula sa mata ko. Pakiramdam ko kailangan kong labanan ang lahat ng sakit ng pagkawala ni Dad. Parang kailangan ko na maipakaita sakaniya na hindi ako mahina, na hindi na ako mahina, na hindi na ako iyong Dwaine na iniwan niya noon. She suddenly turn my weakness and pain in to strenght. She tame me, i just found myself wanting to warmly embrace her. I just heard my soul screaming how much i miss her. I witness how my heart yells with so much love for her. I felt every butterflies in my system awaken, the same butterflies that she had tame back then; the different butterflies that Shiane had tame.

I don't know. I don't understand. I never fake my love, care and affection for Shiane. Naalala ko pa nga kung gaano ako katakot na maging mabait sakaniya or ipakita sakaniya yung mga side na hindi ko pinapapakita sa lahat dahil sa takot na baka mahulog ako at muli na namang maiwan. Tandang tanda ko pa yung mga pagkakataong nakalimutan ko ang kilalanin ang sarili ko dahil sa kakatanggi na nagugustuhan ko na siya. At higit sa lahat, naalala ko pa iyong pakiramdam na gustong gusto ko siyang ipagdamot at ilayo kay Lj. Naalala ko pa lahat, tandang tanda ko pa.

Cupid, are really up for a game? Pwede bang sa susunod na lang natin to laruin? Pwede bang gisingin mo muna ako kung panaginip lang ang lahat ng ito? Litong lito na ako at hindi ko na kaya. Pagod na pagod na ko. Pagod na ko, gusto ko ng sumuko, gusto ko ng tumigil, gusto ko ng pahinga.

I wipe the tears that are streaming down on my face. I am drained. I am so exhausted. Bakit kailangang magsasabay? Do this life think that i really am a Hurricane para subukin ako ng ganito? This is too much, my plate is not just full but overloading with so much burden, with too much pain and so much greives. Will this end or will i end? Pakiramdam ko ay bago matapos ang lahat ng to, bago ko matapos ang lahat ng ito ay ito o ang mga ito ang tatapos saken.

First you introduce me na yung babaeng minamahal ko pala nitong mga nakaraang araw lang ay kapatid ko pala then next ay hindi pala talaga namatay ay nanay ko like i was living my life will a lie. Then after letting me know that my existence was a lie ay kailangan ko agad iyong tanggapin, na kailangan ko agad iproseso ang lahat ng iyon sa sistema at buhay ko dahil kung hindi ay matatambakan at matatabunan iyon ng panibagong sakit. Sakit sa pagkawala ni Dad. Sakit sa pagkawala ng kaisa isang taong nanatili sa buhay ko sa kabila ng pagtalikod sa akin ng mundo. At ano? Pagkatapos ng lahat ay hindi pa pala tapos.