You, Only You

Chapter 33

"Mom what time ang libing bukas?" i ask it casually, na parang hindi si dad ang ililibing.

"9am." simple at direktang sagot niya sakin. She is extra quiet today, pinagmamasdan niya lang ang maraming taong nakikiramay sa pamilya namin ngayong huling gabi. Ngumingiti lang siya kapag sumasalubong siya ng mga taong bagong dating at pagkatapos noon ay wala na ulit ekspresyon na mababakas sakaniya. Wlaang mababakas na lungkot o sakit man lang sakaniya pero sapat na ang katahimik para malaman ko na naroroon iyon.

Everyone looks so miserable. May mga ibang makikita kang nakangiti ngunit ang mga mata ay namamaga at namumugto bunga ng labis na pagluha. Everyone here is a proof that Dad is a very nice man. Bawat isa ay kaniya kaniyang kwento sa kung gaano kabuting taon ang tatay ko. Ang iba ay isiniwalat ang mga lihim na pagtulong ng tatay ko na pangalan ko ang binabanggit niyang nagpaabot ng tulong na iyon at hindi ang pangalan niya. Isa isa nilang hinayag ang maemosyonal na Eulogy nila para kay Dad.

Dad, you've done great to everyone. I am always proud of you but you are making me even more proud now.

"Rest in paradise, Ley." sambit ng isa sa mga business partners ni dad bago maupo. Tumayo naman ako para lumapit sa mikropono na naroroot sa gilid ng kabaong.

"Hi Dad! I know you're listening. Let me just talk to you as if no one here is listening." nakangiti at masigla kong sambit. Napakatahimik nilang lahat sa biglaang paglapit ko rito gayong hindi pa naman dapat ako ang magsasalita. 

"You've done Great!" papuri ko kay dad habang iniikot ang paningin sa mga taong nasa harap ko. "You are the best" i saw my mom starting to tear up. Magkakatabi naman ang mga kaibigan kong nakayuko lang at bakas ang lungkot sa mga presensya. "No one can replace you" naguumpisa ng maginit ang mata ko pero nilalabanan ko iyon sa pamamagitan ng ngiti.

"I always hear, i always feel how proud you are to me so let me just say that i am the proudest son ever for having a dad like you." i stiffle a sobs not wanting my tear to fall. "Have you heard their words? They are all glad to be with you. All of us."  Pinunasan ko na agad ang luhang nagbabadyang tumulo sa kanang mata ko bago pa iyon bumagsak. Lumapit naman sa akin si Shiane at inabutan ako ng tissue box. Tinanggap ko iyon at ngumiti sa kaniya.

"We are all glad to be with you dad" pagpapatuloy ko. "So why did you left?" di ko na napigilan ang mga luha ko. Nagunahan sila sa pagbagsak na para bang ngayon lang sila makakawala matapos kong pigilan iyon sa magdamag. "How am i now?"

"Can i just feel your warm embrace for the last time? Can i just hear you voice for the last time? Can i?" i sigh so deep still trying to contain my emotion. Bigat. "I though i have it all but now i lost it all. I lost my strenght, my ablility and capability. I lost you." i wipe my tears bago ko iniharap ang kabaong. " I am trying to be positive telling myself that i lost you but i gain an angel like you. But then myself answer me 'I don't need angel like you, i need a dad like you.' myself said." humarap ulit ako sa maraming tao na ngayon ay mga lumuluha na rin.

"My dad is the greatest. He is the best and we all know it." i wipe my tears away until i feel it all dries out. "Kaya wag na tayong malungkot. My dad wants us to be strong. I remember when he said what is the reason why my name is Dwaine Hurricane. It is because he know that i will blew strongly against the storm." i smile, i show them a smile that will convince them. "Maybe this is the storm, and my name will always remind me to be strong. And right now i want you all to remain strong. We can get through this." i smiled bago ako lumayo sa mikropono. I walk towards mom na ngayon ay katabi na si Shiane. I hug them both.