Chapter 22

32 8 1
                                    

It's been 2 days pamula nang huling araw na pumunta si Shiane dito sa bahay, hindi ko maitatanggi na kahit papaano ay nakatulong iyon sa akin. Hindi man tuluyang mawala sa isipan ko yon pero atleast nabawasan ang mga oras na naiisip at naalala ko iyon. Hindi naging madali dahil kahit ang mga butiki dito sa buong bahay ay alam kung gaano na ako nasanay sa palagiang presensiya ni Shiane. Kahapon ay Saturday ngunit hindi ako sumama sa hangout nila at nagdahilan na lang na naghahanda sa paguwi ni Dad na inaasahan ko ngayong araw.

I am just here at the garden patiently waiting for him to call me na padepart na siya from U.S and without an hour of waiting ay tumunog na ang messenger ko and showed Dad's Name...

"Son" plain na bati ni dad na ipinagtaka ko naman. He should be excited to come home.

"Hi dad where are you now?" masiglang sagot ko naman sakaniya.

"How's La Cruzalda, first? I knew na galing kayong magkakaibigan doon last time." Sagot ni dad at doon unti unting naglaho ang mga ngiti ko. Muli kong naalala ang naging pag amin ni Lj nang relasyon nila. It's been a week...

"what's wrong?" tanong naman agad ni dad kaya naman shinake ko ang ulo ko at ngumiti nang pilit.

"Everything is going on well Dad. They preserved the gardens very well and still have a great statistic for incoming tourist to visit our resort." sagot ko naman na pilit pinapasigla ang boses.

"That's great!" sagot naman ni dad. Thank God he didn't notice how ungenuine i am right now.

"By the way dad what's the exact time of your arrival here so i can prepare to fetch you at the airport?" pagiiba ko ng usapan.

"Actually son i am about to tell you something sad" at doon ko na nabakas nang tuluyan ang lungkot ni dad. "I won't be able to come home now because of some matters here." at yumuko siya.

"Oh is that so?" naramdaman ko din sa sarili ko ang pagtamlay ng boses ko ngunit hindi ko pwedeng sabayan ang kalungkutan ni Dad. "It's okay dad, i understand it." at ngumiti ako.

Napaangat naman nang tingin sa akin si Dad na para bang may hindi makapaniwalang itsura na sinabi kong nauunawaan ko ang sitwasyon.

"Seriously Dwaine?"

"Ofcourse dad" at ngitian ko siya by this time at totoo na iyon.

"You really are my son."

"I am, your one and only son" may halong pagmamayabang kong sinabi iyon na para bang gnaon na lang ako kaproud na anak niya ako.

"So lucky to be your dad, so understanding. mapapangasawa na lang ang kulang." alam kong biro yon pero natigilan parin ako. "What's the score between you and Shiane? It's been a long time ago since we last talked about her." he asked.

"Nothing dad." at ako naman ngayon ang tumungo.

"Nahhh you are my son at wala sa dugo natin ang sumusuko." sambit niya pa. "You are Dwaine Hurricane, right?" dagdag niya pa and i got what he's trying to say.

I remain silent trying to think what should i say. " you should not stop yourself and let it be. Don't refrain yourself from being happy son. You deserve it." pagpapalakas pa ng loob sa akin ni dad.

"I can be happy without loving anybody else dad HAHAHA." biro ko atsaka pekeng tumawa.

"You know what son hindi ka na pabata, you are grown boy and a growing man. Soon enough ay magaasawa ka na rin."

You, Only YouTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon