Pandora: The Last of Her Kind (COMPLETED)

Chapter 37: Rescue at Hope Orphanage

Hi! If you enjoyed the chapter and story, please do follow me and vote for the chapter. It's free and you can always unfollow later. Your support means a lot to me. Thank you! <3

Enjoy Reading!

LUCY GONZALES

Nakasakay kami sa van papunta sa event ng Hope Village. Every month, nagkakaroon sila ng feeding kasama ang mga sponsors nila sa isang auditorium ng isang school na pag-aari ng isang mayaman nilang sponsor.

"What the" bulong ni Linus. Napalingon naman kami sa kanya at napatingin sa monitor na kinocontrol niya. "Dude this school is eerie."

"There is something more than what meets the eye." sabi ni Salve "we need to be careful, hindi natin alam kung ano ang meron sa loob ng building na yan."

"Mauna na ako" sabi ni Nexus at mabilis na tumalon palabas ng van.

"Hoy nakikinig ka ba? sabi nang mag-iingat eh!" pahabol na sigaw ni Linus sa kanya.

Tumingin ulit kami sa monitor. Nakapark ang van sa labas ng school kung saan hindi mapapansin ng mga tao sa loob kung nasaan kami. 

Nexus moved swiftly on the shadows to check the perimeter. He used a hand sign in one of the CCTV cameras kaya napag-alaman namin na clear ang paligid at nagsisimula na ang event.

"Gemina" tawag ni Salve. Nakangisi naman si Gemina na lumabas ng van.

"Don't go berserk Gemina!" pahabol ni Salve. Gemina put up an OK sign and activated her double sword kaya napasapo sa noo si Salve.

Nexus will be on the look out on the perimeter habang magdidistract naman si Gemina, enough to make a commotion and have our plans moving. After that, lalabas kami ni Salve and we will retrieve the kid at a short amount of time before we get noticed.

Now that I think of it, Salve is a genius when it comes to planning. Nagawa lang ang plano in during the ride here. Although it took a couple of hours, his plan was detailed.  A person so smart and cunning. He's even plotting against his father right under his nose and it looks like Apollo has no clue.

Nakarinig na kami ng mga nagsisigawan sa loob. Nagkatinginan kami ni Salve at nagsitanguan at lumabas ng van.

"You okay?" tanong niya sa akin habang tumatakbo papunta sa loob. Tumango naman agad ako.

"After I've seen the greatest enemies, I feel like my fear lessened" sabi ko sa kanya.

Totoo naman, when you see something you are most scared of. It makes other scary things irrelevant. 

We snaked through the crowd and looked for the boy pero hindi namin siya makita. Something also felt very disturbing.

"Nakita kong tumakbo ang bata sa loob ng building." 

Napahawak ako sa earpiece na ibinigay ni Linus dahil sa sabi niya. Napatingin ako sa kanto kung nasaan ang exit ng auditorium sa likod ng stage. 

Nagtanguan kami ni Salve at tumakbo papunta dito. Empty hallways greeted us and the kid was nowhere to be found.

"Masmabuti pang maghiwalay muna tayo" sabi Salve. Tumango naman ako agad and proceeded to run to the other side.

"Wala namang kayo" 

Halos mapatawa ako sa sinabi ni Linus. Ganda naman ng buhay niya, nakaupo lang sa van at nagmamasid sa amin. Nagpatuloy ako sa pagtakbo at paghahanap ng bata sa loob ng mga classroom sa madilim na skwelahan na ito. 

Do they always do this? Save people and adopt them in the organization? Diyan din ba sila nanggaling? 

Habang naghahanap ako napadaan ako sa isang classroom na may ilaw at mabilis na umatras nang mapag-alaman na may mga tao pala sa loob.