41

415 21 2
                                    

41:



A month have passed after that, Bernard lessen the messages he sent me. I understand, though. I know I hurt him. Kung hindi niya naman babawasan ang pagti-text sa akin ay ako na ang gagawa no'n para sa kan'ya.

I know that I've got some attitude but my care for my friends is genuine, especially to Bernard. He's been with me since our college days and he never left me.

While I was driving on my way to condo, I received a call from George.

"Hey," I said as I answered the call.

"I'm at Baguio. Where are you?"

I laughed. Ginawa niya talagang kapit-bahay ang Baguio. This fucker.

"Pauwi na ako, eh. Where are you right now? I can go there now."

He told me his location so I quickly changed route since his place is out of my way. Nakarating ako sa bar na sinasabi niya, at wala pang tao masyado. I saw him sitting on the bar counter. I sat beside him.

"What happened? Can't find her yet?"

Her girlfriend ghosted him. Buti nga sa kaniya!

Hindi pa rin ako maka-move on. Sabi ko pa naman noon kay Anna ay magiging broken hearted ako kapag naghiwalay sila. Who would have thought that they will really broke up, right? Just days after George proposed, damn!

"Wala pa rin," he sighed as he drank his Tequila. "I think, her family's hiding her from me."

I sighed in frustration. "Ewan ko kasi sa 'yo!" bulyaw ko bago ko kinuha ang shot glass na sinalinan niya. "Sigurado akong nakita niya 'yung ginawa mo!"

"Oh, okay. Nakita niya. But, kailangan ba niyang hindi magparamdam nang ganito katagal sa akin? Damn, Anna. I would tell her right away because it was never my intention to do that!"

Napailing na lang ako.

"Wala naman na talagang dapat pag-usapan. She caught you, I'm sure."

"Then she, at least, told me if she's breaking up with me so I'll court her again! She's always been like that." his voice shakes. "It's been more than a fucking year, wala pa rin!" he cried.

Alam kong hindi ako magaling mag-comfort at hindi ako magaling sa salita. Puro insulto lang ibinabato ko sa kanila, pero silang dalawa ni Gian, sa akin na lang palagi tumatakbo!

"It's your fault. You can actually prove a point without doing that, you know?" I sighed as I drank my shot. "Kasalanan mo 'yan."

Hinagod-hagod ko pa ang likod niya para tumahan siya sa pag-iyak. Lagi naman akong ganito. Babatuhin ko sila ng masasakit na salita hanggang sa umiyak sila, tapos ay patatahanin ko sila.

Minsan pakiramdam ko ay may kalokohan din ako, eh, kahit na sa totoo lang, I really care for them. I'm just really honest because it was really their fault, alam nila 'yon. Aware sila doon. But I truly care for them, though. They've been there for me on my needing times. I really treasured them so much.

Sinamahan ko na lang siyang uminom at pinakinggan ang lahat ng hinaing at iyak siya since iyon lang naman ang kaya kong gawin ngayon para sa kaniya bukod sa insultuhin siya sa mga kamalian niya.

I went home when we finally finished a bottle of Tequila. Hindi naman siya nalasing ng isang boteng 'yon. Ang tagal na naming nag-iinuman, at hindi ko pa naman nakitang nalasing nang sobra si George.

Si Gian lang yata ang nalalasing sa kanilang tatlo nila Maverick.

I closed my eyes to sleep as I think about Mav. How is he, though? Hindi namin pinag-uusapan si Maverick nina George at Gian because they know that they'll receive an insult in return for that.

Unchosen [Baguio Series #2]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon