BİR KIVILCIM| 18

22

Herkese merhaba✨

İyi okumalar✨

✨✨ Başlamadan önce şöyle bir yıldızlanalım ✨✨

22. Bölüm

Eğer ki bir insanın içine korku mesken edinmişse onu yenmek sanıldığı kadar kolay olmayabilirdi. Nereye gidersen git seninle gelirdi. Görmezden gelirsen de ne yapar eder kendisini gösterirdi. Böyle olmuştu Serdar'ın korkusu da. Görmezden gelmişti ama nafileydi.

Korku, kendisini gizler ama asla unutturmazdı.

Bencildi.

Şüphesiz genç adam kolları arasındaki kıza bir şeyler olmasından çok korkmuştu sarılmış ama yetmemiş daha da sıkılaştırmıştı kollarını. Ta ki kalp atışlarını hissettiğinde derin bir nefes alabilmişti. Zambak kokusu vücudunu esir alırken tüm gerginliğin silindiğini hissetti.

O iyi canlı kanlı kollarının arasında.

Genç kız kendisini saran sımsıkı kolların onu bırakmasını bekliyordu ama hala bırakmaması dikkatini çekmişti.

"Serdar?" Adını duyan genç adam gözlerini açtı. Her ne kadar bırakmak istemese de yavaş bir şekilde uzaklaştı ve belli belirsiz gülümsedi. Canlı kanlı karşımda. Evet!

"Gidelim o halde." Arabaya doğru yürümüştü. Sedef önce arkasından bakmış sonra adamın yanında yerini almıştı. Serdar derin bir nefes aldı kendini hazırladı ve trafiğe karışmıştı.

Sedef hala Serdar'ın sıcaklığını üzerinde hissediyordu. Kalbi hiç olmadığı kadar hızlı atıyordu ve bilmiyordu ki bu ritim genç adamı kendine getiren en önemli etken olmuştu.

Yalnız değildi Serdar da bir o kadar aynı hisleri besliyordu. Kızın küçük bedeni kolları arasındayken donuk zihni ağır ağır kendine gelmişti. Genç kızın etkisi Serdar'ın üzerinde sandığından daha büyüktü. Ne yapıyorsun bana Sedef?

Dedesinin söylediği aklından çıkmıyordu. İlk aşkıydı evet. Küçüktü ergendi ama ilk aşkıydı. Duygularının kendini bulduğu bir dönemdi ve Serdar sarı saçlı kendisine sürekli kızan kız çocuğundan tatmıştı bu duyguları. Hatırladıkça hatırlamak istiyorum.

Babası o dönemler şehir dışına çok fazla seyehati olduğu için dert ortağı her zaman dedesi olmuştu. Her günü istisnasız anlatmıştı ve anlamıştı ki yaşlı olsa dahi hala zehir gibi hafızası vardı. Yüzünde gülümsemeyi fark ettiğinde genç kıza göz ucuyla baktı.

Sedef güzel anın vermiş olduğu etkiyle dışarıyı izliyordu. Korktuğu başına gelmişti ve bunu çok iyi anlamıştı. İçini kaplayan endişe dört bir yanını sinsi bir yavaşlıkla sarmalamıştı. Duygularının daha yoğun olduğunu fark etmesi onu korkutuyordu. Ölüyorum korkumdan!

Kalbinin başkasına ait olduğunu bildiği bir adamdan yalnızca hoşlanmıyordu o adamın hal hareketlerini geçirdiği zamanları ve onu seviyordu. Bu onun için yeterince korkutucu hatta çok korkutucu gelmeye başlamıştı çünkü Serdar ona bu şekilde duygular beslemezdi bundan emindi. O mest olmuş bakışları gözümün önünden gitmiyor!

Gerçi neye göre bu kadar emin oluyordu öyle değil mi? Adamın içinden geçenleri bir bilse çok daha güzel hissedebilir korkusu toz bulutu olur uçup giderdi. Gel gör ki tüm bu yaşananlar karşısında aklına en son dahi gelmeyecek durumlardı.

İki tarafta bu saatten sonra ne hissedebilir ne de kondurabilirdi.

✨

Ben bunu yanına bırakır mıyım?