The Tailor Princess [Wainwright Series 2]

PROLOGUE: The Darkest Times

DISCLAIMER

This story is a work of fiction. Characters, places, names, and incidents are made up by the author's imagination. Any resemblance to actual people or event is purely coincidental.

Also, the story is not suitable for audiences below fifteen and sensitive minds. As it may contain the following trigger warnings: attempted murder, assault, blood, abuse, explicit death, drugs, kidnapping, torture, profanity (strong foul languages), trauma.

Please, be aware of the trigger warnings stated first before reading at your own risk and separate fiction from real life.

Thank you for understanding.

Yours truly,
lovedifferences💕

🪡🪡🪡

KOHLEN

I sat up instantly and breathe heavily. I inhaled and exhaled to calm myself down. I look around my room dark and alarm. "Damn it!"

I dreamed of it again. I was left alone with Codie. We were young back then. Young lads who ride brooms as horses at the age of eight and nine. But the darkest times haunts me again. A remainder that I have no escape from the past. Drugs and violence changed us. It destroyed us.

It almost took our life away, but thankfully someone saved us from that trauma. A queen. Not only by title, also by heart.

"Kohlen... you're saved..." I gaspingly told myself.

🪡🪡🪡

"Codie! Let's go to the woods!" Aya ko sa kaniya pero umiling siya.

"Ayoko nga! Bahala ka diyan! May ahas doon. Kainin ka ng buo! Mamatay pa tayo, umiyak pa sila Mommy at Tita." Banta niya pa sa akin. Natakot naman ako sa sinabi niya kaya tumakbo ako sa tabi niya.

"Tayaan na lang tayo, Codie."

"Ayoko! Madaya ka sa larong 'to!"

"Sige na kasi!"

"Tsk! Sige na nga. Pero ikaw taya!" Nakangisi niyang saad tapos tumakbo na palayo sa akin.

Naghabulan na kaming dalawa palayo sa kakahuyan. Panay kami bangayan ni Codie tuwing nahuhuli naman ang isa't isa. Hindi namin napansin na mayroon na palang nakasunod sa amin na mga tao. Kaya naman noong malapit na kami sa palasiyo ng Sotello hinarangan kami ng mga kalalakihan na matatanda sa amin.

"Mga bata sama kayo sa amin. May candy kaming dala." May pinakita pa ang isa na pakete ng candy.

Natakam ako sa itsura nung kendi. Makulay ito at nakakaakit sa paningin."Gusto ko!" Aabutin ko na sana ito pero humarang si Codie sa akin at tinabig ang kamay ko.

"Hindi namin kayo kilala! Huwag kayong lalapit sa amin!"

Hinigit ako bigla ni Codie at tumakbo kami palayo sa kanila. Hindi na kami nakabalik sa palasiyo dahil sa kanila. Hindi ko alam kung saan kami makakahanap ng tulong.

"Kohlen! Mauna ka sa palasiyo! Ako na bahala sa kanila!" Bumitaw siya sa akin tapos tumakbo naman pabalik sa direksyon ng mga lalaki.

Malas at hindi kami magkasing lakas ni Codie. Pagod na ako kakatakbo at hindi ko na magawang umabot sa palasiyo upang tumawag ng mga kawal na tutulong sa amin. I did my best to reach home and found a maid. Nang tawagin ko ito ay kinaladkad na ako palayo ng mga lalaking humahabol sa amin ni Codie.