The Tailor Princess [Wainwright Series 2]

TAILOR 12: Room Visit

KHEILANIE

"Stop laughing Kheilanie," banta niya sa akin.

Pinigilan ko ang sarili na tumawa at ngumiti na sa kaniya. "I'm sorry for what Kokie did to you, maliban kay Khana."

"Okay..."

"Anyways, have a nice night, Prince Kohlen."

Binuksan ko ng bahagya ang pinto at binaba si Kokie para makapasok ito para makakain na. Susunod na sana ako nang hawakan ni Prince Kohlen ang kamay ko. "P-Prince Kohlen, b-bakit?" Nauutal kong tanong sa kaniya.

May kakaibang daloy ng kuryente sa paghawak niya sa kamay ko. Hindi nakakakilig ngunit bumilis ang tibok ng puso ko.

"Kumain ka na ba? Hindi ka sumabay sa amin."

"I haven't. I was busy and forgot about my time."

"As a princess, you should take care of yourself more often." Saad nito at bumitaw sa akin. I almost complain at his grip, moments as he let go of my hand. Bumigat naman ang nararamdaman ko. Anong klaseng drama ito?

"Kheilanie?" Nag-aalala pa nitong tawag sa akin. He is addressing me without honorifics. Does he always do this?

"Prince Kohlen, kakain ako sa oras na gusto ko."

"At kailan naman ang oras na 'yon?"

"Later."

"You need to eat. It's bad for your health."

Napahaplos ako sa aking braso at kinagat ang ibaba kong labi. "Pasensiya na, ha? Kailangan ko na magtrabaho... ulit," nakayuko akong babalik na sana ulit sa loob pero pinigilan na naman niya ako.

"Your stomach disagrees," he points at my abdomen and it grumbles real loud. This is embarrassing! "Let's eat."

I move away from him. "No. I will eat later, Prince Kohlen. My work is very important because I am following a timeline. I am behind a day because I rest!"

"You don't rest?!"

"I-I," I took in a sharp breath and shook my head. "I really need to work."

"I rest my case. Magtatrabaho kang tumutunog ang tiyan mo? You are depriving yourself from hunger, princess. A woman who use the term 'beauty is pain' won't work on me. I won't allow you to do that. You are giving me pain." Nanlaki ang mga mata ko ng hilain niya ako pababa para kumain, pero mas nagulat ako na sakop ng kamay niya ang kamay ko. My face burn. A fluttering feeling tremors inside of me.

Nakarating na kami sa dining room. Gulat ang mga mutsatsa sa pag-martsa nitong prinsipe na hila ang kamay ko. Masyado akong nawindang sa galawan niya nang hindi ko napansing napaupo niya ako sa pwesto ko at tumabi sa akin.

"Umm... P-Prince Kohlen..."

"Hello, can you bring some food for your princess?" He called out to one of our maids and they followed.

"You don't have to do that, Prince Kohlen." Hindi niya ako pinakinggan na naman at nagpautos na dalhan ako ng juice din. Pagkalipas ng ilang minuto sunod-sunod namang nilapag ng mga mutsatsa ang mga pagkain sa harapan namin. I smile at them and nod. "Maraming salamat."

Ngumiti sila pabalik at tumango. Naiwan naman na kaming dalawa ni Prince Kohlen at naiilang ako rito. Ang titig nito ay nakapanlalambot. Hindi ko magawang galawin ang pagkain ko na andito siya. "Ma-maaari ka nang bumalik sa iyong silid, Prince Kohlen. Upang makapagpahinga ka na."

"Not until you have eaten your food princess. Dalian mo na. Mapapanatag loob ko kung may laman na tiyan mo." Seryoso nitong aniya.

"Prince Kohl—" Nais kong itaboy siya kasi kakaiba na ang nararamdaman ko. Ngunit hindi niya ako pinapatapos. Kailan ba niya ako patatapusin na magsalita nang maayos? Para naman magkaintindihan kaming dalawa.