Voorbestemd! En toch gedoemd!

Gebroken ziel

De volgende morgen zagen ze me niet meer, ik was al vroeg naar de kerkers getrokken, die gaven me een benauwd en verstikkend gevoel tussen alle herinneringen, maar de man die hier huisde was tot dusver wel mijn beste steun geweest.

"Ik heb nooit jouw positieve kracht gehad", zei Severus, me doordringend aankijkend. Voor de rest was de vrouw die hij werkelijk graag zag vermoord, door Voldemort, dankzij hem. Ik moet toegeven dat de gelijkenis van onze levens treffend is. Op een trieste manier dan.

"Ze heeft mij nooit graag gezien", zei hij dan en hij deed geen moeite om zijn verdriet te verbergen. Hij wist hoe ik me voelde. Ook hij was afgezonderd van de hele wereld, met slechts één doel, een doel dat Perkamentus hem gegeven had.

Daarna was ik in zijn leven gekomen, dit had hem een nieuwe drijfveer gegeven. Ik sloeg mijn armen om hem heen, zonder dat we een woord gesproken hadden.
"Ik hoop je snel weer te zien, Joanne."

"Dag Severus", antwoordde ik en ik liep naar Perkamentus' kantoor. Hij zag er onzeker uit, hij voelde zich schuldig. Hij had het gevoel dat hij een sterk meisje met veel potentieel had neergehaald om nu traag weg te kwijnen. Hij kon het niet stoppen, maar hij had het in gang gezet.

Ik sprak niet, maar liep naar het haardvuur. Hij wenste me geluk en ik keek hem aan, hij bedoelde gewoon "Herstel snel", maar dat klonk te bot. Ik knikte en zei: "Dhanes plaats."

Nog maar net thuisgekomen, wist mijn vader dat ik hem stilletjes ontglipte. Hij smeekte me om redelijk te zijn en te proberen alles te verwerken, maar het kon me nooit schelen.

Hij had zijn eigen vrouw écht zelf gedood, wie kon me beter snappen dan hij? En toch zonderde ik me steeds verder van hem af. Mijn moeder had zich volledig overgegeven aan Voldemort. Draco niet.

Draco was gewoon een bange tiener, die liever aan de andere kant van de wereld geweest was. In de twee weken die erop volgde stapelde de brieven zich op op mijn nachtkastje, een stapel van brieven die ik niet beantwoordde, noch las. Ik deed zelfs de moeite niet om te kijken van wie ze kwamen.

Einde van deze tweede week ging ik naar beneden en ik keek mijn vader aan, meer had hij niet nodig. "Joanne, alsjeblieft!" smeekte hij, maar besefte meteen dat het niks zou uithalen.

Hij had in de week voordien zelfs Severus uitgenodigd, waarvan hij altijd gezworen had dat het nooit zou gebeuren. Ze hadden met hun tweeën met me proberen praten, maar ik had geen woord gezegd. Hij sloeg zijn armen om me heen en huilde. Ik dwong mezelf om mijn handen op zijn schouderbladen te leggen. Ik vertrok die avobd in stilte, zodat hij le niet hoorde.Ik sloop naar de tuin en nam mijn koffer vast. Mayjins nek hield ik in mijn andere hand en dan verdwijnselde ik.