Voorbestemd! En toch gedoemd!

Brieven

De dagen die daarop volgde dwaalde ik wat verward rond, ik had nooit verwacht dat dit zou gebeuren. Ik had mijn eigen afzonderlijke wereld in welke ik wachtte op mijn ziel. Ik voelde me schuldig voor het wegdringen van het verleden, maar als ik dat niet deed, moest ik verwerken. Verwerken, dat had ik helemaal niet gedaan...Ik had enkel geweigerd het aan te nemen. Ik wist nu ook dat Draco nog niet volledig bij me weg was en kon hem hier niet alleen laten.

Maar Sneep en Perkamentus hielden vol in hun missie. Ze stonden regelmatig aan de deur, in een poging het gezaghebbende meisje, dat ik ooit geweest was, terug te vinden. Ik was vervreemd van de hele mensheid, inclusief mijzelf.

Sneep wist het, hij wist ook hoe het kwam. Iedereen dacht dat dit mijn manier van verwerken was, maar Sneep zou iedereen er op wijzen dat ze fout waren. Ik verwerkte helemaal niks, ik schoof opzij. Dit was de eerste keer dat ik iets in mijn hoofd niet durfde aan te pakken.

Perkamentus had het vaak over hoe mooi alles was, nu Voldemort weg was, maar het deed me niks, ik luisterde er nauwelijks naar. Als Sneep het over het steeds groeiende succes van de tovertweeling fopshop had, voelde ik me echter vreemd. Hij zei dat ze niet zo goed waren als ze eigenlijk echt waren, veel van hun vrolijkheid was zoek.

'Fred', dacht ik dan. 'Was hij niet degene die er echt altijd voor me was? Toen Draco het gedaan maakte, toen Draco...' Tranen blonken in mijn ogen en ik besefte goed genoeg dat het niet was omdat Sneep's woorden me raakte, het was veeleer omdat ik herinnerd werd aan een vorig leven.

Elke week kwamen ze samen langs, op de vijfde november brachten ze een radiootje mee, maar ik weigerde er naar te luisteren. Het was te snel, het ging te snel. Ze vielen hier binnen en dwongen me om terug zoals vroeger te worden, ze beseften niet wat dat concreet betekende. Ik kon Draco niet achterlaten en dat zou niet aanvaard worden, zoals ook onze liefde moeilijk aanvaard was. Toen had ik het nauwelijks aangekund, maar toen was ik sterk geweest, niet zoals nu.

Perkamentus en Sneep waren teleurgesteld dat ik niet naar de radio wou luisteren.
"Je mag het hen wel zeggen", zei ik toen zacht. Beide mannen keken op in verbazing. "Niet waar ik ben, maar dat je me gevonden hebt...Dat ik hen wel weer zal zien. Dat ik in orde ben"

Blij met deze vooruitgang knikten ze. "Vandaag ben ik drie jaar alleen op weg. Ik weet dat je boos op me bent omdat ik hen binnengelaten heb, Draco", zei ik dan luidop en de mannen keken elkaar even aan.

"Joanne..", begon Severus.

"Je moet me niet geloven, verwacht gewoon niet dat ik dat ook niet ga doen."

"Je hebt zijn dood nog niet verwerkt."
Ik keek Perkamentus kwaad aan. "Het is normaal dat je..."

"Ik meen het, hij is het echt. Hij is vast gewoon kwaad omdat ik jullie binnengelaten heb."

Het gordijn van het keukenraam viel op de grond. Sneep en Perkamentus schrokken op, maar ik lachte en zei: "Of misschien ook niet."
Perkamentus keek me verbluft aan.

"Dat gordijn kan onmogelijk van zichzelf vallen", verklaarde ik. "Als ik hem een vraag stel, is dat hoe hij antwoordt. Zo heeft hij Ploke's naam ook gekozen."

Het leek alsof Perkamentus een raadsel gevonden had dat hij moest oplossen, zo'n dingen was hij vast verslaafd aan, want de keren erop zag ik enkel Severus, al duurde dat ook enkele weken.

Ik vond het niet erg dat hij niet zo vaak kwam. Ik kon me niet van het idee ontdoen dat Draco's aanwezigheid minder duidelijk was wanneer ze vaak kwamen. Toen Severus weken later aan de deur stond, zag hij er opgejaagd uit.

"Ik had het de tweeling eerst verteld, maar ze sloten hun winkel en volgde me zowat overal waar ik ging, in de hoop dat ik hen naar je toe zou brengen. Ze willen je echt zien", verklaarde hij meteen.