Voorbestemd! En toch gedoemd!

Epiloog

Opgelet volgend hoofdstuk kan mogelijk shockeren.

De dag nadien had iedereen zich weer verzameld in de kantine van het zwerkbalstadion. De bar werd bediend door een student en dat paste precies in Joanne's 'plan'. Ze wilde niet iemand die ze kende voor de uitvoering ervan.

"Jimmy kan je ons boven drankjes brengen", vroeg ze de jongen en hij knikte gretig. Hij was een fan en dat maakte doorgaan iets moeilijker. Haar vermoeidheid was echter zwaar en haar wanhoop groot. Ze keek naar Fred en dan naar Draco.

"Zullen wij anders gewoon buiten gaan? Wat zitten wij hier te doen. Toch?" zei George luchtig. Ook hij wilde dat Joanne Fred zou bevrijden van zijn angst. Er werd instemmend gemoppeld en Hermelien trok een twijfelende Ron uit zijn stoel. Severus keek Joanne aan en ze glimlachte. Ze nam even zijn onderarm vast en daarbij sloot hij pijnlijk zijn ogen. Als enige had hij telkens elke stap die Joanne zette begrepen en zelfs voorspeld. Zijn betraande ogen vonden even de hare. Dan wendde hij zich af. Hij aanvaardde haar beslissing. Hij had zijn hele leven al verlies gekend. Hij volgde de anderen de kantine uit.

Het gezelschap daalde de trappen af. Alsof ze aanvoelden dat er iets mis was, bleven ze  op het plein rondhangen. In een andere situatie zou George misschien weddenschappen afsluiten. Nu werd er enkel voorzichtig gespeculeerd.

"Ze kan niet anders dan voor Draco kiezen", zei Hermelien en Ginny knikte jammerlijk, maar George protesteerde.

"Natuurlijk wel! Zij en Fred is toch veel logischer?" Terwijl de vrienden onderling discussiëerden over welke keuze Joanne zou maken, hield Severus zijn mond.

In de kantine opende Joanne het raam. Ze keek even naar het groepje mensen dat beneden stond en ze hoopte dat die snel zouden vertrekken. Achter haar stonden Draco en Fred gespannen te wachten.

Ze draaide zich tot hen, een traan rolde over haar zachte wang. "Ik hou zo van jullie", zei ze zacht. Ze had zich voorgenomen om dit moment niet te rekken. Alles dat ze had willen zeggen had ze al eerder gezegd. Ze liep naar Fred en trok zich tegen hem aan. Zijn armen trokken haar steviger tegen hem aan. Onder zijn gesloten oogleden ontsnapten de tranen. Hij wist dat ze afscheid van hem nam en was er van overtuigd dat ze nu met Draco, haar zielsverwant, zou verdwijnen.

Toen ze zich uit zijn grip lostrok keek ze even in zijn ogen. Ook in haar ogen blonken tranen, maar ze liep bij hem vandaan. Fred keek haar na terwijl ze op Draco af stapte.

Draco sloot zijn armen nu om Joanne. Verlangend en dankbaar plaatste hij zijn lippen op de hare. Eindelijk was het weer logisch dat hij weer tot leven kwam. Fred wendde zijn blik af toen Joanne zich dichter in Draco's armen trok. Even later raakte ze ook moeilijk uit Draco's omhelzing. Ze liep terug naar het raam en ging in het kader zitten.

"Ik kan dit niet", zei ze simpel. Ze had al haar redenen in een groot dagboek bijgehouden. Daar zouden ze hun antwoorden kunnen zoeken. Ze keek op naar Jimmy, die net de tafel naast jaar begon af te ruimen. 

"Jimmy?" vroeg ze en de jongen keek verbaasd op. Ook Fred en Draco fronsten even de wenkbrauwen, alsof Joanne op het punt stond er met een derde partij vandoor te gaan. "Imperio", zei ze en de student stapte met een wazige blik op haar af.

Fred en Draco begrepen te laat wat er gebeurde. Hun verbazing over haar gebruik van een verboden spreuk overviel hen. Ze keek beide mannen aan, met de tranen blinkend in haar vermoeide ogen.

"Avada Kedavra!"

“NEE!” 

Het laatste wat Joanne Dhanes hoorde was de gezamenlijke schreeuw van haar geliefden, om haar. Jimmy, die meteen van de imperiusvloek verlost was liet zich op zijn knieën zakken. Fred en Draco spurtten naar het raam, in een poging haar lichaam tegen te houden.

Ze kwamen te laat. Haar lichaam draaide onnatuurlijk uit het raam. Beneden had Ginny net op gekeken. Een schrille gil perste zich door haar keel. Severus Sneep loste een traan zonder op te kijken. George bevroor terwijl ze het lichaam van een sterke, maar getormenteerde vrouw op de grond zagen neer komen.

Joanne's koude ogen staarde hen allen aan. Ron's benen bezweken. Hij kon niet anders dan in Joanne's lege blik staren. Hermelien hapte naar lucht terwijl ze de tranen van haar wangen probeerde te krijgen. Haar blik bleef hangen op Joanne's been, dat in een onmogelijke hoek lag. En Harry? Harry had altijd minder snel overmand geweest door paniek. Harry keek omhoog naar het raam, waar twee mannen op Joanne's lichaam neer keken.

“Al die jaren…Ze was de enige reden” bracht Draco moeilijk uit. Fred schudde zijn hoofd.

"Dit heb ik nooit gewild."

Draco keek naar Jimmy en Fred volgde zijn blik. De jongen keek hen angstig aan. Ze waren niet boos op Jimmy, maar welke reden hadden ze nu nog om door te gaan? “Imperio”,spraken ze gelijk en vastberaden.

"Jij moet naar je familie gaan, Fred!" zei Draco kalm. Fred schudde zijn hoofd. Hoe? Hoe moest hij dat doen? Draco nam Fred's schouders vast. "Je moet leven voor hen en voor haar!"

"Nee, jij moeten leven voor haar! Ze ruilde haar leven voor het jouwe! Misschien kan je dat omgekeerd ook. Jij kan haar terug brengen!"

Draco schudde zijn hoofd. "Ik kwam terug omdat we naast zielsverwanten geliefden waren. Mijn hart kende enkel liefde voor Joanne, Fred. Snap je dat? De reden dat ik zo sterk kon terugkomen is omdat er niemand anders was. Joanne…"

"...hield van veel mensen", vulde Fred aan.

"Van jou. Ze hield van jou. Daarom moet jij leven." 

Fred doorzocht Draco's ogen. "Ik was er, weet je. Ik zag je lichaam tien jaar geleden. Hoewel ik Joanne altijd voor mezelf gewild had, trof jouw dood me ook, Draco. Kunnen we geen steun vinden bij elkaar?"  Draco keek naar het lichaam dat enkele meters lager lag. "Het spijt me Draco, maar we hebben te lang gewacht. Er staat ieder moment iemand naast ons om je tegen te houden."

"Mij? Iedereen die daar staat wenst nu vurig dat ik nooit terug gekomen was. Ík wou dat ik nooit terug gekomen was!"

"Dan zal je een ander moment moeten kiezen, Draco. Joanne zou me vermoorden als ik jou een tweede keer liet sterven!"

Ook Fred keek nu uit het raam naar het lichaam van de enige vrouw die hij ooit liefhad. Naast hem keek een blonde man met hem mee naar de vrouw die zijn leven geheel veranderd had. Tijdens haar leven waren zij rivalen geweest. Na haar dood zouden alleen zij het verlies dat de ander moest verwerken kunnen begrijpen.

Bedankt om mijn verhaal te lezen! Iedere stem en reactie heeft mij enorm veel deugd gedaan! ⭐

Laat me hier nog even weten wat je ervan vond. Of je dit verhaal even hard zal missen als ik zelf.
Geef het een stem, lees het opnieuw, deel het met je vrienden, lees mijn andere verhalen. Wat je er ook mee doet. Weet dat jullie reacties enorm gewaardeerd worden!❤️