Voorbestemd! En toch gedoemd!

Toeval bestaat niet!

Dezelfde week ging ik de bakker helpen. Hij was tevreden en ik zou hem een aantal vaste halve dagen in de week gaan helpen. Ik vertelde hem dat ik Marie heette en startte een verdoken dreuzelleven. Weg van alle mensen die mogelijk iets van me konden weten.

Alweer een jaar ging voorbij en ik kwam in een dagelijkse routine terecht. Naast mijn werk in bakkerij hield ik het huisje schoon, maakte eten en praatte met de honden en Draco.

We hadden een rustig leventje, ik, Draco en de twee honden.
"Wat denk je, Draco" vroeg ik luidop. "Mayjin is mijn hond, Garner die van jou dan?" Alsof hij me begreep en een teken stuurde, werd er op dat moment op de deur geklopt. Ik schrok op, in al die tijd was er nooit iemand hier geweest. De honden waren het ook niet gewoon en sprongen blaffend op.

"Shh", zei ik en de honden stopten met blaffen, maar keken afwachtend naar de deur. "Hallo?" zei ik.

"Hoi", antwoordde een jonge man. "Sorry, je kent me natuurlijk niet."

"Nee"

"Ik woon wat verderop in het dorp", zei hij, alsof dat alles verklaarde.

"Sorry hoor, maar ik zag je laatst met je honden." Hij knikte naar Mayjin en Garner. Ik fronste en snapte niet goed waar de man op aanstuurde. Mijn enige menselijk contact sinds een jaar was de oude bakker. Ik werkte er aan de broodmachines terwijl hij brood verkocht.

Mijn sociale vaardigheden waren er dus niet bepaald op vooruit gegaan en ik keek de man stuurs aan.
"Nee, ja dat is een goed iets!" hij lachte even nerveus. "Het is gewoon, je lijkt heel goed met honden."

Toen mijn blik even nors bleef begon de man te stamelen. "En uhm, we hebben een uhm puppy gevonden." Ik hoorde de rest van de uitleg niet, mijn blik dwaalde terug in het huis en de jonge man slikte.
"Draco..", fluisterde ik.

"Sorry?" antwoordde de man wantrouwig.

"Niks hoor. Ik had zo'n gevoel dat het tijd was voor een nieuwe hond", zei ik nu luchtig.

"Fantastisch! En je wil hem Draco noemen?" lachte hij blij, maar ik keek hem geschrokken aan.

"Nee! Natuurlijk niet. Waar is het arme ding?"

"Ow uh ja, ik ga hem even halen", antwoordde de man, terug een beetje uit het veld geslagen. Hij rende naar zijn jeep, haalde de pup er uit en snelde dan terug naar het huis. Ik vroeg de man snel binnen. Mayjin en Garner liepen nerveus door het huis. "Wil je graag wat drinken."

"Koffie zou er wel in kunnen ja." Ik zette snel koffie op en vroeg ondertussen. "Waar heb je hem gevonden?"

"Onder mijn jeep", antwoordde hij. "Maar hij was zo mager! Ik heb hem nu al een paar weken veel eten gegeven, maar.."

"Je wou hem niet houden", vervolgde ik, terwijl ik twee koppen koffie op tafel zette.

"Nou ja, nee."

"Je hebt het goed gedaan, denk ik", zei ik, terwijl ik het bange pupje bestudeerde.

"Ja ik zag je met je honden in het dorp." Hij keek even naar de twee honden die naast mijn stoel lagen.

"Mag ik even beter naar hem kijken."

"Zeker!" zei hij en hij overhandigde me voorzichtig de pup. "Draco zou hem leuk gevonden hebben, denk je niet, Mayjin?"

De witte hond stond op en kwam naar de pup kijken.
"Wat denk je, maatje?"
De hond kwispelde en blafte stilletjes. "Ja, ik denk het ook, Mayjin. Onze tweede adoptantje toch, jongen?" Garner maakte nu ook een stil geluidje en ik lachte even. Ik maakte een indruk op de dreuzel. 'Joanne' was nog niet volledig weg.

"Al een idée voor een naam?"

"Nee, maar we zullen er zorgvuldig een uitkiezen."

"Mayjin is die witte, ja?" Ik keek op en knikte. "Mooie naam." Ik knikte.

"Dat is het zeker." De dreuzel herkende wat droefheid in mijn stem en vroeg er niet verder naar. "En de andere?"

"Garner"

"Weer een mooie naam."

"Dank u. Garner, je hebt net een compliment gekregen!"
De hond stond kwispelend op. "Wel?" de hond blafte kort. "Wel, Je kan ook niet álles van hun verwachten."

"Wauw", zei de dreuzel, onder de indruk. Iets later vertrok de man en dan spendeerde ik enkele dagen met het opsommen van namen.

"Wat denk je, Draco? Mesh, Mouky,Tribo, Dingle, Jamgy, James, Pickles,....Terwijl ik bezig was in het huisje somde ik elke mogelijke naam die ik kon bedenken luidop op. Ik was verbaasd over hoe lang ik kon brainstormen. De derde dag, was ik nog steeds niet helemaal inspiratieloos.

"Djen, Toru, Lesko, Mops, Nary, Plop, Plank, Ploke..." Bij die naam sprong ik op. Ik was geschrokken omdat de gordijnen in de kleine keuken van voor het raam gevallen waren. Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Ploke dan, Draco?" Ook het andere gordijn viel nu op de grond. Ik grijnsde, dit was toch geen toeval? Ik hing de gordijnen terug op, er van overtuigd dat Draco Ploke's naam gekozen had.

Wat denken jullie? Raakt Joanne haar verstand kwijt door vereenzaming en verdriet of is het echt Draco?🌟🌟🌟