Voorbestemd! En toch gedoemd!

Zwerkbal?

Mijn hoofd tolde. Ik was eindelijk in een rustig en constant leven gerold. Ik hield van Fred. Ik had mijn vrienden in de buurt en verder was niemand op de hoogte geweest van mijn aanwezigheid. Toen mijn locatie werd bekend gemaakt stond plots alles op z'n kop. Een zwerkbalteam coachen? Ik had in geen jaren een bezem aangeraakt!

Mijn hoofd rustte op Fred's ritmische borstkas. Mijn oogleden had ik ingespannen toegeknepen, in een poging de slaap te vatten. Ik zuchtte bij de gedachte aan zwerkbal. Ik opende ongewild mijn ogen en verstarde. Ik keek recht in de zilveren ogen van de schim die naast het bed zat. Mijn adem stokte en mijn spieren schenen verlamd, want ik bevroor compleet. 

"Dag Joanne", zei hij. Zijn stem was dun en kraakte. 
"Draco", antwoordde ik met droge mond. "Is dit echt?" Tranen welden op in mijn ogen terwijl zijn hand langs mijn wang gleed.  Hij glimlachte zwakjes.

"Ik ben blij je te zien", zei hij. Zelfs als spook leken zijn ogen vermoeid.  Toch deed ik mijn best om alle details van zijn gezicht in me op te nemen. "Je hebt me terug gebracht, Joanne", zei hij simpel. Ik wilde zijn hand vastnemen, maar ik kreeg enkel een koud gevoel toen ik dat probeerde.

"Wil je me nog wel?" vroeg Draco plots en zijn blik werd harder, terwijl zijn ogen naar Fred's gezicht gleden. Ik volgde zijn blik naar de slapende Fred. Met mijn hoofd op diens ontblootte borstkas kon ik moeilijk beweren dat het niet was wat het leek.

"Je bent al meer dan zeven jaar dood", zei ik stil en hij keek me nors aan.

"Je wist toch dat ik zou terug komen?" zei hij verwijtend. 

Ik opende mijn ogen en besefte dat ik voor de tweede keer op rij droomde dat Draco me opzocht. Ik trok mezelf dichter tegen Fred aan, terwijl ik me bedacht dat dit enkel kon betekenen dat Draco Hayat bereikt had. Ik besloot om die week bij Hayat langs te gaan.

Op dat moment rekte Fred zich geeuwend uit en ik probeerde de gedachte aan een teruggekeerde Draco uit mijn hoofd te duwen.

"En?" Fred keek me grijnzend aan terwijl hij een lok haar uit mijn gezicht haalde. "Weet je al wat je met Kruml gaat doen?" Ik zuchtte luid en haalde mijn schouders op.

"Misschien moeten we eerst horen wat de anderen ervan denken." Fred knikte instemmend.

"Ja dat is vast een goed idee." Hij kustte me op mijn voorhoofd en stond op. "Het is ook zondag vandaag, dus de meesten heb je vandaag al aan tafel!" Ik schudde grinnikend mijn hoofd. Iedere zondag kwam het grootste deel van de Wemels langs in het Nest. Hoewel ik Severus regelmatig zag, was ik meer onderdeel van deze familie geworden dan ik ooit van een andere geweest was.

"Fred," zei ik dan vertwijfeld. Fred keek op terwijl hij een shirt over zijn hoofd trok. "Misschien is dit meteen ook het moment om hen te vertellen over Draco."

Fred liet zijn schouders wat afhangen en zijn speelse blik overtrok. Hij fronste zijn wenkbrauwen en onderzocht mijn gezicht. Hij hoefde de vraag niet luidop te stellen. Ik boog mijn hoofd zuchtend. 

"Ik droomde weer dat hij hier was", zei ik zacht en Fred kwam naar me toe. Hij legde zijn hand op mijn schouder en trok me tegen zich aan. Ik liet me even door hem troosten en volgde hem dan naar de ontbijttafel.

Later die dag schoven we aan de tafel in het Nest. Ik liet Molly vrolijk vertellen over haar kleinkinderen en begroette iets later Harry en Ginny. Toen Ron en Hermelien wat later ook arriveerden begon Fred zenuwachtig te worden. Ik nam zijn hand vast om hem te kalmeren, maar zijn palmen waren klam en zijn ogen schoten zenuwachtig over de vele gezichten aan de tafel. Niemand scheen het op te merken, enkel George begon hem na een tijdje nauwlettend in het oog te houden.

Toen Molly haar vragenrondje aan de zwangere Hermelien had afgerond kon Fred zich nauwelijks nog bedwingen.

"Wij hebben ook nieuws!" zei hij snel, voordat iemand een nieuw verhaal kon starten. Molly's ogen richtten zich blinkend op mij, terwijl ze op haar op haar vinger beet om haar spanning te bedwingen. Meteen schudde ik mijn hoofd: "Ik ben niet zwanger!" Ik gooide Fred een veelbetekende blik en hij grinnikte een beetje gespannen.

"Nee, dat is het niet", bekende hij en Molly kon haar teleurstelling niet verbergen. "Joanne heeft een voorstel gekregen van Viktor Kruml." Een golf van verbazing trok over de tafel.

"Kruml?" Vroeg Ron, die wat bleek was weggetrokken. George viel nu enthousiast in. Fred hield dankbaar zijn mond en ik bedacht me dat ik de band tussen de twee broers nooit volledig zou snappen. George had op de een of andere manier aangevoeld dat Fred ergens anders mee zat en het op zichzelf genomen om de anderen op de hoogte te brengen. Een deel van me was blij dat Fred en George zo'n band hadden, maar ik was ook bang hoe George straks zou reageren. Ook George wist niet van Draco's mogelijke terugkeer af. 

George legde vrolijk uit hoe Kruml een stadion gebouwd had in de stad. Hoe niemand moest verhuizen of zijn job moest opgeven en hoe hij ons oude team wou gebruiken om zijn nieuwe team op de kaart te zetten. Hermelien keek vertwijfeld naar Ron, maar die had zijn opgewonden blik naar Harry gekeerd. Ook Ginny was meteen mee. Molly stemde gewillig toe om wat vaker op haar kleinkinderen te passen. De enthousiaste reacties deden mij uiteindelijk ook toezeggen.

 "Ik zal Viktor en Ned morgen een uil sturen", besloot ik een uurtje later. Zo lang had het geduurd om vooral Hermelien te overtuigen. Ondertussen had George Fred een paar keer vragend aangekeken maar dat had de laatste genegeerd.

"Wanneer beginnen jullie nu eigenlijk aan kinderen?" vroeg Molly ons, toen het zwerkbalonderwerp was afgesloten. Ik schuifelde ongemakkelijk op mijn stoel.

"Niet", antwoordde Fred en ik kneep wat steviger in zijn hand. Molly begon te mopperen en Fred onderbrak haar snel: "we hebben er een goede reden voor." Molly haalde haar wenkbrauwen op en Fred zuchtte. "Joanne had geen last van eenzaamheid toen ze alleen woonde. Draco was écht bij haar", zei hij nu snel. Voor er iemand kon reageren vervolgde ik:
"Perkamentus heeft het volledig uitgezocht. Hij kwam terecht bij een man die in deze zaken gespecialiseerd is en waar Draco's ziel uiteindelijk naar toe zal gaan." Iedereen zat ons nu verbluft aan te staren. 

"Deze man denkt dat hij Draco als een spook kan terugbrengen", vervolledigde Fred met een pijnlijke grimas. De stilte deed mijn hart sneller kloppen. Molly stond op en begon zwijgend te ijsberen. George staarde zijn broer ontzet aan en ik voelde me schuldig. Nooit eerder had Fred een geheim gehad voor zijn tweelingbroer.

"Er was geen zekerheid en we wisten dat het sowieso jaren zou duren. Ik wou een normaal leven. Met de man van wie ik houd", zei ik. Ik zag een traan over Molly's wang lopen en richtte mijn blik op de tafel.

"Hoe…?" begon Hermelien, maar Fred stak zijn hand op. 

"Het is een lang verhaal dat Perkamentus jullie vast graag doet", zei hij. Hermelien knikte snel en liet haar ogen even over mijn gezicht glijden.

"Waarom vertellen jullie dit nu. Ik neem aan dat jullie dit al een tijdje weten?" zei Harry en ik schraapte mijn keel.

"We weten dit al jaren, maar we hebben redenen om te geloven dat het verhaal realiteit zou kunnen worden." Stilte vulde alweer de ruimte.

"En wat dan?" vroeg Ginny uiteindelijk.

  "We kunnen niet voorspellen wat er gaat gebeuren", antwoordde ik kort en plots moe.