Voorbestemd! En toch gedoemd!

Mijn laatste noot

Severus keek me indringend aan, misschien had hij al geweten waar het allemaal op zou uitdraaien, misschien niet. De blinkende traan in zijn ooghoek deed vermoeden van wel. Hoe dan ook ging hij braafjes mee naar buiten. Fred stond nog steeds tussen Draco en mij in.

"Kijk," zei hij tegen Draco: "Ik houd van Joanne. Dat heb ik altijd gedaan. Ik heb ook toegekeken hoe jij haar hart veroverde! Hoe hard ik haar ook voor mezelf wou, hoe hard ik jou ook haatte, ik zette Joanne op de eerste plaats. Altijd!" 

Zonder nadenken stapte ik dichter naar Fred en nam ik zijn hand vast. Draco knikte en keek naar onze verstrengelde vingers. "Je wil me er op wijzen dat ik dat niet deed?"

Fred klemde zijn kaken opeen. Hij had dat niet luidop willen zeggen, maar dat bedoelde hij inderdaad. Draco had zijn vader en Voldemort boven mij 'gekozen'. Draco zuchtte: "Ik weet niet of je dat kan vergelijken. Jij zette haar belangen boven de jouwe…"

"En jij niet. Niet alleen met Voldemort." Nu trok Draco zijn wenkbrauwen tot tegen zijn bleke kruin.

"Wat?" spuwde hij kort.

"Als je haar op de eerste plaats zette, hadden jullie nooit wat gekregen!" verklaarde Fred. Draco liet verbluft zijn mond open vallen.

"Fred!" riep ik ontzet. En Fred draaide zich even kort naar mij. Hij keek me even aan kantelde zijn hoofd, alsof het hem zwaar viel om verder te gaan. Hij keerde zich weer naar Draco.

"Je maakte haar leven onmogelijk! Je had je irritante zelf moeten blijven, dat had Joanne veel leed bespaard!"

"Jij rotte viskop!" riep Draco nu terug: "Je maakt gewoon duidelijk dat je geen benul hebt van de aantrekking die we op elkaar hebben. Ik had gedacht dat het feit dat ik tot leven kon komen dat wel zou duidelijk maken."

Fred snoof luid en ik stapte tussen de beide heren in en zette mijn handen elk op een borstkas. "Ok, genoeg! Elkaar verwijten heeft echt geen enkele zin! Om eerlijk te zijn wordt het voor mij enkel moeilijker!" Ik vocht tegen mijn tranen en voelde beide heren ontspannen.

"Het spijt me, Joanne", fluisterde Fred terwijl hij mijn kaaklijn streelde. Ik kon me echter moeilijk op hem concentreren. Draco had mijn hand vastgenomen en hield die tegen zijn borstkas gedrukt. Het verlangend geklop van zijn hart, leidde me af. Mijn benen voelden slap aan en alles leek te vertroebelen, behalve zijn hartslag tegen mijn hand. Hij merkte het, zoals hij alles merkt. Hij stapte dichterbij. En ik leek te ontwaken uit mijn trance. Ik keek op, recht in zijn ijsblauwe ogen. Ik wist dat ik verloren was.

"Draco", begon ik zacht, in een tevergeefse poging hem tegen te houden. Zijn verlangen brande mogelijk nog harder dan het mijne. Hij gaf niet om Fred, die naast me stond. Dat deed ik wel, zo veel. En toch kon ik Draco niet meer van me afduwen. Ik voelde nauwelijks hoe Fred's hand van me afgleed. Ik voelde enkel hoe Draco me in zijn armen trok. Hij begroef zijn gezicht in mijn haren, terwijl zijn sterke armen me tegen hem duwde. 

Een zucht verliet mijn lippen terwijl ik mijn armen om zijn schouders gooide. "Oh, Draco. Je weet niet wat ik doorstaan heb na jou dood." Hij trok me nu nog steviger tegen hem aan. Hij zei niks en hij hoefde ook niks te zeggen. Dit was een vereniging van voorbestemde zielen en dat was duidelijk. Niks in de wereld was ooit zo duidelijk geweest als dat ik in zijn armen wilde zijn. Toch wist ik me uit zijn omhelzing te trekken. 

Zijn gezicht leunde tegen het mijne en mijn verlangen om zijn lippen toe te laten op de mijne was groot. Ik wist mijn gezicht nauwelijks van hem weg te draaien.

Toen ik me wist om te draaien keek in recht in Fred's gepijnigde ogen. Ik stapte naar hem toe en sloeg mijn armen om zijn hals. Dankbaar trok hij me tegen zich aan.