Voorbestemd! En toch gedoemd!

Mijn voorbestemde ziel

“Ik vrees dat je me gisterenavond misschien verkeerd begrepen hebt, Joanne.” De man was kalm en niet onder de indruk van mijn geïrriteerde frons. Hij stapte langs me binnen terwijl hij verder sprak. “Ik veroordeel je niet omdat je je leven weer hebt opgenomen. Integendeel ik ben blij voor je. Oh, hallo meneer Wemel.”

Fred, die nog in zijn boxershort in de keuken stond, staarde de man even aan. Perkamentus keerde zich echter snel weer naar mij om.
“Ik ben blij, Joanne. Geloof me, je verdient het geluk dat deze jongeman je kan bieden.”

Ik zag dat Fred even perplex stond als ik zelf. Perkamentus ging dan maar neer zitten.
“Heb je misschien een kopje thee?” Ik knikte afwezig en zette een kop thee op de tafel terwijl Fred zich ging aankleden.
“Ik heb Severus ook gevraagd om even langs te komen.”

“Waarom?”

Hij keek me boven zijn halfronde brilletje aan en zei niks. Het bleef stil en ik was blij toen Fred mijn hand vastnam. De spanning deed me opschrikken toen Severus op de deur klopte. Ik gaf hem een waarschuwende blik en liet hem binnen. Severus' blik bleef even op Fred hangen, wiens gelukzalige gevoel met het moment minder werd.

Toen Severus ook neerzat schraapte Perkamentus zijn keel.
“Zoals ik al zei geloof ik dat je met Draco kon communiceren. Ik zou mezelf niet zijn, moest ik zo’n vreemde gebeurtenis niet volledig willen uitpluizen.”

“Wordt het zo onderhand geen tijd voor je pensioen?” mompelde Fred, maar Perkamentus ging rustig verder.

“Ik denk dat jullie sterke liefde voor elkaar hem ervan weerhouden heeft om volledig over te gaan naar het hiernamaals, land van de doden, hoe je het ook wil noemen.”

“Bedoel je dat hij gebleven is als een spook?”

“Niet echt, nee”

“Hij had geen lichaam of vorm, hij was gewoon een aanwezigheid”, antwoordde ik, waarop Perkamentus knikte. “Is hij volledig overgegaan toen ik naar het Nest ging?”

“Daar kan ik je nog niet op antwoorden. Ik moest eerst weten of het zelfs mogelijk was. Pas als ik kon begrijpen hoe hij aanwezig had kunnen zijn, kan ik speculeren over het verdere verloop.” Hij dronk even van zijn thee en scheen zich volledig onbewust van de spanning rond zich.

“Ik vond een man, genaamd Hayat, die al jaren rond deze materie werkt. Hij vertelde me dat liefde een ziel inderdaad aan een andere kan binden. De eisen hierrond zijn echter zeer specifiek”, ging de oude man verder. Hij was duidelijk in zijn nopjes, dat hij eindelijk mijn aandacht te pakken had. “Ten eerste moeten de zielen aan elkaar voorbestemd zijn. Dit is heel zeldzaam. Voorbestemde zielen bestaan wel, maar kruisen zelden elkaars pad. Eens ze elkaars pad kruisen, zullen ze steeds onvolledig zijn zonder elkaar.” Hij keek me even ingespannen aan.

“Joanne en Draco hebben elkaar als baby ontmoet”, zei Severus ademloos. Perkamentus knikte.

“Joanne vond haar aangeboren moed pas terug op het moment dat ze weer naar Engeland kwam. Draco vond zijn zachtaardigheid pas terug toen Joanne naar Zweinstein kwam. Dit is voor mij voldoende bewijs om aan te nemen dat ze inderdaad voorbestemde zielen zijn. Of en hoe een ziel van een overledene zich ook aan een voorbestemde ziel bindt hangt af van de dood op zichzelf”, besloot Perkamentus nu.

Ik voelde Fred in mijn hand knijpen. Zijn blik was strak op Perkamentus gericht. Ik kneep even terug in zijn hand, terwijl ik vermoeid vroeg: “Wat doet er dan precies toe?”

“Volgens meneer Hayat is de aard van de dood bepalend voor hoe sterk de zielen zich binden na de dood. Zo kan iemand die in zijn slaap sterft bijna als een spook aanwezig zijn. Met een zichtbare gedaante en een stem. Dat is omgekeerd dan bij gewone spoken, bij wie de basis buitengewoon geweld is. Dit zijn spoken die uit de liefde van voorbestemde zielen ontstaan. Hoe wreder de dood, hoe groter de kans dat angst de ziel overneemt, hoe groter de kans dat de ziel gewoon overgaat. Wanneer de ziel enkel gevuld is met liefde, zal hij kunnen blijven.”

Hij keek me nu afwachtend aan, alsof ik na deze verklaring plots alle details over Draco’s dood zou delen. Hij had me echter niks nieuws verteld. Het had hem en misschien Severus en Fred wel verbaasd, voor mij was het enkel bevestiging geweest.

Perkamentus zag dat hij me niet overtuigd had om de vreselijke herinnering te delen.
“Het zou kunnen, afhankelijk van het moment van zijn dood dat hij nog steeds aanwezig is en dat hij op zoek gaat naar meneer Hayat. Het is namelijk zo dat hij al tientallen jaren soort baken heeft dat zwervende zielen aantrekt.”

“Hij is niet bepaald vreedzaam gestorven, Albus. Hij werd vermoord”, snauwde ik.

“Dat verklaard dat hij niet als spook aanwezig is. Volgens meneer Hayat is het echter vreemd dat zijn bestaan plots zou ophouden.” 

“Moest hij er nog zijn, zou hij die Hayat toch al moeten gevonden hebben?” antwoordde ik, nu wat gepikeerd. Ze hadden mij allemaal gek verklaard en nu dat ik Draco eindelijk losliet kwam hij me zeggen dat Draco nog ergens rondzwierf.

“De reis naar meneer Hayat is lang en vermoeiend voor een zwervende ziel. Zeker een die zo zwak is als Draco. Meneer Hayat was uiterst enthousiast over het verhaal dat ik vertelde. Hij is nog nooit een zwervende ziel tegen gekomen.”

“Een zwervende ziel?” vroeg Fred nu en Perkamentus keek hem aan. Hij probeerde inschatten of deze man hem misschien zijn antwoord zou kunnen opleveren.

“Geen mens, geen spook, niet dood. Geen Lichaam of besef van de omgeving. Een zwervende ziel bestaat enkel door de connectie met zijn voorbestemde ziel.”

“Joanne.”

“Klopt. Zij was de afgelopen jaren zijn volledige bestaan”, knikte Perkamentus. “Haar erkenning van zijn aanwezigheid heeft zijn ziel aangesterkt. Meneer Hayat denk dat het mogelijk is dat zijn liefde voor haar een hoogtepunt bereikte toen hij haar aanspoorde om haar leven weer op te pakken. Het  kan hem net voldoende kracht gegeven hebben om meneer Hayat’s baken op te pikken.” Het werd nu weer stil in de keuken terwijl ieder in zijn gedachten verzonken was. 

“Kan Joanne deze Hayat spreken als ze dat wil?” vroeg Severus nu. en Perkamentus knikte.
“Hij zou niks liever hebben.”