Voorbestemd! En toch gedoemd!

De leegte van de dood

Ik bleef wekenlang in mijn huisje. Ik stopte mijn werk bij de dreuzel bakker en ging niet meer langs bij mijn vrienden. Severus kwam regelmatig langs, de eerste week probeerde hij mij ervan te overtuigen dat mijn plan zinloos was. Daarna gaf hij het op. Hij begreep dat als ik besefte dat Draco weg was, dat mijn rouwproces pas echt zou beginnen. 

Op vijf november kwam Severus met een radio langs. Hij hoopte dat de toespraak van de minister op de radio me zou overtuigen om Draco op te geven.
"Wanneer zal je overtuigd zijn dat hij er werkelijk niet meer is?" vroeg hij en ik antwoordde dat ik het niet wist.

De waarheid was dat het besef er al was. Ik had weken lang hele dagen tegen Draco gepraat en toch voelde ik me eenzamer dan ooit.
"Molly vraagt of je met kerstavond ook naar het Nest wil komen. Dan stuurt ze ook een uitnodiging naar Henry", zei Severus. Hij was al lang geleden gestopt met Henry mijn vader te noemen.

Henry Dhanes was blij geweest toen hij me gezien had, maar hij had zijn angst bevestigd gezien: Severus en ik hadden intussen een beter band dan Henry en ik. Ik knikte.
"Ja, dat is goed."

"Joanne?" Ik keek op en hij keek me indringend aan. Zijn donkere ogen boorden zich in de mijne voor hij zei: "Misschien moet je niet tot die dag wachten om een conclusie te trekken." Ik glimlachte terwijl ik besefte hoe goed deze man me kende.

"Alles om het fiasco van augustus te vermijden", bevestigde ik. "Ik geef hem tot vijftien december", besloot ik en Severus knikte goedkeurend. Hij sloeg zijn armen om me heen voor hij het huis verliet. In de komende zes weken werd mijn wanhoop groter, mijn vragen aan Draco werden prangender en dringender.
"Draco!", huilde ik begin december. "Alsjeblieft ik ben hier."

Zijn toverstok bezorgde me geen tinteling meer en ik raakte steeds meer in paniek. Ik las zijn brieven luidop voor en vroeg hem tussendoor of hij dit nog wist. Severus had mijn vrienden proberen sussen. Zij hadden gedacht dat ik op goede weg was en nu sloot ik me weer compleet af.

In een laatste wanhoopspoging vertelde ik Severus om weg te blijven. Geen van mijn pogingen had zin. Toen vijftien december aanbrak had ik geen enkel teken van Draco gekregen, geen enkel gevoel. Enkel een aanhoudende eenzaamheid. Ik klampte me tevergeefs aan zijn toverstok vast.

"Vaarwel, Draco", snikte ik net toen er op de deur geklopt werd. Severus stapte bedeesd binnen. We zaten in veelbetekenend stilte aan mijn keukentafel. Daarna trok hij me tegen zich aan.
"Het spijt me zo voor je, Joanne."

In de negen dagen dagen die volgde kwam Severus bij me zitten. Hij gaf me een knuffel en probeerde me op te beuren door over kerstavond te praten. Het kon me weinig schelen. Draco was gestorven, maar hij was niet volledig bij me weggegaan. Nu was hij dat wel. Geluk zou nog even aan mij voorbij gaan. Ik betrapte mezelf er op dat ik vaak nog tegen Draco praatte. Dat resulteerde dan ik een huilbui. Toen dat gebeurde met Severus erbij zei die gewoon: "Denk je niet dat dat beter zou zijn als je weer meer mensen om je heen hebt?"

Het was een onschuldige en waarschijnlijk terechte opmerking en toch voelde het fout aan om Draco volledig los te laten. Ondanks mijn strijd met mezelf sloeg ik erin om op kerstavond een jurk aan te trekken. Ik zou mijn belofte nakomen. Severus zou met me mee gaan zodat ik niet alleen hoefde binnen te stappen. Ik had net mijn haren goed gelegd als Severus binnen.

"Wauw. Wat ben je mooi", zei hij verstomd en ik giechelde, al was het met doffe ogen.
"Het is kerstavond", zei ik veelbetekenend, terwijl ik mascara aan mijn wimpers deed.
"Juist", zei Severus. Hij zag er niet veel anders uit dan normaal, al had hij voor de gelegenheid een donker bordeaux ondermantel aan. Toen ik mijn mascara op had merkte ik dat detail pas op.
"Dat moet ook lukken", grijnsde ik terwijl ik mijn eigen bordeaux jurk glad streek.
"Net echt", glunderde hij terug.