Voorbestemd! En toch gedoemd!

Op zoek naar geluk?

Een paar dagen later stapte de tweeling voor het eerst mijn huisje binnen. "Wat een mooi meer heb jij!" zei George enthousiast toen hij door het keukenraam buiten keek. Ik grinnikte.
"Ik hou van meren." Fred had mee door het raam gekeken en keek nu naar zijn voeten.

"Ben je hier niet eenzaam?" vroeg George nu en ik haalde mijn schouders op.

"Ik heb die drie toch?" En ik wees naar de honden. Fred grijnsde.

"Akkoord, maar het is wel een verschil met vorige week."

"Dat is waar", gaf ik toe, terwijl ik een pot thee op tafel zette en we daar plaatsnamen. Ik slikte even. "Het is nog maar sinds kort dat ik me hier wel eens alleen voel", biechtte ik op.

De twee jongens keken me nu belangstellend aan. Ze wisten wel iets, maar ik had er nooit eerder over gepraat. Hun vragende blik deed me zuchten.
"Ik weet dat jullie het raar vonden dat ik over Draco sprak alsof hij hier nog was. Dat jullie dachten dat ik mijn eenzaamheid mezelf iets had wijsgemaakt. Ik zweer dat hij hier echt bij me was!"

De jongens wisselde even een blik en ik rolde mijn ogen.
"Niet als een persoon, maar als ik een vraag stelde, dan antwoordde hij door het gordijn te laten vallen." Ik wees weer naar het keukenraam waar we net gestaan hadden. "Severus en Albus hebben het ook eens gezien. Toen ik dacht dat Draco boos was omdat ik hen had binnengelaten. Sindsdien probeert Albus om me te laten vertellen over het moment van zijn dood." George fronste.

 "Dat is wat hij je vroeg op Oudjaar?" Ik knikte en Fred trok misnoegd zijn neus op.
"Die man heeft ook niet bepaald tact."

Ik keek Fred even aan. Zijn ogen stonden zacht, niet geschrokken en vol onbegrip zoals ik gevreesd had. "Hoe wist je dat het Draco was?" vroeg George en ik glimlachte naar hem.
"Een gevoel. Ik kan het niet uitleggen, maar zelfs voor dat gordijn de eerste keer viel, wist ik dat hij hier was. Hier in het huisje aan het meer. Daarom ben ik gestopt met rennen en hier gebleven. Voor een gevoel dat ik hier had. Voor een gevoel dat ik had als ik zijn toverstok aanraakte."

Nu keken de jongens me weer verbaasd aan en ik grinnikte.
"Zijn toverstok maakte me duidelijk dat Draco niet volledig weg was. Het gordijn maakte duidelijk dat hij bij mij was. Maar ik kon hem niet zien, of aanraken. Tot hij mijn dromen beïnvloedde." Ik keek even op en George zat me aan te staren. Fred was ongemakkelijk geworden en draaide zijn blik weg, maar ik moest door. "Ik had Severus beloofd om naar het Nest te komen, toen ik het eerst van hem droomde. Nu ja. Ik had al van hem gedroomd maar nooit zoals dit. Later hoorde ik dat Lucius die dag in het Nest geweest was."

George hapte naar adem en Fred begon nieuwsgierig en bang het huisje beter te onderzoeken.
"Hij vertelde me op 4 augustus om naar het Nest te komen. Ik wou dat helemaal niet. Want dat was de enige dag waarop me duidelijk was dat hij nooit echt volledig bij me zou kunnen zijn. Ik deed het toch, maar alleen omdat hij het vroeg. Het kraakte me en meer dan dat bleef Draco bij me weg. Ik heb me dan weer afgesloten in de hoop dat hij zou terugkomen. Wanhoop deed me zelfs Severus buitensluiten. Niks mocht baten. Hij antwoordde niet en het gevoel dat ik kreeg bij zijn toverstok stierf langzaam weg. Ik sprak met Severus af dat ik hem tot vijftien december de tijd zou geven, maar hij kwam niet terug."

"Het is alsof hij drie weken geleden opnieuw gestorven is", vulde George begripvol aan en ik knikte met mijn blik op mijn handen gericht, bang om op te kijken. George keek even opzij naar Fred, die over de tafel leunde en mijn hand vast nam. Ik keek op in zijn warme, zachte en begripvolle ogen en voelde mijn eigen ogen prikken.

"Het spijt me" zei hij. "Ik wist het niet." Ik schudde meteen mijn hoofd en legde mijn andere hand op het zijne. Ik wou hem zeggen dat hij niks verkeerd gedaan had en het mijn eigen schuld was dat hij niks geweten had, maar mijn stem bleef in mijn keel steken.

"Je snapt toch wat dat wil zeggen?" zei George nu en ik keek hem aan. "Draco kon geen rust vinden tot zolang jij jezelf kwelde met het verlies." Ik glimlachte naar hem.

"Dat zei Severus ook."

"Hij wist als geen ander wat je vrienden voor jou betekenen. Wat Fred voor jou betekent." Ik keek geschrokken op naar George en ook Fred keek geschrokken om, vol ongeloof.

"Je hebt iedereen opgezegd voor hem en hij heeft je laten weten dat het goed is om terug te keren naar ons. Om gelukkig te zijn en weer liefde te kennen", ging George ongestoord verder.

"Kan kloppen", antwoordde ik en Fred wendde zijn blik van George naar mij. "Behalve één ding."

"Wat dan?"

"Draco was vreselijk jaloers", lachte ik nostalgisch.