Voorbestemd! En toch gedoemd!

Hayat

De week nadien stond Albus Perkamentus weer aan mijn huisje. Fred vertelde hem dat we Hayat wouden zien en Perkamentus liet zich dat geen twee keer zeggen. We verschijnselden met hem mee naar een vreemde plaats in het verre Hongarije. Het huis van Hayat leek een grote glasscherf en er naast stond een pilaar van zeker twintig meter hoog. Ik staarde naar de pilaar en Perkamentus knikte: "het baken."

Een oude, gebronsde man kwam uit het huis aanlopen.
"Perkamentus! Daar ben je!" riep hij. De mannen schudden elkaar de hand. Dan richtte de man zich tot mij. Zijn ogen lagen diep naar achteren en waren omgeven door duidelijke rimpels. "Jij moet Joanne zijn!" Ik schudde hem twijfelend de hand. Hayat keek even naar Fred, maar zei niks. "Kom!" zei hij alleen maar en liep terug het huis in. "Ik neem aan dat Perkamentus je heeft ingelicht?"

"Grotendeels", vulde Perkamentus zelf aan.

"Goed goed", antwoordde Hayat. "Vraag maar raak!" zei de man geduldig. 

"Hoe werkt dat precies met die voorbestemde zielen?" Vroeg Fred en Hayat keek hem even onderzoekend aan, alsof hij zich afvroeg waarom Fred er ook was.

 Hayat nestelde zich in zijn stoel met een tevreden uitdrukking, alsof hij blij was dat hij het verhaal mocht vertellen.

"Ken je de legende van cupido? Hij verdeelt liefde bij mensen. Dat weet iedereen, maar hoe doet hij dat?" De man pauzeerde even en vervolgde dan: "Zijn vader Vulcanus kende nooit echte liefde. Venus trouwde met hem omdat ze moest. Ironisch genoeg was de godin van de liefde nog niet voldoende voor Vulcanus en dus vervloekte Venus hem. Opdat hij nooit zelf liefde zou kennen, maar splinters van zijn ziel wel. Iedere vijftig jaar versplintert Vulcanus' ziel. Die splinters gebruikt Cupido in zijn pijlen. Op die manier zorgde zijn ziel voor een liefde die hij zelf nooit zou kennen."

Hij wachtte weer even om zeker te zijn dat we konden volgen. "Vulcanus was echter niet gelukkig met het lot dat hem opgelegd werd. Waar cupido de frequentie van de splinters gebruikte, begon Vulcanus zelf stukjes van zijn ziel over mensenbabies te verspreiden. Zo kon hij toekijken hoe zijn voorbestemde zielen en elkaar zelden terug vonden en daardoor nooit volledig gelukkig zouden zijn", besloot Hayat.

 “Dat is natuurlijk maar een sprookje", viel Perkamentus in, maar Hayat keek hem verwijtend aan. "De mythologie zegt me weinig, maar het idee er achter geloof ik wel", ging Perkamentus ongestoord verder. "Dat er in zeldzame gevallen op deze aarde een soort ontmoeting van zielen kan plaatsvinden tussen twee mensen. Waarin ze dan hun ‘andere helft’ ontmoeten. In hart en ziel als het ware.” Er volgde nu een stilte.

"Denk je echt dat hij nog ergens zwerft?" vroeg ik nu. Hayat knikte.

"Van wat ik gehoord heb, ga ik daar wel van uit. Ik weet niet hoe hij gestorven is, maar ik geloof niet dat hij na vier jaar zou verdwijnen", besloot hij.

"Wat gebeurd er dan nu?" vroeg ik weer en hij lachte.
"We wachten tot Draco zijn weg naar mijn baken vindt."

"En dan?" vroeg Fred, met ingehouden adem. 

"Dan brengen we hem terug!" antwoordde de man enthousiast.