Voorbestemd! En toch gedoemd!

Veroordeel me niet!

De volgende morgen liet George zijn blik van Fred naar mij en terug glijden.
"Eet je ontbijt op, George!" zei Fred luchtig, maar George bleef hem grijnzend aanstaren.

"Moeten we niet eens langs mam vandaag?" Vroeg hij nu met een overdreven enthousiasme en Fred schudde grinnikend zijn hoofd.

"Doe jij maar. Joanne en ik hebben iets te bespreken. Dat is waarvoor je eigenlijk kwam, toch?" Dat laatste richtte hij tot mij met een ondeugende blik en ik beet even op mijn lip. Toen ik klaar was met eten, volgde ik Fred terug naar de living.

We nestelden ons in de zetel en hij nam mijn handen vast.
"Denk je dat hij echt nog zwerft?" vroeg Fred en ik keek hem even onderzoekend aan.

"Of hij zwerft of hij heeft rust. Het is één van de twee. In het verhaal met de voorbestemde zielen zou hij zogezegd niet zomaar rust vinden." Ik haalde even mijn schouders op. "Wie is die Hayat om te zeggen wat kan en wat niet?"

"Wil je graag naar hem toe, zoals Severus zei?"

"Ik weet het niet", zei ik schouderophalend. "Ik ben bang dat hij, net als Perkamentus, zal aandringen dat ik vertel over zijn dood."

"Maar je wilt ook zeker zijn dat Draco niet verdwaald is in het niets", vulde Fred aan en ik knikte. Hij trok me tegen zich aan. "Dat snap ik heel goed." Het bleef even stil en dan vroeg Fred: "Denk je dat je mij er over kan vertellen?" Ik dacht even na en haalde dan mijn schouders op. Hij kuste me op mijn voorhoofd en ging achterover en de zetel zitten.

Hij trok me stevig tegen hem aan en ik voelde mijn ogen al vullen. Hij aaide mijn hoofd en gaf me af en toe een kus op mijn slaap.

"Ik herinner me het alsof het gisteren was", begon hij. "Zijn levenloze lichaam in jouw armen. Toen ik je van hem wegtrok kon ik mijn ogen niet van zijn gezicht afhouden. Zijn koude starende ogen." Ik voelde de tranen over mijn wangen lopen, maar Fred had me stevig vast, net als toen.

"Hij speelde met hem", bracht ik uiteindelijk uit. "Hij deed de cruciatusvloek en ik moest doen alsof het me niet kon raken. Dat had Perkamentus gezegd." Fred legde zijn hoofd tegen het mijne en wiegde me zachtjes. "Hij had pijn, veel pijn want Voldemort gooide hem van de ene muur tegen de andere en liet hem dan op de grond vallen. Hij had pijn en hij zag zijn dood komen. Hij vertelde me dat hij van me hield terwijl hij Voldemort zijn stok op hem zag richten."

Ik trok me snikkend dichter tegen Fred aan en hij hield me vast, zo lang als voor mij nodig was. Toen ik gekalmeerd was kuste ik Fred. "Bedankt", fluisterde ik en hij schonk me een kleine glimlach. Ik besefte best dat dit moeilijk moest zijn voor Fred.

"Ik vind dat we naar die Hayat moeten gaan", besloot Fred plots. Ik keek nu op en onderzocht zijn serieuze gezicht. "We moeten het weten", verklaarde hij simpel. Ik knikte, hij had gelijk. Ik duwde mijn lippen even tegen de zijne en onderzocht zijn grijns.

"Wat?"

"Gaan we dan nu langs bij mijn ouders?" Ik giechelde en knikte. Fred wou zijn geluk met de wereld delen en dat kon ik hem niet ontzeggen, ook al zwerfde Draco misschien ergens rond. Ik had nog zoveel vragen, vragen die ik niet luidop durfde te stellen. Wat als Draco nog rondzwierf? Wat als door naar Hayat te gaan Draco me zou terug vinden? Zou ik mijn leven met Fred moeten opbouwen terwijl Draco er steeds in aanwezig was?

Fred hielp me uit de zetel en George wachtte ons met een brede grijns op in de keuken.
"Gaan we dan nu?" Fred en ik grinnikte voor we naar het haardvuur keken.

Ik ging als laatste door het haardvuur en zag meteen dat Molly en Arthur niet alleen waren. Ron en Hermelien waren vandaag ook op bezoek.
"Oh?" zei Ron meteen toen ik uit de vuurplaats stapte.

"Ja", zei George luid. "Dat zei ik ook!" Er werden een paar vragende blikken uitgewisseld en ik werd plots bang om veroordeeld te worden. Fred trok me tegen zich aan. Gelukkig trok zijn tevreden grijns de aandacht van mijn onzekerheid. Er werd meteen opgetogen door elkaar gepraat. Maar George zijn stem was de luidste: "Eindelijk! Toch?"

Ik lachte nu mee met Fred. Ik voelde me gelukkig en was er zeker van dat ik dit nieuwe leven zou aankunnen, zodra ik wist dat Draco rust zou hebben.