Voorbestemd! En toch gedoemd!

Langzaam maar zeker

Een week later kwam Sneep langs.
"Ik heb hen gewaarschuwd om er goed over na te denken, maar ze waren zeker," zei hij. Ik keek hem vragend aan. Hij had hen een herinnering getoond, waarin Sneep probeerde een conversatie aan te knopen.

In de herinnering, leek ik meer te dagdromen dan te luisteren naar Sneeps verhaal. Halverwege de herinnering vroeg ik: "Wat denk jij, Draco?" Dat had hen doen schrikken. Toch hadden ze meer van me willen zien. Severus vertelde dat ze ook Perkamentus' eerste herinnering gezien hadden.

Mijn angst werd nu verstevigd door schaamte. In die herinnering had ik de ziel uit mijn lijf geschreeuwd terwijl Mayjin luid huilde. Ik had de jongens net verzekerd dat ik Draco's dood gewoon negeerde, deed alsof dat niet gebeurd was.. "

Ik zal ze regelmatig een herinnering laten zien, zodat ze ook weten dat je wel beter wordt", zei Severus. Een deel van mij vond dat geen terechte opmerking. Als iemand beter werd wou dat zeggen dat er in eerste instantie iets mis met hun was en daar was ik niet mee akkoord, maar ik knikte gewoon.

Voor hij vertrok haalde hij nog een stuk perkament uit zijn mantel. Hij maakte oogcontact en zei: "Ze kunnen niet veel langer meer wachten, Joanne." Ik nam de brief aan en ik antwoordde niet.

Toen hij vertrok legde ik de brief dit keer niet opzij, maar deed hem meteen open.

Joanne,

We hebben ondertussen al redelijk wat herinneringen gezien. We hebben de winkel ook tijdelijk gesloten en hebben al vaak weer op Zweinstein gezeten, bij Perkamentus en Sneep. Ik denk dat we een redelijk goed inzicht gekregen hebben. We weten nu ook, dat hoe langer je dit volhoud, hoe moeilijker dit voor je zal zijn. Drie jaar was al lang, en nu komt er enkel nog bij. Perkamentus vertelde ook dat hij je gevonden heeft door een verhaal onder de dreuzels. Indruk maken kan je blijkbaar toch nog! Perkamentus liet ons ook zijn allereerste herinnering aan je zien... Even dachten we dat je in een van de dieren die je omringen veranderde...Snel en uit latere herinneringen beseften we dat het eigenlijk net andersom is. De anderen willen ook schrijven en herinneringen zien, maar Sneep lost niks zonder jouw toestemming.

Kussen Fred&George

"Zal het ooit vervagen, Draco? De herinnering aan jij die me doet schrikken, je lach, je kus?"

Toen Perkamentus dan toch besloot om nog eens mee te komen met Severus, wou hij dat ik hem vertelde over Draco's dood. Ik antwoordde botweg dat ik daar geen zin in had. De waarheid was, dat ik het niet aankon, het vertellen, omdat ik het wegsloot er nooit aandacht aan gaf en zo de wonde openhield. Verder vertelde hij over hoe graag mijn vrienden me terug wouden zien.

"Je bent binnenkort jarig, Joanne. Denk je dat je nu wel kan luisteren? Ze zeggen ook altijd een aantal dingen over je, al is het minder ceremonieel dan op vijf november. Ik twijfelde even, maar knikte dan. Na zijn vorige verzoek was dit een eitje.

Ik vertelde Draco dat het 'maar' een radio was en toch was ik nerveus toen ik de beide heren de week erna zat op te wachten. Perkamentus was er dit keer ook bij.
"Gelukkige verjaardag, Joanne!" zei hij hartelijk en ik liet hem snel binnen. Severus gaf me een klein doosje af.

Verbaasd deed ik het open en ontdekte drie prachtige lederen halsbanden met zilveren amuletten. In die amuletten waren de namen van de honden gegraveerd.
"Severus", fluisterde ik ontzet.

"Daar hebben een aantal mensen voor bijgelegd", zei hij meteen. Voor het eerst stond ik mezelf toe om mijn armen om zijn hals te slaan. Dankbaar en verrast hield hij me even vast. Ik deed de honden elk hun halsband om en keek hen goedkeurend aan, terwijl Perkamentus een radiootje op de tafel zette. Het was lang geleden was het dat ik een radio gehoord had en een vreemd gevoel bekroop me.

"Beste luisteraars, zoals we al een paar jaar doen, zou ik jullie ook dit jaar er even aan willen herinneren dat we de verjaardag vieren van Joanne Dhanes. De meeste mensen hebben wel al van haar gehoord. Of door haar inbrengst tot het Zweinstein zwerkbal team, waarmee ze het WK Junior won.

Een WK waarin ze twee keer won van Kamffels. Of door haar deelname aan een plan dat leidde tot de ondergang van HijDieNietGenoemdMagWorden. Wat een zekere tol geëist heeft van Joanne. Er wordt gelooft dat die eis de reden tot haar verdwijning is.

Er wordt echter ook beweert dan beroemde Albus Perkamentus haar op het spoor zou zijn. Dit is echter nog niet bevestigd, door niemand. Terwijl u uw dag verderzet, denk altublieft even aan Joanne, een meisje dat nog meer kon betekent hebben dan ze al doet. Wie weet, wie weet luistert ze! Als er iets is wat je wil zeggen, dan is het roosternummer 3298."

De zwoele, zachte klanken van een gitaar klonken uit de boxen. In het Nest zaten nu veel mensen bij elkaar en volgens Perkamentus, zouden ze inbellen.

Ik kreeg een krop in mijn keel toen ik het nummer op de radio herkende.

close my eyes

only for a moment and the moment's gone

All my dreams

pass before my eyes a curiosity

Dust in the wind

all they are is dust in the wind

Same old song

just a drop of water in an endless sea

All we do

crumbles to the ground, though we refuse to see

Dust in the wind, All we are is dust in the wind

Don't hang on

nothing lasts forever but the earth and sky

It slips away

all your money won't another minute buy

Dust in the wind

All we are is dust in the wind

"Ik krijg hier honderden berichtjes binnen, ik zal er een aantal voorlezen. 'Joanne, waar je ook bent, mensen denken aan je.' 'Joanne, jij ruled!Ik zag je op Zwerkbal, Groot idool ben je!!! Ik heb er nog veel meer, maar ik heb nog iets véél meer bijzonder, ik heb namelijk de persoonlijke vrienden van Joanne aan de lijn. Ik ga hen dus even laten vertellen, wat ze Joanne graag willen vertellen."

Het was even stil op de radio en toen greep ik met mijn hand naar mijn mond als Harry's stem door de stilte gleed.

"Hey, uh Joanne.. Ik geloof niet echt dat je luistert en dat maakt dit niet bepaald makkelijker, maar moest je er toch zijn. Wel, ik zou je graag nog eens zien!"

Ze hadden niet veel tijd en om te beurten kregen ze enkele seconden. Ik maakte piepende, snikkende geluiden per nieuwe stem. Tranen bolden uit mijn ogen en elke nieuwe stem sneed door me, ik wou er niet meer naar luisteren, een andere kant van me snakte ernaar.

Toen was het Fred's beurt, hij sprak net mijn naam uit en ik sprong recht. "Ik..", klonk hij nog voor ik de radio afduwde.

Langzaam liet ik me terug in de stoel zakken, ik staarde daarbij naar het radiootje. Sneep legde zijn hand op mijn schouder, maar ik sprong op en liep nerveus rond, om dan met de honden naar buiten te lopen. Toen ik terug binnenkwam waren ze al weg. Er lag een briefje op tafel: "Je hebt het fantastisch gedaan"