•პარასკევი, 19:41 PM•
დღეს პარასკევია, რაც იმას ნიშნავს, რომ მაიკლსონები ჩვენთან მოდიან. დედამ უამრავი საჭმელი გააკეთებინა მზარეულებს, რად უნდა ამდენი ვერ ვხვდები.
სტეფანს მივწერე, რომ გამეგო სად იყვნენ.
•სტეფ, სად ხართ?•
•მალე მოვალთ, ახლა გამოვდივართ•
•კაი•
მალე მოვიდოდნენ, ამიტომ დედა გავაბრთხილე. სუფრა უკვე გაშლილი იყო. შავი ბრეტელებიანი კაბა და შიგნიდან თეთრი გრძელმკლავიანი მაისური მეცვა.
მალე კარზე კაკუნი გაისმა. მივედი და გავაღე. სტეფანი და მისი ოჯახი იყვნენ.
-გამარჯობა მობრძანდით-ვუთხარი, მისის მაიკლსონი და მისტერ მაიკლსონი გადავკოცნე. შიგნით შევიდნენ. სტეფანისთვის არ მიკოცნია, ამიტომ ნაწყენი იყო
-ეე, მე რატო არ მაკოცეე?
-ხო გნახე დღეს.
-მერე რაა
-კაი, ხო. ნუ იბუტები პატარა ბავშვივით-მივედი და ტუჩებზე წამიერად ვაკოცე. მანაც კმაყოფილმა გამიღიმა.
-სოფია, აღარ შემოუშვებ სტეფანს?
-მოვდივააართ.
სტეფანს ზოლებიანი პიჯაკი, შავი მაისური და შარვალი ეცვა. ძალიან საყვარლად იყო.
მივედით და გვერდი-გვერდ დავსხედით. მშობლები რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ. ჩვენ არ ვუსმენდით. მოგვწყინდა და მაღლა ავედით. ჩემ სამხატვრო ოთახში შევიყვანე.
-დღითი-დღე ალამაზებ აქაურობას.
-უფრო ვსვრი.
გავიცინე და ნახატი ვანახე, რომელსაც მთელი დღე ვხატავდი.
-მოგწონს?
-მოიცა, ეს ჩვენ ვართ?
-ხო, მთელი დღეა ვხატავ.
-ძაალიან ლამაზია- მოვიდა და მაკოცა. (ფუ არ შემიძლია ეს რომანწიკა!!)
