Bulut: Selam
Yudumladığım sütlü kahveyi yutamayıp öksürmeye başladığımda gelen mesaja bakıyordum. 1.5 ay olmuştu. Koskoca 45 gün ve Bulut gittiğinden bu yana ilk kez yazmıştı. Hemde... "selam"
İçimdeki heyecanla ellerim hafifçe titrerken tuşlara basıyordum. Ona bunca zaman yazmadığı için kızgın değildim. Bende yazmamıştım. Benim onu bırakmak istemediğim ortadaydı ve ben onun kararını beklemekten başka bir şey yapamazdım.
Dolunay: Selam
Ekranda beliren "Bulut arıyor" yazısını görmek kalbimi tarifi bilinmez duygulara yöneltti. Telefonu açtım. Ses gelmedi.
"Bulut.." dedim fısıldar gibi. Karşıdan kısa bir iç çekiş duydum. Tüm kalbimle telefonun diğer tarafındaki sesi duymayı bekledim. Ses gelmiyordu.
"Konuş benimle." dedim çaresizce. Kesik nefesler dışında bir şey duyamayınca gözlerim doldu. Anlaşılan konuşmayacaktı.
"Peki" dedim beni dinlediğini bilerek.
"Madem konuşmayacaksın... Ben iyiyim. Umarım sende öylesindir. Beril'e söylediklerim hep geçerli olacak unutma. Ben seni bekleyeceğim Bulut. Olanları biliyorum. Ablanın en kısa sürede iyileşmesini çok isterim."
Karşı taraftan hüzün dolu bir nefes veriş duyduğumda duraksadım. Onu üzmüş müydüm?
"Özür dilerim" dedim apar topar. "Ben..."
"Dolunay" dedi titrek sesiyle. Ağlıyor gibiydi. Bekledim, devam etmedi. Gözümde biriken yaşlar yer bulamamış gibi yanaklarıma taştı.
"Seni seviyorum." Bunu öyle bir söyledim ki, sanki son nefesimi bu cümleyle tükettim. Sanki bir daha böyle söyleyemeyecekmişim gibi.
"Senden dönmeni isteyemem. Ama eğer bir gün dönersen hep aynı hislerle karşılayacağım seni... Görüşürüz Bulut."
Daha fazla konuşamayacağımı anlayıp
telefonu kapatarak yatağa koyduğumda yüzümde biriken yaşları hırkamın kollarına sildim. Hem mutlu hem çaresiz hissediyordum. Başımı yastığıma koydum. Gözlerimi kapattığım an, yastık onun dizlerine dönüştü. Üstüme örttüğüm yorgan onun uzun kolları gibi omuzlarımı sardı ve ben onun yanımda olduğuna inanarak uykuya daldım.
