Sakalları yüzüme ince çizikler atıyordu.Nefesini kulağımda hissetmem irkilmeme neden oluyordu.
"Beni seviyor musun"dedi fısıltıyla daha da yaklaşarak nefesini boynumda hissediyordum.Kalbimin sesini duyabiliyordum.
"Hayatımdaki her şeyden çok" diyer...
Tam buldum dediğim anda onu yine kaybetmiştim.Bir umutla uyandırılmayı bekledim gördüğüm kabustan.Gitmemiş olmasını diledim.Ama yine gitmişti benden,bizden vazgeçmişti.Sessizce ardına bakmadan çekip gitmişti giderken bedenimden ruhumu da söküp almıştı.Beni yine karanlığıma hapsetmişti.
Yatağın boş olduğunu gördüğümde nefesimin kesildiğini hissettim.Banyoya koştum ama orada da yoktu.Koşarak evin her yerini aramaya başladım.Yoktu hiç bir yerde hızlı adımlarla dışarıda duran korumaların yanına gittim.
"Derin kaçmış."diyerek hepsine bağırdım.
"Efendim dışarıya çıkan olmadı biz hep buradaydık."dediğinde sinirle tokadı yüzüne geçirdim.
"Beceriksiz herifler kaçmış işte onu hemen bulacaksınız bulmadan gelirseniz hepinizi öldürürüm."diyerek el fenerini alıp ormanın içine yürümeye başladım.
Başına bir şey gelmemesini umarak bütün ormanı aramaya koyulduk.
---
Yaklaşık 20 dakikadır yürüyordum ama hiç bir yerde yoktu.Acı bir çığlık sesi duyduğumda sesin geldiği yöne doğru koşmaya başladım.
Onu kanlar içinde gördüğümde kalbimin sıkıştığını hissettim.Bir ağacın dibinde ağlamaktan bayılmak üzereydi.
"Derin."diyerek yüzünü ellerimin arasına aldım.
"Demir bebeğimiz."diye konuşmaya çalışırken ağlamaktan sesi kesiliyordu.Onu kucağıma aldığımda boynuma sarılıp 'bebeğimi kurtar ona bir şey olursa yaşayamam' diyerek hıçkırıklara boğuldu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kollarımın arasında ağlayan,çaresiz gözlerini gördüğümde hayatımın en zor gününün bugün olduğunu anladım.Hızla evin önünden arabaya bindim.Kucağımda giderek küçülüyordu sanki.
"Demir bebeğime bir şey olmasın."dediğinde kalbim paramparça olmuştu acıdan ama ona korkumu belli etmemek için elini sıkıca tuttum.
"Bebeğimize hiç bir şey olmayacak hastaneye gidiyoruz korkma."dediğimde kızıma bir şey olması düşüncesi bile kalbimin sıkışmasına neden oluyordu.
---
Hastanenin girişinde bizi bekleyen sedyeye Derin'i yatırdım.Sedyenin peşinden hızlı adımlarla yürümeye başladım.Derin'i müdahale odasına alırlarken bir damla yaş gözümden süzüldü.Onları kaybetmeye hazır değildim hiç bir zamanda hazır olmayacaktım. Faruk'u yanıma çağırıp' İstanbul'un en iyi kadın doğum doktorunu bulun.' diye emir verdim.
