Sakalları yüzüme ince çizikler atıyordu.Nefesini kulağımda hissetmem irkilmeme neden oluyordu.
"Beni seviyor musun"dedi fısıltıyla daha da yaklaşarak nefesini boynumda hissediyordum.Kalbimin sesini duyabiliyordum.
"Hayatımdaki her şeyden çok" diyer...
Hayat sonu belli olmayan bir yoldur.Önüne neyin ne zaman çıkacağını bilemezsin.Bazen bir şeyler alır götürür senden,tutamazsın.Bazen de hayatın getirdiklerinden kaçmak istersin,kaçamazsın.Demir'in gözlerinde gördüğüm öfke korkmama neden oluyordu.Bütün vücudum titremeye başladı.
"Bebeğimizi benden nasıl saklarsın?"diye tekrar ettiğinde bağırmıştı.
"Bebeğimin babası Yiğit sen değilsin yanılıyorsun."diyerek kollarında kurtulmaya çalıştım.
"Yalan söyleme artık Yiğit'le evli bile değilmişsin her şeyi öğrendim."dediğinde ne söyleyeceğimi bilmiyordum.
"Evlenmek istemedim ama babası o sen değilsin bırak kolumu artık."diyerek onu itmeye çalıştım.
"Bana gerçekleri söyleyene kadar buradasın hiç bir yere gitmene izin vermiyorum."dediğinde delirdiğini düşünmeye başlamıştım.
"Senden izin istemiyorum çekilir misin önümden."diye onu ikaz ettim.
"Ya bana gerçeği anlatırsın ya da Yiğit'i işinden kovarım ve hiç bir yerde iş bulamaması için elimden geleni yaparım işiyle kalmam elinden her şeyini alırım canı da dahil."dediğinde ben böyle acımasız bir adamımı sevmiştim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sen ne biçim bir insansın insanların hayatlarıyla oynama hakkını sana kim veriyor ona dokunursan seni mahvederim."diyerek omzundan itip ondan uzaklaştım.
"Beni bu hale sen getirdin anlatmak için 3 saniyen var."dediğinde pantolonunun cebinden telefonunu çıkarıp kulağına götürdü.Çok geçmeden telefonla konuşmaya başladı.
"Faruk Yiğit Akın'ın oteldeki işine son verin."derken bağırdım.
"Tamam sana gerçeği söyleyeceğim Yiğit'i rahat bırak."diyerek ona engel oldum.Benim yüzümden bir insanın hayatının mahvolmasını istemiyordum.Hem de hep desteğini hissettiğim birine bu kötülüğü yapamazdım. Demir'e olan nefretim giderek içimde büyüyordu.Demir Faruk'a kararından vazgeçtiğini söyleyerek telefonu kapattı.
"Anlat."diyerek karşımda dikildi.
"Bebeğin babası Yiğit değil ne yazık ki sensin."dediğimde çenemi sertçe tuttu.
"Yalan söylediğim için benden nefret ediyorsun ya senin benden ne farkın kaldı şimdi ben buraya gelmemiş, seni görmemiş olsaydım benim çocuğum başkasına baba diyecekti ve benim bundan haberim dahi olmayacaktı.Her ne yaşarsak yaşayalım bunu bilmek benim hakkım sen kimseye haksızlık yapamazdın hani haksızlığın en büyüğünü sen bana yaptın."derken gözlerinde gördüğüm öfke beni korkutuyordu.
"Ne yapsaydım evli olduğunu duyduğumda dünyam başıma yıkıldı.Hamile olduğumu öğrendiğimde onu aldırmayı bile düşündüm.Ama yapamadım,Yiğit'in desteği olmasaydı başaramazdım."diye sözüme devam ederken bağırmaya başladı.
