BLACK ROSE ㅍ LuQi

ㅍ 1.2 ㅍ

Karşımdaki varlık, tam bir aptaldı. Hastaneye götürmek için elimden geleni yapmıştım ama her seferinde istemediğini ve onu evine götürmemi söylemişti. Dengesini zor sağladığı için neredeyse tüm ağırlığı omuzlarıma binmişti. Belki uzun olduğu içindi, emin değildim ancak gerçekten çok ağırdı.

Onu evine getirene kadar, etraftaki insanlar da yardımcı olmuşlardı. Hatta onlar da hastaneye götürmeyi teklif etmişlerdi ancak öyle inatçıydı ki ısrarla eve gitmek istediğini söylemiști.

"Aptal herif bok var evde!"

Söylenmeden edemiyordum. Çünkü onu nasıl kendine getireceğimi bilmiyordum. Şimdi de yarı baygın bir şekilde yatağında yatıyordu. Gözleri kısık bir şekilde bana bakıyor, ve derin derin nefes alıp vermeye devam ediyordu.

Kendime gelmeliydim. Böyle bir durumda nasıl nefes alıp verdiğine ve bedeninde bıraktığı etkilere odaklanmamalıydım.

"Biraz sakin nefes alıp ver... Oksijenini her an çalacakmıșım gibi davranıyorsun."

Hala bunu yapmaya devam ettiğine bakılırsa kontrol edemediği bir durum olmalıydı. Terliydi ve gerçekten de acı çekiyor gibi görünüyordu.

"Ne yapacağımı bilmiyorum şu an..."

Elim ayağıma dolaşmıştı. Ateşi var mı yok mu diye kontrol etmekten başka bir şey gelmiyordu elimden. Birkaç saniye alnına yerleştirdiğim elimi kaldırarak derin bir nefes aldım. Ateşi de normaldi.

"Lucas, beni duyuyor musun?"

Başımı eğerek gözlerine bakmaya çalışıyor ve belki dikkatini çekebilirim diye önünde ağır hareketlerle elimi sallıyordum. O an gözlerini açmıştı ve gözlerime bakmaya başlamıştı. Onu bu halde bırakıp gitmek hoş olmazdı ancak ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.

"Lucas, ne yapmam gerekiyor?"

Zor da olsa yutkunmuș ve elini kaldırarak elimi tutmuştu. Destek mi istiyordu? Neden elimi tuttuğunu anlamaya çalıştığım o dakikalarda, elimi yüzüne doğru yaklaştırmıș ve yanağına koymuştu.

Bu salak ne yapmaya çalışıyordu?