Under Oak Tree

Bölüm 5 - Unutulmamış Anılar

"Biraz ... biraz acıtacak."

Parmaklarının hareketleri bir süre sonra nihayet durdu ve Max'e sonsuzluk gibi geldi. Riftan yorgunluğunda uzun bir nefes aldı, sert vücudu daha fazla dayanamadı. Riftan elbiselerini tuttu ve bir kolunu belinin altına iterek başının üzerine kaldırdı.

Ateşli vücutları temas kurdu. Ancak o zaman, cildinin ve onun cildinin terle kaygan olduğunu fark etti.

Adamın sırtı loş ışıkta altın rengi parladı. Birden bir demirci demirhanesine gizlice girdiğini ve altın bir heykel gördüğünü düşündü. Fırından kaynayan sıvıyı bir gövdenin üzerine döktüğünüzde bu görüntü olur mu? sanki bir altın kabın içinde boğulmuş gibi tüm vücudu erirken, düşünceleri cevapsız bir şekilde yankılandı.

"Nefes almak. Derin bir nefes alın. "

Cildine dokunduğunda sırtı titrerken, o anda tam olarak anlayamayacağı şekilde, kulaklarına kabaca fısıldadı. Bilinçsiz bir çabayla bacaklarını iki yana açtı ve hayat boyu adamın sert ön kollarına yapıştı. Sonra vücudunun alt kısmı, ayrık bacaklarının arasında ağır bir şekilde battı.

"Ack!"

Donuk acı, ne olduğunun farkına varmadan önce geldi. Adam kilitli dudaklarıyla onu altına hapsederken Max, sonuçsuz bir şekilde korkuyla mücadele etti. Kaçamadı; Vücudunun daha derinlerine iterken kalbi güçlü göğsüne çarptı. Sadece tırnaklarını merhamet göstermeden ön kolunun her yerine tırmıklayarak ağlayabilirdi.

"Ah, acıtıyor ... acıyor ..." diye uludu.

"Çok dar olduğun için ..."

Boynundan ılık ter damladı ve yüzüne düştü. Acıdan kurtulmak için bilinçsizce vücudunu bükerken, hafifçe titredi ve iki eliyle belini sıkıca kavradı. Bunu yaparken alnında derin kırışıklıklar oluştu.

"Lütfen ... hareketsiz kalın ..." dudaklarından beklenmedik bir yalvarma geldi.

Ama Max sadece vücudunu saran yoğun ıstırap tarafından yutuldu. "Bu, acıtıyor ... acıtıyor ...!"

"Hareket etme, lütfen... ugh!"

Adamın vücudunun titrediğini hissedebiliyordu ve bir an için nefes almayı bıraktı. Beline sarıldı, kırılacağını hissettiği için ona sıkı sıkı sarıldı ve artık dayanamıyormuş gibi hareket etmeye başladı. Gelen keskin acıya inledi.

Vücudu her değiştiğinde; kendi vücudu öfkeli bir nehirdeki çaresiz bir tekne gibi sallandı. Zaman geçtikçe zihni daha da çamurlu hale geldi. Bana ne yapıyorsun? Elleriyle sıktığı çarşaflar sanki yırtılmanın eşiğindeymiş gibi geliyordu.

"Lanet olsun..."

Max, boğulmuş bir çığlık atıp üzerine düşmeden önce ne kadar zaman geçtiğini anlayamadı. Vücudunun altında sert nefes aldı, bu sırada yükselen sıcak buhar dalgaları. Adamın omuzları, yaptığı gibi hâlâ düzensiz hareket ediyordu. Tüm bunları fark ettiğinde, Max'i tuhaf bir kayıp hissi yakaladı. Boş gözlerle tavana baktı, göz kapakları titriyordu. Az önce ne oldu?

"Neden ağlıyorsun?"

Max, ancak adam tarafından sorgulandıktan sonra, gözyaşlarının kapaklarından düştüğünü fark etti. Aceleyle yüzünü saklamaya çalışırken, ıslak dilinin yanağından geçtiğini hissetti. Anında yüzünü çevirmeye çalıştı. Ama bu sadece yüzünü kenetlemesine ve ondan kaçamaması için onu kavramasına yol açtı.

Benden kaçma.

Karanlık gözlerinden yoğun, anlaşılmaz bir bakış onu sıktı ve sırtının derisinde tüyler diken diken oldu. Bunu söylerken dudaklarını şakaklarına ve elmacık kemiklerini yaşlarla ıslattı.

Artık benim karımsın. Beğen ya da beğenme, geri dönüş yok. "

Sonra saçını çekti ve zorla öptü. Tekrar tekrar, çaresizce kabul etmek zorunda kaldı. Onun bilgisi olmadan geçen zaman ...

O kader gecesini kaç kez tekrarladıklarını sayamadı. Bilincini kaybettikten sonra öğleden sonra uyandı. O zamana kadar keşif gezisine çıkmıştı ve dadı ona rahibin yatakta bakirlik kanını tespit ettiğini ve evliliklerinin başarılı olduğunu açıkladığını söyledi. Evlilik için geçit töreni buydu.

Aralarında olanların hepsi buydu. Ona karşı şiddetini kaybetti ve Dük Cross adına Lexos Dağları'na gitti. Onların bir çift oldukları Max'in aklına hiç gelmemişti. Yıllar sonra nihayet karşı karşıya geldikleri bu anda da aynı şeyi hissetti ...