My Zac Monteverdi [COMPLETED]

CHAPTER FOURTY

Chapter Fourty

Amethyst Yumy Martin

SA buhay ng tao, magkakaroon ka talaga ng mga pagkakamali, pagkakamaling maaari namang itama pero pinapahirapan ka ng situwasiyon at panahon.

I did lied to Zac over and over again, and it's all because of some purposes. When he kept on asking me about my reasons in lying, pretending and leaving him, I didn't answer him. Oo, gustong-gusto kong sabihin sa kaniya ang tunay na rason sa pag-alis ko pero hindi ko ginawa. Kasi ayokong magalit siya sa ina niya, ayokong kamuhian niya ang mga magulang niya. Dahil lahat tayo hindi puwedeng mamili kung sino ang magiging pamilya mo, kaya mas pinili kong isipin niyang ako ang mali kesa naman magtanim siya ng galit sa mga magulang niya. I also did lied in telling him that I don't love him anymore, yet I can't lie to myself that it's still him. Ayoko lang na balikan iyon at sundin ang sinisigaw ng puso ko dahil masyadong komplikado sa pagitan naming dalawa, at ayaw ko ng ganun.

Ang gusto ko lang ay isang simpleng relasyon, yung tanggap kami ng mga pamilya namin.

It was weekend so my work on restaurant is whole day.

I change clothes quicker and directly made my way to kuya Brian's restaurant where I work as waitress. Mabuti nalang at hindi naman mahirap ang trabaho at andoon naman si Jorico bilang chef at minsan ay nakakausap ko.

While riding a taxi, what had happened last yesterday flashes back on my mind.

"Have you ever been honest to me, Amethyst?"

Inalis ko sa isipan ko ang tagpong iyon dahil sa luhang nagbabadya na namang tumulo.

Nagsimula na ako sa aking trabaho. Wala pang gaanong customer dahil maaga pa naman. It's still 6AM.

"Waitress?" I heard someone called so I fastly go to where that voice came.

"Yes ma'am -" natigil ako sa pagsasalita ng humarap iyon sa akin at makita ko ang kabuuan ng mukha niya.

"Amethyst," she called.

"D-donya Z-zafeyah," di makapaniwalang banggit ko.

"Can we talk?"

Isang bagay ang pumasok sa isipan ko kaya saglit akong nagpaalam sa kaniya at pinuntahan ang bag ko. The money is ready so I need to take this opportunity to pay her.

Pagkatapos kong makuha ang pera ay dali-dali akong bumalik sa table ng mommy ni Zac at umupo sa bakanteng upuan sa harapan niya.

"Uh, donya Zafeyah. I'd like to take this opportunity to pay for my mama's successful operation before," I handed the money to her but she avoided her hands on that.

"No, I didn't came her for that." Ako naman ang natigilan sa sinabi niya, "I want to talk to you Amethyst, can I excuse you for a while?"

Gusto ko sanang tumanggi kasi may trabaho pa ako pero nakapagpaalam na pala siya kay kuya kaya inalis ko nalang iyong mini apron na suot ko at sinundan ang mga yapak niya palabas ng restaurant nang may kinakabahang dibdib.

She invited me to talk inside their luxurious car and I just nodded and slid myself inside. My mind is full of questions why she wants us to talk and it made me nervous as hell.

"Anong gusto niyong pag-usapan natin?" I asked immediately.

Natigilan ako ng kinuha niya ang mga kamay ko at hinawakan iyon, kasabay nun ay ang pagsungaw ng luha sa mga mata niya na labis kong ipinagtaka.

"Hala bakit po kayo umiiyak?"

"A-amethyst, I'm really sorry." she said in a low tone.

I got stunned at her unexpected statement, I didn't saw this coming.

"Patawarin mo ako sa mga nagawa ko sayo noon, sa pamilya mo." She sobs, "I'm now guilty, hindi naman talaga ako ganun kasama, I'm just blinded because I want the best for my son."

"I understand you naman po, every mothers wants the best for their children-" my words cutter when she suddenly hugged me.

"Why I didn't realize it from the beginning that you're the best woman for my son? I'm really sorry."

"Wala na po sakin yun."

Kasi totoo naman eh, she only wants the best for her son but her last words brought warmth on my heart.

"Hindi ko na dapat kayo pinigilan noon," she paused, "Please Amethyst, give my son another chance to be with you."

I got speechless at what she spatted, hindi ko alam kung ano ang gagawin o sasabihin ko.

"Since the day you left him, my son had got away. Parang hindi na namin siya nakilala, and that's because of him, longing for you. Simula palang alam kong mahal na mahal ka ng anak ko Amethyst. At alam ko ring mahal na mahal mo rin siya-"

Natigil kami nang tumunog ang cellphone ko, kinuha ko iyon at agad na sinagot.

"Hello bes? Asan ka?" Nag-aalalang tanong ni Ivy sa kabilang linya.

"Ha, bakit?" Pabalik kong tanong.

"Did you know?" She paused. "May flight si Zac ngayong 6:40AM papuntang New York, he's now on to the airport!"

Para akong pinagsuklaban ng langit at lupa nang marinig ko iyon, lalo pa ng pagtingin ko sa relo ko ay 6:32AM na.

"Omg! I didn't know this!" Donya exclaimed.

Kaagad akong humingi ng pabor sa kanya na ihatid ako sa airport na agad rin niyang pumayag.

Pumapatak na ang luha ko habang bumabiyahe papuntang airport, hindi ko alam kung maaabutan ko pa ba ang flight ni Zac at mas lalong hindi ko alam kung makakaya ko ba kung tuluyan na niya akong iniwan.

Baka naniwala siya nang sinabi kong hindi ko na siya mahal, baka nakapagdesisyon na siyang lumayo at kalimutan nalang ako. No way, di ko kaya yun.

Tuluyan na ngang nalugmok ang mundo ko nang pagkarating ko sa airport ay kasabay naman ng paglipad ng eroplano kung saan nakasakay si Zac.

Nanghihina akong dahan-dahan na napaupo sa airport habang walang humpay ang pagtulo ng mga luha ko, nasa tabi ko ang mommy ni Zac at inaalo ako pero di ko kayang kumalma. No Zac, don't leave me.

"Zac!" Lumuluhang sigaw ko

Iyan ang napapala mo Amy! Ang tanga tanga mo kasi! Ang tanga tanga mo!

"Amethyst dear," yinakap ako ng mommy ni Zac pero wala parin akong ibang ginawa kundi ang ibuhos lahat ng sakit sa pamamagitan ng pag-iyak.

Iniwan na ako ni Zac, kung kailan wala na sanang hahadlang pa. Kung kailan kaya ko na siyang ilaban. I am way too late! I'm such a stupid!

"Zac! Baby please, don't leave me!" I shouted.

"I will never leave you, baby,"

Natigil ako sa pag-iyak ng marinig ko ang boses na iyon, dahan-dahan akong lumingon sa likuran ko kung saan nanggaling ang boses na yun, and there I saw Zac standing and looking at me.

Naiiyak na tumayo ako at tinakbo ang distansiya sa pagitan naming dalawa. At nang makarating ako sa harapan niya ay yinapos ko siya ng buong puso.

"Zac, I'm sorry. All I said is just a lie! Mahal na mahal kita Zac at hindi ko kakayanin kong iniwan mo na ako. Zac I love you."

He kissed my forehead gently, "I will always choose to stay and love you baby. Because if I will leave, it's like leaving my life and soul."

"I love you Zac."

He chuckles, "I love you more, baby."

***