CHAPTER THIRTY-TWO

304 8 0
                                    

Chapter Thirty-Two

Amethyst Yumy Martin

"OH, mauna na ako amygirl, nagtext na kasi yung boyfriend ko. Lam mo na, date na tuuuu," nakangiting pagpapaalam ni Marianne sakin, isang saleslady dito sa mall na pinagtatrabahuan ko na naging kaibigan ko na rin.

"Ah oo sige, enjoy your date!" nakangiting sigaw ko.

I'm now keeping some of my things, making myself ready to go home.

"Magdyowa ka na kasi para ma enjoy ka rin!"she giggled.

I laughed, I suddenly remember Ivy on her, how I miss Ivy, umalis pa naman ako nang hindi nagpapaalam sa kaniya.

"Hay naku! Huwag na, dagdag stress lang iyan!"

Marianne laughed, "Ay nakakain ka ng ampalaya dae? Ang bitter ha"

Tinawanan ko lang siya at umalis na rin siya kalaunan. After I keep my things, I grabbed my bag and went out the mall.

Pagkalabas ko, isang spot ng streetfoods ulit ang bumungad sa paningin ko. I'm used to it since it was always there across the mall, I just can't stop myself from reminiscing all the memories.

I sighed heavily and rent for a cab to finally go home.

"Anak, puwede ba tayong mag-usap?" aya ni Mama pagkatapos naming maghapunan.

Kaming dalawa lang sa bahay kasi stay in si Papa sa bago niyang pinagtatrabahuan. Tapos si tita naman, yung kapatid ni mama na biyuda ay may trabaho na rin.

"Oo naman po ma!" maligayang pagsang-ayon ko.

We were sitting at our wooden chair outside, the shining moon and brightly stars are envisaged. Pinagmasdan ko iyon habang hinihintay ang nais sabihin ni Mama.

"Namiss kita anak," she suddenly started.

I let out a little laugh, "Si Mama naman oh, andito lang naman ako palagi panong namimiss niyo ko?"

She looked away and turned her gazed upon the night sky.

"Namimiss ko iyong dating ikaw,"she said in a low and sad tone that made me lost my words. "I mean oo, ikaw parin naman iyan, yung batang isinilang ko at pinangalanang Amethyst Yumy. Pero pakiramdam ko nawala iyong anak kong masayahin, lahat nagbago mula nung umuwi ka galing sa Maynila.

Napayuko ako at naramdamang sumikip ang dibdib ko, I didn't know that my mother is feeling this way.

"Ngumingiti naman ako ah, masaya naman ako ma ah!" I spatted.

"Naalala mo nung pasko at bagong taon?Nagkaroon tayo ng kunting kasiyahan dito, your auntie and cousin's are here, you laughed and smiled with them. Pero hindi iyon ang ngiting namimiss ko. Kasi ang ngiting pinapakita mo ngayon walang halong kasiyahan, punong-puno ng lungkot at sama ng loob."

While hearing those painful words from my mother, tears ran through my cheeks. I never expected that my mother would know the truth behind each smile I'm making.

Without my words, I hugged my mother tightly. Tumulo pa ang maraming mga luha dahil sa klase-klaseng emosyong pumapaligid sa akin.

"I want you to be happy anak. Please, be happy."

"Mama sorry," I sobs.

"No kami dapat ng Papa mo ang humingi ng tawad sayo. Kung sana'y nakapag-aral kami ng mabuti noon edi sana maayos ang pamumuhay natin ngayon, edi sana tanggap ka ng mga magulang si Zac, edi sana masaya ka pa hanggang ngayon."

"Don't blame yourself ma, mata pobre lang talaga sila. We can't please them to accept us, wag na nating ipilit ang ating mga sarili sa kanila, wala kayong kasalanan ni Papa dun." I said.

"I really like Zac for you because I know how much he loves you, and I saw happiness on your eyes everytime you're with him, pero di ko akalaing may mga magulang siyang ganun."

I smiled bitterly, "Kalimutan na natin sila ma,"

She hugged me again and I let myself hugged her back and feel the warm embrace of my mother's arms.

"Buksan mo ang iyong puso sa panibagong taong darating anak, malay mo, iyon na talaga ang para sa yo,"

I shut my mouth, I don't know if I can open my heart again. For what? For another pain? On the other hand, I still want myself to forget my love for Zac, I want to be free from the past.

Gusto kong tuluyan ng maging malaya sa lahat, mula sa nakaraan, sa mapait na nakaraan. Then maybe if I will achieve that, I can open my heart again and let it love again, yun ay kung makakalaya pa nga ba ako sa masaya ngunit masalimoot kong nakaraan.

________

Kean Vincent Ruiz

"TULOY na ba lakad mo bukas babe?" I asked my girlfriend, Ivy.

She just nodded at me sadly.

Yinakap ko siya ng mahigpit para naman gumaan ang pakiramdam niya, sinabi ko kasi sa kaniya lahat ng nalalaman ko.

That Amethyst lied and pretended that she has amnesia just to get rid of Zac.

"Hindi ko parin magets si bes eh, why she pretended?"she exclaimed.

"Maybe Amethyst don't love Zac enough-" naputol ako sa pagsasalita dahil agad niyang kinalas ang pagkakayakap sa akin.

"Stop blaming Amethyst Kevin!"

"Okay fine, just don't get mad at me." I softly whispered.

"Ikaw naman kasi eh, pinapalabas mong si Amethyst ang masama, kaya nga ako pupunta dun bukas para alamin ang totoo, wag naman judgemental agad!"

Muli ay humingi ako ng tawad at nagpakumbaba nalang, baka kung saan na namang to mapunta.

I admit, I got mad at Amethyst because if she truly love my friend, she wouldn't lied and pretended. Kung hindi niya naman pala totoong mahal si Zac ay puwede naman siyang makipaghiwalay nalang diba? Di yung magsisinungaling pa siya, mas masakit yun eh.

But Ivy has a point, we still need to know the whole truth before we conclude.

Kung bakit ganito kami ka affected ay dahil naging kaibigan namin ang dalawang iyon. Marami rami narin ang pinagsamahan naming apat at saksi kaming dalawa ni Ivy kung gaano nila kamahal ang isa't isa. We become their first supporters, that's why when they broke up, pati kaming dalawa ni Ivy ay gumuho ang mundo.

But if what's the fate will tell us, we don't have a choice but to accept it.

***

 My Zac Monteverdi [COMPLETED]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon