"Bizim fotoğrafımızı mı çektin?" Dedi yan yana yürürken. İkimizde önümüzdeki yola bakıyorduk.
"Biraz... Güzel bir manzaraydı, kaçırmak istemedim. Bir mahsuru yoktur umarım hem istersen sana da verebilirim fotoğrafları."
"Sorun yok, kalabilir."
"Teş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⭐⭐⭐
Geç kalmak, yetişememek. Henüz başlamadan bitmek bu olmalıydı.
"Yarın gidiyorsun." Dedi nihayet durduklarında. Kurduğu bu cümle kendine hatırlatmaydı.
Egemen'in üstüne binen keder sesine yansıyordu. Omuzları her an çökecek gibi duruyordu. Kalbindeki ağrıyı ise bir Allah bir de kendisi biliyordu. Dişlerini öyle sıkıyordu ki çenesindeki bütün kaslar gerilmiş ve taş gibi olmuştu.
Son dakikaları yaşıyor olmasının farkındalığı ise dünyadan yok olma isteğini doğuruyordu.
"Evet. Yarın buradan ayrılacağım... yeni yerler görmek her zaman hayalimdi. Bunları gerçekleşiyor olması çok güzel." Gecenenin onun için eğlenceli ve hoş geçmesinin onda bıraktığı mutluluk sesine yansıyordu. Mutluydu ve bunun için Egemen'e minnetardı. Oysa yanındaki adamın yaşadığı iç savaşın, hüznün, kederin, korkunun farkında bile değildi.
"İyi ki seni tanımışım." Dedi Egemen, dar ağacına giden mahkumun vazgeçmiş sesiyle.
"Seni tanımak da güzeldi, Egemen." Dedi Egemen'e karşılık. Yeni tanıdığı bu adama iyice ısınmıştı.
"Kendine iyi bak... her zaman." Dedi bu seferde. Onca söyleyeceği, konuşsa cilt cilt kitap olacağı cümleleri vardı. Ama dilinden dökülen kısa ama değerli sözcüklerdi yalnızca.
Konuşmalarına rağmen aralarında sağır edici bir sessizlik vardı.
Vedalar sessiz olurdu.
Veda etmekte zormuş.
Dil susar ruh konuşurdu belkide, sebep belkide bu kadar basitti kim bilir...
"Hoşça kal..." Dedi Rüyam, bu kelimeyi hep ağır anlamlarının olduğunu düşünürdü. "Yarın seni görme fırsatım olabileceğini sanmıyorum." Dedi ekleme yaparak.
"Vedaları sevmiyorum Rüyam... acı vericidir her veda... Bana veda etme." dedi hüzünlü ama bir o kadar da stabil bir ses tonuyla. Bu gece hep yanındaki sevdiğine, Rüyam'a bakarken yakalamıştı. Başlarda çektiği gözlerini gece ilerlerken sakınmamaya karar kılmıştı. Çekinmeden bakıyordu. O saniyelerde her türlü duygu geçiyordu bakışlarında.
Göz bebekleri titriyordu sevdiğine bakarken. Çektiği özlemi, bu bir hafta içinde saklayabilmek için kendiyle verdiği savaş onda ağır tahribatlar yaratmıştı. Ve ömrünün sonuna kadar bunlarla yaşayacaktı.
Bu hikayede en çok o yaralanmıştı.
"Tanıdığın biriyse veda eden kişi... o zaman acı verir. Biz tanıdık değiliz, bu yüzden acı da vermez değil mi?" Işte bu en ağırı olmuştu Egemen için. Yüzü donuklaştı. Sessiz kaldı yalnızca.
