EMANET HAYAT (Düzenleniyor)

32.BÖLÜM

Medya:Taladro
Arkadaşlar okunma sayısı yüksekken oy sayısı neden düşük?
Hayalet okuyucularım lütfen yıldızcığa basar mısınız?😕🙏😌

Keyifli okumalar🌷

Ne şu anı sindirmeye gücüm vardı ne de ilerisini bilmeye.

Ben ne geleceği umut ediyordum ne de geçmişe dönmeye.

Ben...ben hiçbir yere sığamıyordum. Bulunduğum her yer bana eğreti,yabancı geliyordu.

Olduğum ve olmak istediğim yerin ortasında sıkışmış gibiydim.

Her şeyi öğrenmem rahatlamamı sağlayacaktı öyle mi?

Herkesin payına düşeni verip huzura erecektim.

Ama bunlar olurken bana ne olacağını hiç düşünmemiştim.

Mesela hep merak ettiğim şeyi hiç tanımadığım bir kadından öğreneceğimi bilebilir miydim?

Babamın beni sevmeme nedenini?

Benim olmayan günahın bedelini aslında bana ödettiğini.

Aslında bakarsanız ortada bir suçlu,bir günah bile yoktu.

Tek suçlu babamdı; o beni sevmemesini bir nedene bağlamış bunu ise çok güzel gerçekleştirmişti.

O kadar sinirli o kadar çaresiz ve o kadar boşluktaydım ki.

Ne söylemem gerektiğini biliyor ne de susup anlaşılmayı bekliyorum.

Ben sadece gitmek ve tüm dünyadan soyutlanmak istiyorum.

~

"Tamamdır,konuştum."

"Gerek yoktu Buğra."dedim yorgun çıkan sesimle.

Tuba hanımla konuşmamızın üzerinden iki gün geçmiş ve bugün de tatil günümdü.

Buğra ise az önce babasıyla konuşmuş burada biraz daha kalacağını,beni yalnız bırakmak istemediğini söyleyip kapatmıştı.

O gün fenalaşmamdan sonra orayı terkedip eve gelmiş ve ne Eda ne de Buğra başımdan ayrılmamıştı.

Bana acıyorlar mıydı yoksa sadece beni sevdikleri için mi yanımdalardı?

İnanın hiç bilmiyorum.

Bilmediğim gibi artık düşünmekte istemiyorum. Çünkü ben artık insanların benim için ne düşündüğünü veya ne söylediğini umursamak istemiyordum.

Tuba hanım ise sürekli kendini suçlamış durmuştu. Hatta halime ağlamıştı.

Onların kızı olduğumu öğrenmesi onu etkilememiş aksine beni en iyi anlayan oymuş gibi teselli vermişti.

Şaşırmıştım. Ben onlar yüzünden benden nefret edeceğini sanarken o ise sanki hiç o acıları yaşayan kendisi değilmiş gibi aksine bana yaslanacak omuz olmuştu.

Öğrendiklerim yüzünden kötü olunca asıl söyleyeceğim şeyi de söyleyememiş olduğu gibi geri dönmüştük.

Ama ben bugün onu da söylemeyi düşünüyor artık tamamen saklanacak bir şeyin kalmaması için gayret ediyordum.

Zaten yeterince yıpranmıştım.

"Daha iyi misin güzelim?"

"Hıhı."diyerek Buğra'ya daha çok yaslandım. Oturma odasında ikili koltukta yan yana oturmuş kapalı halde olan televizyona boş bakışlar atıyorduk.