EMANET HAYAT (Düzenleniyor)

41. BÖLÜM

🌓

Şu birkaç saati geriye almak için her şeyimi verebilecek haldeydim.

Saruhan'ın yanında kötülükleri unutmak,bir nebze olsun yalandan da olsa yaşanmışın ötesindeki beni bekleyen tüm zararları göz ardı etmek isterdim.

İsterdim.

Ama çok geçti...kendimi avutamayacak kadar olanaksızdı.

Geri gelmesi mümkün olmayan ihtimalleri arzulamak sadece beni yıpratırdı. Bunun için şok halimden kurtulup bakışlarımı karşımdaki kişiye çevirdim.

Mete'ye!!

Ona karşı kullanacak,ifade edecek hiçbir kelimem yoktu. Daha doğrusu eksik kalırdı. Çünkü bu karşımdaki;sözlükte en kötü kelimelerin bizzat karşılığıydı.

"Se-sen...nasıl olur?"cümlemi bile toparlayamamıştım korkudan. Dilime gelen kelimeler ağızımda yuvarlanıyordu.

Şoför koltuğunda doğruldu ve arkaya bana doğru eğildi.

"Sana veda etmeden gitmek içime sinmedi bebeğim." Son kelimesiyle yüzümü buruşturmamak için ekstra çaba sarfettim ama başaramamış olmalıyım ki Mete şerefisizi tekrar konuştu;

"Aaa öyle asma suratını. Çok eğleneceğiz!"dedi fazla neşeli sesiyle.

Bu herifin psikolojisinin bozuk olduğunu zaten o gün anlamıştım. Ama buna cesaret edeceği...hiç aklıma gelmemişti.

Çaresizlik belimi bükerken sadece öylece bakabildim. Belliki planlanmış bir kurgunun içindeydim ve eminim onun heyecanıyla gözleri değişik bakıyordu. Ürkütücüydü.

Korkudan ellerim titrerken aniden aklıma geleni yaparak arabanın koluna asıldım ve kapıyı tam açacakken benden hızlı davranıp kapıyı kilitledi,öfkeyle üzerime doğru yanaştı.

"Aklından bile geçirme!"

Korkuyla koltukta geriye doğru kayarken tekrar konuştu;

"Eğer karşı çıkıp bana zorluk çıkarırsan bu geceyi planladığımın da ötesinde bitiririz bebeğim!"dedi pislik sırıtmasıyla.

Söylediği cümle bedenimi ürpertiyle titretirken oturduğum yerde daha ne kadar küçülebilirim diye düşünüyordum. O herifin değil teni bakışları bile üzerime değince tiksiniyordum. Ondan nefret ediyordum.

Yapacağım ya da kurtulacağım hiçbir yol yok gibi görünüyordu. Uzun zamandır bu anı bekliyormuş gibi bir sevinci vardı üzerinde. Bu demektir ki her şeyide göze almıştı.

Çaresizliğimin verdiği düşüncelerle gözyaşlarım çoktan yanaklarımı ıslatmaya başlamıştı. Ne kaçabilirdim ne de bu pisliği ikna edebilirdim.

"Ne olur bırak be-beni! Sana ne yaptım?"boğuk çıkan sesim güçsüz görünmemi sağlasa da gözlerinin içine içine baktım. Evet ondan korkuyordum ama onun korkak bir pislik olduğunuda unutmamalıydım.

Saruhan onu epey ürkütmüş olmalıki yurtdışına kaçmıştı. Ama görünen o ki kendine yedirememiş bir nevi intikam için geri dönmüştü.

"Bana ne mi yaptın?!"yüksek sesle bağırması yerimde sıçramama neden olurken hızını alamayıp bağırarak konuşmaya devam etti;

"Lan ben senin s*kik terslemelerin yüzünden bir ton dayak yedim! İşimden oldum.Yetmezmiş gibi ülkeden kovuldum!"

"Tek suçum seni reddetmek mi?!"dedim bende artık dayanamayarak. Yaptığı tüm pislikleri bu şekilde üzerime yıkamazdı.

"Kimse beni reddedemez! Sende benden etkileniyordun ama zoru oynadın!"dedi dişlerinin arasından tıslayarak.

Gerçekten iyi değildi!