EMANET HAYAT (Düzenleniyor)

28.BÖLÜM

Medya=Sadece sevdiğim bir şarkı🥰🌸

Keyifli okumalar🌷

*******

"Birden karşınıza çıkan bir şey ömrümüze anlam katıp tüm yaşamınızı doldurabilir."

•••••••••

Nasıl bir şans vardı bende?

Tek istediğim sadece sakin ve huzurlu bir hayattı işte.

Sanki bütün herkes birlik olmuş beni daha ne kadar sınayabilirler onu test etmek istiyorlardı.

Bazen her şeyi ardımda bırakıp gitmek istesemde verdiğim sözü hatırlıyorum ve kendime içimden güzel bir nutuk çekip en baştan başlıyordum.

Ya bu deveyi güdecektim ya da bu diyardan gidecektim kısacası.

Bu artık ailemden çok benim meselem olmuştu. Her ne olursa olsun önünde sonunda herkes hak ettiğini bulacaktı. Doğru olan buydu. Yanlış olan ise geçmişim.

Zaten en başından bunun kolay olmayacağını anlamalıydım.Ama o zaman hesapta böylesine bir aşka tutulacağım yoktu tabi.

Şimdi işin içine Saruhan'da girince daha dikkatli davranmak zorundaydım. Onun beni ne olursa olsun böyle tanımasına ve gerçekleri bilmesini hiç mi hiç istemiyordum.

Yaptığımın elbette doğru olduğunu savunmuyorum ama benim yerimde kim olsa aynı şeyi düşünürdü.

Sonuçta kim böylesi hırsız bir ailenin kızını sever ve güvenirdi ki?

Saruhan sana güveniyorum deyince şimdi bunu hiç dememesini tercih ederdim. Öyle ağırlık yapmıştı ki vicdanıma. Kendimi iyi bile hissetmiyorum artık.

Ben ben miydim ondan bile emin değildim. Niye başkalarının hatasını telafi etmek bana kalıyordu? Niye bana dayatılan hayatı sürdürmek zorundaydım?

Her zaman ki gibi yaşadığım hayatı bile onlar belirliyordu,öldükten sonra bile!

Ama ben şimdi ondan bile emin değildim. Gerçekten istesem gidemez miydim? Buğra'ya söylesem eminim her şeyi üstlenir ve benden bile iyi hallederdi.

Yoksa kendimi mi kandırıyordum? Belki de bir bahane aramaktı derdim. Beni buraya bağlayan çok farklı bir neden vardı belki de. Kendime bile itiraf edemediğim.

Ne kadar ailem istediği için desemde ben bal gibi farkında olmadan meğerse her şeyi istediğim için yapıyormuşum. Düşününce anlıyorum ve anlamlandırıyorum. Ben...ben Saruhan için kalıyormuşum. Aşkın bu kadar güçlü bir duygu olduğunu bilmiyordum. İnsana bildiğini unutturup hissettirmeden sadece o yerleşiyormuş zihnine. Ve bile bile buna izin veriyormuşum.

~

"Asya?"

İsmimi duymamla düşünce denizinden boğulmadan kendime geldim. Az önce resmen kendime yeni bir itirafta bulunmuştum.

Evet kendime. Çünkü insan ilk önce kendi inanmalıdır hissettiklerine. Kendine söz geçirmelidir.

Ama bütün bunları evime gidipte yatağıma yatınca düşüneceğim.

Önceliğim içine düştüğüm şu duruma bir anlam verebilmek.
Aksi takdirde mesleğim gereği kendime çok iyi bir teşhis koyacağım.

"Merhaba,seni görmek ne güzel!"dedi tüm samimiyetiyle Sinan.

Ah! Aynı şeyi söyleyemeyeceğim maalesef.

Bir an unuttuğum ama aslında hep aklımda olan kişiye doğru dönüp kısa bir bakış attım ve tekrar Sinan'a baktım.