Merhaba arkadaşlar...
Bugün "of Asya"derken bir yandan da "yuh Saruhan"diyeceğimiz bir bölüm oldu😂
Müzik ile okumanız tavsiye edilir🌹
Keyifli okumalar❤️
🌓
Her şey yarım saat içinde olmuş bitmiş şimdi ise resmen evliydik(!)
Durup düşünecek vaktim bile olmamıştı. Ben ne yapıyorum diye soracak kadar kendimde değildim. Tir tir titriyordum.
Yaptığımın veya yaptığımızın ne kadar doğru olduğunu sorgulayacak halde değildim. Hoş düşünsem farklı bir çıkışım var mıydı? Onu da bilmiyorum ya.
Benim aksime herkes bu evliliğe daha iyi ayak uydurmuş,sanki delicesine aşka tutulmuşta yıldırım nikahı yapmışız gibiydi.
Oysaki burada bulunan herkes gayette her şeyin farkındaydı. Kendilerini mi kandırıyorlar yoksa beni mi anlamış değildim. Daha bu evliliğin gidişatını konuşacaktım Saruhan'la. Onun düşüncelerini öğrenmek istiyordum.
Şimdi ise merasim bitmiş salondaki koltuklarda oturuyorduk. Ben, Eda ve Tuba abla bir koltukta karşımızda ise Saruhan ve Buğra oturuyordu. Ellerimi kucağımda birleştirmiş birileriyle göz göze gelmekten utanıyordum.
"Oo saatte epey geç olmuş. Biz kalkalım."dedi Eda gereksiz ve abartılı bir heyecanla. Haline anlam vermek adına kaşlarımı çatarak ona döndüm. Yine bir şeyin peşindeydi ama.
"Nereye?"dedim.
"Nereye olacak canım,eve."
"Doğru, hazırlanayım bende o zaman."dedim yerimden kalkarak.
Herkes ise bana dev bir hamamböceği görmüş gibi bakmaya başladı. Ne dedim ki?
"Sen nereye asıl?"dedi Saruhan.
"Evime tabiki."sorun neydi? İstediklerini yapmıştım işte.
Saruhan iki adımda yanıma geldi kolumdan tutarak geri oturttu. Kendisi ise hala başımda dikiliyordu.
"Farkında mısın bilmiyorum;evlendik."
"Evet de...sende biliyorsun ki bu evlilik..."
"Bu konuları yalnız kaldığımızda konuşalım.!"dedi Saruhan sinirli çıkan sesiyle.
Ben ve Saruhan. Yalnız ve evli. Sanırım ateş ve barut. Terleyen ellerimi dizlerime silip başımı salladım. Uzatmanın alemi yoktu. Ama neden herkes gitmek zorundaydı? Hep birlikte kalırdık. Burası daha güvenliydi.
"Buğra."dedi Eda uyarırcasına. Ama Buğra hiç oralı değildi. O da beni bırakmak istemiyor gibi görünüyordu.
"Hımm."dedi Buğra dalmış gibi.
"Hadi diyorum. Kalkalım artık diyorum." Buğra dalgınca başını sallayıp ayağa kalktı ve yanıma geldi. Ah! Neden bir daha görüşemeyecek gibi hissediyordum? Bu beni daha da duygusal yapmıştı. Sanki annesi tarafından okulun ilk günü yalnız bırakılmış bir çocuk gibiydim.
Buğra eğilip alnıma şefkatli bir öpücük bıraktı.
"Gidiyorum ama istersen-.."
"Ona iyi bakacağıma emin olabilirsin" Saruhan'ın sözleriyle hızla ona döndüm. Sanırım Buğra'yla artık iyi anlaşıyorlardı. Buna sevinmiştim.
"Emin olmasam Asya bir dakika bile burada kalamazdı."kollarımı beline sardım ve hiç beni yalnız bırakmamasını diledim.
Saruhan ise Buğra'ya sadece başını sallamış herhangi ters bir cevap vermemişti. Ama ikiside biliyordu ki Saruhan isterse kimse yolundan döndüremezdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
EMANET HAYAT (Düzenleniyor)
Romance"Ben kalbi de beyni de bilmem. Ben sana aşık olmak istedim ve oldum.!" Kocaman açılan gözlerimle sarf ettiği cümleleri sindirirken bana aşık olduğu gerçeği beni hazırlıksız yakalamıştı. Bu kadar güçlü duygularla bağlandığını bilmiyordum. Açıkçası be...
