EMANET HAYAT (Düzenleniyor)

7.BÖLÜM

Ne olacağım ben; kader bana neler hazırlıyor? Yarını kestirememek, gelecek hakkında en ufak bir düşünceye sahip olamamak pek acı. Geriye bakmaya korkuyorum. Arkada kalanları hatırlamak bile kalbimi parçalıyor. Çektiklerimi ömrümün sonuna kadar unutamayacağım!
DOSTOYEVSKİ

Yine ve yine olmaktan korktuğum yerdeydim;Saruhanın kollarında. Daha yeni bir kazayı ucuz atlatmıştım. Ben ise Saruhanı ve bal rengi gözlerini düşünüyordum. Üstelik ne kadar şıktı öyle, takım elbisesi içinde kusursuz görünüyordu. Saçları ise arkaya doğru taranmış kemikli yüzü ortaya çıkmıştı. Ama bunların hiçbiri tabi hala bana sinirli baktığını değiştirmiyordu. Bir gün bu adamın güldüğünü görecek miydim acaba. Artık rahatsız olup kollarından ayrılmam gerektiğine karar verdim. Kıpırdanıp yavaşça kendimi geri çektim ve etrafa bakmaya başladım. Utanç duyuyordum halimden artık,sürekli bu duruma düşürüyordum kendimi.
O ise parmaklarını saçlarının arasından geçirip boğazını temizledi. O da daha yeni farketmiş gibiydi halimizi. Kısa süre sonra kendine gelmiş olacak ki ,

"Sen delirdin mi? Araba üstüne geliyor ve sen elini kaldırıp dur diyorsun. Önünden çekilmek aklına gelmedi mi?" Haklıydı ne yapıyordum ben, hızla gelen arabaya dur demek ne kadar mantıklıydı. Ya bana çarpsaydı, ya biryerlerim kırılsaydı. Bana bakacak tek bir insan bile yoktu hayatımda. Nazlanacağım,bana kıyamayıp bir kaşık çorba yapacak, ilaçlarımı sürekli bana hatırlatacak tek bir kişi yoktu. Bir kere daha yalnızlığım tokat gibi yüzüme çarptı.
"Gerçekten çok tuhafsın "deyip ne zamandır orada olduğunu bilmediğim arabasına doğru adımladı. Şoförün açtığı arka kapıya sert bir şekilde bindi. Bende daha fazla burada duramayacağımı anlayıp şoförün açtığı ön koltuğa doğru adımladım. Yavaşça yerime yerleştikten sonra araba da aynı hızla harekete geçti. Dikiz aynasından arkaya bakınca hala aynı surat ifadesiyle oturduğunu gördüm. Ona baktığımı hissetmiş gibi gözlerimiz kesişti. Hemen kafamı camdan tarafa çevirdim. Dışarıyı izlemek en iyisiydi şimdilik.

Araba restaurantın önünde durduğunda etrafa göz attım. Oldukça şık bir mekana benziyordu. Şoför hızla arka kapıyı açınca bende eş zamanda kendi kapımı açtım. Elim ayağım tutuyordu çok şükür adama eziyet etmeye gerek yoktu. Saruhan merdivenlere doğru yönelince bende hemen arkasından yürüdüm. Yanyana mekana girince çoğu kadınların bakışı Saruhan'a dönmüştü. Her taraf gold rengiydi,ışıl ışıldı. Ben pahalıyım diye bağırıyordu resmen.İçerde ki herkes sanki düğünden çıkmışta buraya yemek yemeye gelmiş gibilerdi. İyiki böyle giyinmişim diyordum şimdi. Saruhandan sonra kadınların bakışları birde bana dönüyordu. Ama bir farkla;kıskanç ve küçümser gibi. Ben ne yapmıştım şimdi.

Bir süre etrafa göz atıp aradığını bulmuş olacak ki ileride bir masaya doğru ilerledi Saruhan ve bende beraber. Masaya vardığımızda iki kişi kendi aralarında sohbet ediyordu. Bizim geldiğimizi farkedince bakışları bizi buldu. İkisi de ayağa kalkıp bizi nazik bir şekilde selamladılar. Biri oldukça genç benim yaşlarımda olduğunu düşündüğüm bir beyefendiydi,diğeri ise orta yaşlarda saçlarına bir kaç ak düşmüş şık giyinimli bir adamdı. Masamız camdan taraf uzakta bir köşedeydi. Ben camdan tarafa oturmuştum yanıma ise Saruhan. Karşımda ise genç olan beyefendi onun yanında ise diğer adam vardı. Ne yiyeceklerini tartışıyorlardı sanırım.

"Siz ne alırdınız Asya hanım" dedi adını demin öğrendiğim genç adam;Mete bey. Menüye göz atıp ne yiyebileceğime baktım. Aman allahım ateş pahası resmen,neydi bu yemekler altın kaplama felan mı. En ucuzu hangisiyse onu alayım bari.
"Yeşil salata alayım bende,yanına da su lütfen"
"Doyacak mısınız onunla"deyip şaşırmış bir ifadeyle baktı Mete bey.
"Evet pek yemem zaten"diye yanıtladım bende. Gerçekten de öyleydi yemekle aram pek yoktu.
"Belli zaten az yediğiniz"deyip şöyle üstten vücudumu süzdü, rahatsız olmuştum. Bunun için cevap verme gereği bile duymadım.Usulca yan tarafıma döndüm Saruhan Mete'ye sinirli bakışlar atıyordu. Geçen toplantı odasındaki ifade vardı yüzünde. Sanırım çalışanlarını önemsiyordu ne olursa olsun.