Susturma Kalbini Artık ( TAMAMLANDI) Korunun Çocukları İlk Kitap

birşeyler

Balca soluk soluğa kampüse girdi. "Normal" olmak için elinden geleni yapan, dikkatleri üzerinden uzak tutan sade sıradan bir kızdı. Çalan telefonuna sıkıntıyla bakıp, bir taraftan çantasından güvenlik kartını çıkarırken bir yandan yanıtlamaya çalışıyordu.

"Efendim amca. Geldim içeri girmeye çalışıyorum. Ya Parmaksız amcam rapor vermiştir zaten sana. Tamam. Yedim amca. Pekmez de yedim 3 kaşık."

Bir taraftan da gülüyordu. Tam bu sırada yere düşmek üzere olan çantası havada yakalandı. Lastiği uzayan yoyolu kimlik kartı girişteki cihaza okutuldu ve kız sırtından hafifçe itilerek kapıdan geçirildi.

Balca yardım eden kim diye dönüp bakınca kulaklarına kadar kızardığını hissetti. Neden her zaman en olmadık yerde ve hiç karşılaşmak istemediği kişiler karşısına çıkıyordu ki?

"Amca sınava geç kalıyorum. Çıkınca arayayım mı seni? Ben de öptüm." dedi ve telefonu Karan amcasının yüzüne kapattı.

Karşısındaki genç, "Girişi kapatıyorsun. Bir sürü insanı bekletiyorsun." deyince arkasında biriken öğrencilere bakarak daha da kızardı. "Çok özür dilerim." dedi hepsine. Ama çocuktan özür dilememişti. Kalkık götüne daha fazla irtifa kazandırmanın anlamı yoktu. Derken sıradan biri kopup "Balım haydi oyalanma geç kalıyoruz." diyerek kızın çantasını alarak ve elinden tutarak koşmaya hazırlandı. En yakın arkadaşı Ateş. Işık ve Ateş aile dostlarının çocuklarıydı. Ateş Balca dan bir yaş küçük olmasına rağmen kafası o kadar iyi çalışırdı ki aynı sınıftalardı. Ablası Işık ise yurt dışında okuyordu.

Balca tam koşacakken yoyoya bağlı kimliğin halen hayatının mahvına sebep olan itin elinde olduğunu gördü. Çocuk bırakmıyordu da. Ateş kimliği söküp aldıktan sonra, çocuğa pis bir şey görmüş gibi bakıp; "Senin olayını anlamadım ama bakarız bir ara." dedi.

Çocuk hiç bozulmuş görünmüyordu. "Olayım mı? Sadece sizin gibi zengin bebelerinin her yer onların malıymış gibi davranmasına uyuz oluyorum. Sen kimin bebesisin acaba? Hangi mafyaya bulaşıyoruz?" Sanki eğleniyor gibiydi. Ateş e de alayla bakıyordu bunları söylerken.

Ateş "Adım Ateş Korkmaz Dağlı. Mafya falan değilim. Zengin bebesi de sana derler ayrıca. Neyse uğraşamam seninle şimdi. Sınav öncesi balımı strese sokuyorsun. Bir ara gelirsin karşıma biz bu uyuz olma mevzusunu seninle başbaşa değerlendiririz." dedikten sonra delikanlıya bir kez bile bakmadan, Balca'nın elini sıkıp, kızı resmen uçurdu.

Arkalarından bakan delikanlı yumruklarını sıkmış, gidişlerini izliyordu. Çocuğun adını biliyordu tabi. Annesi de babası da ünlüydü. Aynı zamanda dijital yayında öncü olmuş ve sağlam para kaldırmış iki başarılı girişimcilerdi. Elif ve Korkmaz Dağlı çiftinin mutlu yuvalarının iki harika meyvesinden biriydi bu çocuk da. Hakkını vermek lazım; delikanlıydı. Okulda bursluları kayırır, züppe takımına karşı her daim mağdurun yanında olurdu. İlk sömestirinde okulu allak bullak etmiş, kızların başını döndürüp, erkeklerin kankası olmuştu. Neredeyse kendisi kadar popülerdi yani.

Hatta başlangıçta sırf bu yüzden Ateş denen tipe kanının ısınmadığını düşünmüştü. Ama sebebi başkaydı aslında. Ateş'in bir de "Balı" vardı. Balca Boybeyi. Bal rengi saçlarını ensesinde sıkıca toplayan, kocaman gözlüklerinin arkasından çikolata gibi gözleriyle her zaman cesur hatta küstah bakan tuhaf kız... Ateş in aksine popüler olmak gibi bir kaygısı yoktu. Biçimsiz giysileri, bol ekose gömlekleri, bir sürü cebi olan solmuş pantolonlarıyla istediğinde görünmez olan istediğinde sinir bozan, acayip bir mahlukattı. Havalar yavaş yavaş ısındığı için bugün yine bol, solmuş çok cepli bir şort giymişti. Dizlerinin altına kadar iniyordu. Üzerine giydiği Harry Potter tişörtü de yine boldu. Daha deneyimsiz gözler, bacakların uzunluğunu, belin güzel inceliğini ya da tişörtün örttüğü dolgunluğu anlamayabilirdi. Daha deneyimsiz kulaklar kızın usulca konuşurken sesine karışan o fısıltılı, boğuk, mum alevi gibi titrek tınıyı duymazdı. Teninden saçından yayılan bir adamın yüreğini burkup kırsın parçalasın diye yaratılmış kokuyu da almazdı daha deneyimsiz biri.