nie opuszczę cię

• 21 •

21 grudnia

Antoni nie dostał się na studia, co było do przewidzenia. Nie przykładał się tak bardzo jak powinien, a matura wydawała mu się zbędna.

Pragnął czegoś innego. Czegoś, co da mu szczęście. Czegoś wyjątkowego.
W momencie, gdy wysiadł z pociągu w śpiącej Warszawie, rozpoczął nowe życie. Może nie uda mu się zapomnieć, ale zacznie od nowa. Z czystą kartą i nowym piórem, którym zdoła napisać historię swoich marzeń.

Kluczył między ulicami miasta, niczym wygłodniały ptak. Z gitarą na plecach i sercem na wyciągniętej dłoni.
Szukał punktu zaczepienia, gdzie znajdzie ukojenie w swojej nostalgii. Ale nie znalazł.

21 grudnia, mając 21 lat osiadł już na stałe. Rok spędzony w Warszawie, za towarzysza w boju mając jedynie stary instrument był dość spokojny. Jakoś mu to jednak nie przeszkadzało. Lubił spokój.

Pamiętał, gdy w noc po przyjeździe czuł się zagubiony. Stanął wtedy gdzieś pod uroczą kawiarnią i zaczął grać. Nie zauważył nawet ludzi, kłębiących się przy nim i zachłannie łapiących jego melodię.
Po występie ktoś do niego podszedł. Miał czarny kapelusz i obcisły golf, spod którego wystawał tatuaż. Niczym czarna bestia, wyskakująca na świat. Pragnąca powierza i chwili wytchnienia. Antoni też był takim stworem. Tylko nie potrafił uciec.

- Jestem Samuel.

Wyciągnął swoją mocarną dłoń, a on przyjął ten gest z niemrawym uśmiechem. Podobno szczęśliwi ludzie są godni zaufania. Nawet ci, którzy radość udają.

Okazało się, że Samuel gra na saksofonie i mieszka w jakiejś starej dzielnicy z przyjaciółmi. Byli muzykami i wciągnęli Antoniego z ulicy, pod swoje wielkie skrzydła.

Od tamtej pory, każdego wieczoru grali na warszawskich ulicach. Zarabiali na życie, robiąc to co kochali najbardziej. Jak długo mogli tak pociągnąć?