Benliğini kaybetmiş, adını bile unutmuş, gencecik yaşında boyundan büyük acılara boğulmuş, kendini kirli sanan bir kadın.
İstediği her başarıyı elde etmiş, mükemmel bir hayata sahip olan, her istediğini gerçekleştirmiş bir adam.
Kader bu iki hayatı...
Karan'ın şaşkın bakışları yüzümde dolanırken kaşları çatılmaya başladı. Havada donakalan ayağını geri indirdikten sonra aramızdaki mesafesi tutuk adımlarıyla kapatmaya başladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ondan bir tepki beklerken ellerimle oynamaya başlamıştım. Uzun zamandır adımı düşünmemişken şimdi bunu dile getirmek benim için zordu.
"Nasıl yani? Ben yanlış mı duydum?" Karan şaşkınlıkla yüzüme bakmaya devam ederken sorumu anlamamış gibi tekrar sordu.
"Adım Peri değil." Dediğimde çatık olan kaşları bu sefer havalandı.
Ağzı bir şeyler söylemek ister gibi önce açıldı sonra sessizce geri kapandı. Onun şoku atlatmasını beklerken derin bir nefes aldım.
"Adın ne peki?" Karan sonunda şaşkınlığını atıp konuştuğunda kısa bir an bakışlarımı kaçırdım.
1 yıldır ağzıma almadığım adımı söyleyecek cesareti nereden bulacağım ben?
"Ben üzerine mi geldim? Özür dilerim. Sen adım Peri değil deyince gerçek adını söylemek istiyorsun sandım. Kendini mecbur hissetme lütfen." O telaşla kendini anlatmaya çalışırken burukça gülümsedim.
Karan kimdi, nasıl biriydi ya da bana neden yardım ediyordu? Bilmiyordum ama bildiğim tek bir şey varsa o da iyi bir adam olduğuydu.
En azından karşısındaki kişiye saygı duyuyor, düşüncelerini önemsiyordu.
"Sana gerçek adımı söylemek istiyorum sadece nasıl yapacağımı bilmiyorum. Kendi adımı kullanmayalı o kadar uzun zaman oldu ki ben bile adımı unutmuş olabilirim." Karan anlayışlı bir şekilde başını sallarken bir adım daha yaklaştı bana.
Şimdi tam karşı karşıya duruyorduk. O gözlerimin içine bakarken ben kaçmak istiyordum. Keskin mavi gözleri öyle bir bakıyordu ki bende saklanma hissi uyandırıyordu.
Sanki bakışları bakışlarıma değdiği anda çok daha fazlasını görüyor, içimi en derin acılarımı okuyordu. Bu güne kadar kimseye göstermediğim yaralarımın görünmesinden deli gibi korkuyordum.
"Sanırım resmi olarak tanışma zamanımız geldi." Diyen Karan elini bana uzattığında şaşkınlıkla bir ona bir de eline baktım.
Bıkmadan eli havada benim kararsızlığımın geçmesini beklerken tüm cesaretimi toplayıp elimi uzattım.
Elimi sıcak avucunun içine koyduğumda ürpersem de kendimi sakin kalmaya zorladım. O bana zarar vermezdi, bundan emindim.
