Benliğini kaybetmiş, adını bile unutmuş, gencecik yaşında boyundan büyük acılara boğulmuş, kendini kirli sanan bir kadın.
İstediği her başarıyı elde etmiş, mükemmel bir hayata sahip olan, her istediğini gerçekleştirmiş bir adam.
Kader bu iki hayatı...
Duyduğum bağırışlarla uykumdan bir anda uyanırken sersemliğim yüzünden ilk başta ne olduğunu anlayamadım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Narin'in;
"Karan!" Diye bağırdığını duyduğum anda yatağımdan fırladım.
Evin içinde öten alarm beynimin içinde yankılanırken nefes nefese alt kata indim. Narin'lerin odasının önüne geldiğinde yükselen alevleri gördüğümde kısa bir an donup kaldım.
Aytun amca, İclal teyzeyi ve Ertuğrul'u tutarken Narin'i aradım.
"Narin aç gözlerini güzelim." Narin'in bedenini sarsarken kulağımı dudaklarına dayayıp nefesini dinlemeye çalıştım.
Annemin ve İclal teyzenin ağlayışları, Aytun amcanın ağlayan Ertuğrul'u sakinleştirmeye çalışması, ambulans ile konuşan babamın sesi yüzünden bir türlü Narin'in nefeslerini duyamıyordum.
"Herkes sussun!" Dediğim anda bakışlar bana döndü.
Oluşan sessizliği fırsat bilip bir kez daha nefesini dinlemeye başladım. Kulağıma değen nefes sesi ve ılık nefesi ile rahat bir nefes aldım.
"Nefes alıyor." Derken onu yeniden kucağıma alıp hızla bahçeye çıktım.
Diğerleri de peşimden geliyordu ama benim gözüm sadece Narin'deydi.
