Benliğini kaybetmiş, adını bile unutmuş, gencecik yaşında boyundan büyük acılara boğulmuş, kendini kirli sanan bir kadın.
İstediği her başarıyı elde etmiş, mükemmel bir hayata sahip olan, her istediğini gerçekleştirmiş bir adam.
Kader bu iki hayatı...
Canlar bu bölüm İclal'inanlatacakları uzun ve önemli konular olduğu için yazarken düzgün bir şekilde yazdım. Siz onun kekeleyerek ve tutuk bir şekilde konuştuğunu unutmayın lütfen. Sizin de daha rahat okumanız için bu şekilde yazmak daha iyi oldu.
Keyifli okumalar...
Beynim hala neler olduğunu algılamaktan zorlanırken zihnimin bana oyun oynadığını düşünmeye başlamıştım. Sanırım hala uykudaydım ve rüya görüyordum. Az önce duyduklarımın başka bir açıklaması olamazdı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ne dedin?" Derken boş gözlerle annemin kıpkırmızı olan gözlerine bakmaya devam ettim.
Hayran olduğum gözlerinde gördüğüm o duygular da neydi? Utanç, pişmanlık, korku ve daha birçok duygu vardı o gözlerde.
"O s-senin b-baban d-de-ğil." Annem aynı şeyi tekrarlarken başımı şiddetle iki yana salladım.
Bu şaka olmalıydı. Benim kafayı yememem için annemin kötü bir şaka yapıyor olması lazımdı.
Bacaklarımın artık beni taşıyamayacağını anladığımda en yakın koltuğa çöktüm.
"Narin iyi misin?" Karan anında yanıma gelirken bakışlarımı ona çevirdim.
Endişeyle bana bakan mavi gözlerine bakarken gözlerimin dolmaya başladığını hissettim.
"Karan ben hala uykuda mıyım ya da yanlış mı duyuyorum?" Gözlerinin içine bakarak sorduğum sorular ile Karan kısa bir an bakışlarını kaçırdı.
O anda tüm bunların gerçek olduğunu anladım. Tanıştığımız günden beri ciddi konularda asla benden gözlerini kaçırmayan Karan ilk kez bunu yapmıştı.
Dönüp anneme baktığımda ağlayarak beni izlediğini gördüm. Ağızımı açıp bir şeyler demek istiyordum ama sesim yok olmuş gibiydi. Sanki dilim konuşmama yemini etmişti ve kendini mühürlemişti.
"Önce neler olduğunu anlamalıyız Narin, bende en az senin kadar şaşkınım." Karan'ın sözleri ile ona döndüm.
Gözleri dediklerini kanıtlamak istermiş gibi şaşkınlık parıltılarıyla bakıyordu bana.
Yeniden anneme döndüm ama tek kelime edemedim. Konuşmak, sormak ve anlamak istiyordum ama boş boş bakmaktan başka bir şey gelmiyordu elimden.
"Narin bir şey demeyecek misin kızım?" Konuşarak yanıma oturan Firdevs teyzeye baktım.
Gözlerindeki ifade kaşlarımı çatmama sebep oldu. Sanki daha fazla şey biliyordu. İçimden bir ses duymam gereken hikayenin tamamını bildiğini fısıldıyordu.
