Benliğini kaybetmiş, adını bile unutmuş, gencecik yaşında boyundan büyük acılara boğulmuş, kendini kirli sanan bir kadın.
İstediği her başarıyı elde etmiş, mükemmel bir hayata sahip olan, her istediğini gerçekleştirmiş bir adam.
Kader bu iki hayatı...
"Yaşam her zaman bir masal gibidir, başkasından dinlediğinde keyifli gelir ama içine girildiğinde ürkünç bir hal alır." Uzun zaman önce okuduğum bu söz tam da bizim içinde olduğumuz durumu özetliyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Uzaktan bakıldığında babasını uzun zaman sonra bulmuş, zengin ve güçlü bir aileye kavuşmuştum. İçine girip bakıldığında ise o gıpta edilecek aile, zenginlik ve güç benim hayatımın sebebi olmuştu.
Bir hiç uğruna babamın, annemin ve benim hayatım yerle bir edilmişti. Sırf kendi işledikleri günah ortaya çıkmasın diye gözlerini kırpmadan hepimizin hayatını yerle bir etmişlerdi.
O evde yaşadığımız büyük yüzleşmeden sonra geçen 2 koca ayda hep bunu düşünmüştüm. Bir hiç uğruna yitip giden gençliği, masumiyetimi ve ömrümü.
Belki daha yolun çok başındaydım, yaşım küçüktü ama ruhum çürümüş bir bedenden farksızdı. Bir hiç uğruna yapılan onca şey tüm benliğimi söküp almıştı.
Bu saatten sonra ne kadar istesem de eskisi gibi olabilir miydim? Bunlar hiç yaşanmamış gibi devam edebilir miydim? Her şeyden habersiz, küçük ailesi ile mutlu olan o Narin olabilir miydim?
Sanırım tüm bunların cevabı koca bir "HAYIR!"dı.
İnsanlar yaşadıkları çoğu acının ve üzüntünün üstünü örtüp önüne baksa da bu benim için pek mümkün gözükmüyordu. Bazı yaşanmışlıklar silinecek ya da unutulacak gibi değildi. Bende bana yaşatılan o trajediyi son nefesimi verene dek unutamayacaktım.
Belki bir şekilde önüme bakmayı öğrenecektim ama yaşadıklarım da benimle birlikte gelecekti. Bunu değiştirmek istesem de mümkün olmadığını kabullenmiştim. Zihnimi söküp atmadığım sürece de mümkün olmayacaktı.
O yüzleşmeden sonra Mehtap Hanımla tıpkı ilk zamanlardaki gibi sık seanslar yapmıştık. Onunla konuşmak, olanları anlatmak ve tarafsız bir görüş akmak bana iyi geliyordu.
Mehtap Hanım olanları ilk dinlediğinde çok üzülmüş hatta kendini tutamayıp gözyaşlarına boğulmuştu. Sonrasında profesyonelliğini unuttuğu için kendine kızsa da karşımda öyle insani bir tepki verdiği için hem mutlu olmuş hem de kendimi ona daha yakın hissetmiştim.
Ben onun sayesinde kendimi toparlasam da babam için aynı şey söz konusu değildi. Gün geçtikçe annesi ve amcası tarafından yaşatılanların altında ezilmiş ve çökmüştü. Bizden bile uzaklaşmaya başlamış, iyice içine kapanmıştı.
Onun bu hali annemi ve beni çok endişelendirirken sonunda konuyu Mehtap Hanımı açmış ve yardım istemiştim. Onun yardımıyla babamı ikna etmiştik ve babam da seanslara başlamıştı.
Onun da profesyonel bir yardım alması şarttı. Yaşadıkları kolay ve hazmedilir şeyler değildi. Seanslardan sonra biraz kendini toparlasa da içine kapanıklığı uzun süre devam etmişti.
